Οι συγκλίσεις που δείχνουν τον δρόμο

Γράφει 

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Με έναν λαό που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη συνωμοσιολογία και τα ευχολόγια από την υπεύθυνη πολιτική στάση, που δεν δείχνει να τον ενοχλεί ο ναζισμός και ο σταλινισμός, που δεν φαίνεται ότι επιθυμεί να αλλάξει το παραμικρό στο κρατικοδίαιτο μοντέλο, δεν μπορεί να υπάρχει προοπτική.

Με έναν φιλελεύθερο χώρο κατακερματισμένο, η προοπτική κυβέρνησης του τόπου δεν είναι ευοίωνη.

Είναι ΑΜΕΣΗ ανάγκη, η συστράτευση των δυνάμεων της λογικής.

Τα συγκλίνοντα προγράμματα δείχνουν τον δρόμο.

Είναι ΑΜΕΣΗ ανάγκη η
 χάραξη στρατηγικής συνεργασιών.

Με την προσθήκη και σημαντικών προσωπικοτήτων που έμειναν εκτός της εκλογικής διαδικασίας.

Πολύ περισσότερο όταν επιθυμούν να διατηρούν τον τίτλο των λογικών δυνάμεων.

Είναι ΑΜΕΣΗ ανάγκη της δημιουργίας ενός συνασπισμού εθνικού και στρατηγικού πολιτικού ρεαλισμού.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι μένει εκτός βουλής το 18% της ελληνικής κοινωνίας (εκ του οποίου το φιλελεύθερο ποσοστό υπολογίζεται κοντά στο 8-10%), δηλαδή ένα ποσοστό όσο πήρε το πρώτο κόμμα, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται την άμεση αναγκαιότητα των φιλελεύθερων συγκλίσεων

Οι προγραμματικές συγκλίσεις των φιλελεύθερων κομμάτων, δείχνουν τον δρόμο.

Πολύ περισσότερο αν στις 17 Ιουνίου, η ελληνική κοινωνία επισκεφθεί και πάλι τα εκλογικά τμήματα και τις κάλπες…

Εν τέλει τι νοιάζει περισσότερο;

Αν μπορεί να συνυπάρξει η Μπακογιάννη με τον Μάνο και ο Τζήμερος με τους άλλους, ή η προοπτική του χώρου και ο τόπος;