Το «σύνδρομο των τρελών παραγωγών»

Γράφει
ο Απόστολος Δοξιάδης

Τα κόμματα διαμαρτυρίας, που εντυπωσίασαν στις εκλογές της 6ης Μαΐου, πήραν αυτές τις μέρες μια γεύση του προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι ήρωες στο τέλος της κωμωδίας του Μελ Μπρουκς «Δυο τρελοί παραγωγοί».
Για όσους δεν θυμούνται την υπόθεση: ένας ξοφλημένος παραγωγός του Μπρόντγουεϊ ζει πολυτελώς πουλώντας
 έρωτα σε ζάπλουτες γριούλες, που βάζει να αγοράσουν ποσοστά στις άθλιες παραγωγές του.
Ο λογιστής του κάποτε διαπιστώνει ότι, λόγω ανευθυνότητας και αδιαφορίας, ο παραγωγός πουλούσε στις χρηματοδότριες ποσοστά που αθροίζονταν πάνω από 100: σε μια παραγωγή μάλιστα είχε πουλήσει συνολικά το 350% των κερδών!
Καθώς όμως όλες απέτυχαν παταγωδώς, άρα ήταν ζημιογόνες, δεν χρειάστηκε ποτέ να πληρώσει. Εδώ, συνειδητοποιεί ο λογιστής, κρύβεται η ευκαιρία για μια μεγάλη απάτη: θα μαζέψουν ένα αστρονομικό ποσό από τις γηραιές χρηματοδότριες, πουλώντας υπερχιλιαπλάσια ποσοστά των κερδών σε μια νέα παραγωγή.
Για να πετύχει το κόλπο, χρειάζεται μόνο ένα πράγμα: να είναι εντελώς σίγουρο ότι θα αποτύχει παταγωδώς εμπορικά, άρα θα αποκλεισθεί το ενδεχόμενο κερδών.
Οι «τρελοί παραγωγοί» κάνουν το παν για μια εγγυημένη αποτυχία: διαλέγουν ένα γελοίο έργο (ο τίτλος του: «Ηρθε η άνοιξη για τον Χίτλερ»), επιλέγουν έναν ημίτρελο σκηνοθέτη (απολαυστική ερμηνεία του Ανδρέα Βουτσινά), και βρίσκουν με ακροάσεις τους αισχρότερους ηθοποιούς. Το βράδυ της πρεμιέρας, γλεντούν προκαταβολικά την επιτυχία του κόλπου τους στο μπαρ δίπλα στο θέατρο, ώσπου η ευτυχία τους διακόπτεται από τον μόνο ήχο που δεν περίμεναν να ακούσουν: ενθουσιώδη χειροκροτήματα!
Η προσπάθειά τους να κάνουν το χειρότερο κατέληξε, άθελά τους, σε μια τεράστια εμπορική επιτυχία.
Το έργο θριαμβεύει και οι δύο παραγωγοί, αδύναμοι φυσικά να πληρώσουν τα υπερπολλαπλάσια των κερδών που εισπράττουν, καταλήγουν στη φυλακή.

Αντίστοιχη και η κατάσταση, αυτές τις μέρες -σε πρώιμο στάδιο βέβαια- των στελεχών των κομμάτων που σημείωσαν άνοδο στις τελευταίες εκλογές.
Όσο ήταν στην αφάνεια, πλήρη ή σχετική, οι νεοσσοί Ανεξάρτητοι Ελληνες, η σκοτεινή Χρυσή Αυγή, και ο εκλογικά ελάχιστος ως τώρα ΣΥΡΙΖΑ, δημαγωγούσαν άκοπα κι ανέξοδα, χωρίς κανέναν κίνδυνο να τους ζητηθούν ευθύνες για τα λεγόμενά τους.
 Όμως, η εντυπωσιακή είσοδος των δύο πρώτων στη Βουλή, κι ο υπερτριπλασιασμός του ΣΥΡΙΖΑ, φέρνουν τους εκπροσώπους τους σε δεινή θέση, ορατή πολλές φορές κάθε μέρα, στην τηλεόραση. Αντίθετα από τους δύο τρελούς παραγωγούς, βέβαια, τα τρία κόμματα δεν χρειάζεται προς το παρόν να πληρώσουν τίποτε, με το τίμημα της ευθύνης, καθώς αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε κυβέρνηση (κορόιδα ήταν;).
Όμως τώρα πρέπει να αρχίσουν να λένε τι θα κάνουν, στο ενδεχόμενο που θα το πράξουν μελλοντικά.
Και δεν τους αρέσει καθόλου!
Το «σύνδρομο των τρελών παραγωγών» πλήττει κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε την πολύ ζηλευτή θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το διόλου αξιοζήλευτο ποσοστό του 16,8%.
Μέχρι τώρα είχε όλα τα χαρακτηριστικά του μικρού αριστερού κόμματος, αποτέλεσμα διαγραφών, φραξιών και τακτικών συμμαχιών.
Είναι απόγονος του κάποτε ανανεωτικού «ΚΚΕ Εσωτερικού», τριπλά καθαρμένου επί το σταλινικότερον (πρώτα με τη διείσδυση εκπαραθυρωθείσας ηγετικής κλίκας του ΚΚΕ, έπειτα με την πολιτική εξόντωση, από αυτήν, του μεγάλου απόντα της πολιτικής μας ζωής, του αείμνηστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη, και τέλος με την αποχώρηση των μετριοπαθών της ΔΗΜΑΡ), αλλά ταυτόχρονα συνονθύλευμα αριστερίστικων γκρουπούσκουλων, με σφυροδρέπανα στις σημαίες και συνεχείς αναφορές στον Μαρξ, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Μάο, και άλλους ημιθέους του κομμουνισμού.

Αλλά το σύνδρομο πλήττει και τους νεοσσούς, Ανεξάρτητους Ελληνες και Χρυσή Αυγή, την τελευταία ίσως λιγότερο καθώς κανείς -ούτε οι περισσότεροι ψηφοφόροι της, νομίζω- δεν πιστεύει ότι θα γίνει ποτέ κόμμα εξουσίας, άρα διατηρεί σε κάποιον βαθμό το ακαταλόγιστο.
Στις τελευταίες εκλογές, τα τρία κόμματα εξαργύρωσαν ακριβά την οργή του κόσμου με την κατάντια της χώρας και την κατάσταση του πολιτικού συστήματος, κάνοντας αυτό που ξέραν καλύτερα: βρίζοντας και κατηγορώντας.
Τώρα όμως, που η άνοδός τους τα αναγκάζει να προτείνουν θετικές λύσεις, αναγκαστικά αυτοσχεδιάζουν, εκτιθέμενα πολλαπλά.
Ο κ. Τσίπρας μετέτρεψε τη διαδικασία της διερευνητικής εντολής σε φάρσα επιπέδου Μελ Μπρουκς, με απανωτά πυροτεχνήματα που δεν έσκασαν (παλλαϊκές συγκεντρώσεις που δεν έγιναν, προσκλήσεις σε σωματεία που δεν ήρθαν, ως και συνάντηση με τον Ολάντ, που τους άδειασε κανονικά), ενώ ο κ. Καμμένος αράδιασε μια σειρά όρων συμμετοχής του στην κυβέρνηση, περίπου ισοδύναμων με κήρυξη πολέμου και έξωσή μας από την Ευρώπη, με το παράλληλο τρικ των αυτοκαταστρεφομένων non-paper.
Όσο για τις δηλώσεις των στελεχών τους για την οικονομική και εθνική πολιτική... ας τις αφήσουμε καλύτερα!
Ανήμπορα πια να συνεχίσουν στον δρόμο της άρνησης, αλλά γελοιοποιούμενα ή πέφτοντας σε τρομερές αντιφάσεις όταν προσπαθούν να αρθρώσουν θετικές προτάσεις, τα κόμματα διαμαρτυρίας αλλάζουν τις τελευταίες μέρες στρατηγική, διαλέγοντας ως κύριο σύνθημα ότι αποτελούνται από «άφθαρτους».
 Αυτό όμως είναι άδεια κουβέντα: κι ο Αμίν Νταντά, κι ο Τσαουσέσκου, αλλά κι ο Ακης Τσοχατζόπουλος, όσο κάθονταν σπιτάκι τους άφθαρτοι ήταν.
Τη φθορά τη δημιουργεί η εξουσία, αυτό δηλαδή που ζητούν τα κόμματα διαμαρτυρίας να αποκτήσουν. Για να το πετύχουν, πρέπει να δείξουν λίγη, έστω, σοβαρότητα. Δύσκολο; Ας πρόσεχαν!