Γράφει
ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης
Τα αποτελέσματα της 6ης Μαϊου ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ σαν το νέο μεγάλο παράγοντα της δημόσιας ζωής.
Αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές αυτές, οδήγησε με τη στάση του σε αμηχανία το πολιτικό σκηνικό και σε υιοθέτηση βασικών σημείων του προγράμματός του από τα πρώην μεγάλα κόμματα. (π.χ. επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου) και σε ακυβερνησία. Η χώρα πάει σε νέες εκλογές με αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο παράγοντας που τον βοηθά σήμερα είναι η αίσθηση ισχύος που έχει αποκτήσει από την στιγμή που όλο το πολιτικό σύστημα έχει αναγορεύσει τον Τσίπρα σαν τον «Αννίβα στις πύλες». Η λεγόμενη και "παράσταση νίκης".
Πράγματι βλέποντας τις διάφορες αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες δηλώσεις τόσο του ίδιου του Τσίπρα, αλλά και κυρίως των διαφόρων συνιστωσών και των εκπροσώπων τους, κάθε πολίτης που έχει σώας τας φρένας, κάθε άνθρωπος που θεωρεί το Ευρωπαϊκό περιβάλλον, με τον τρόπο που σήμερα λειτουργεί, σαν το δικό του σπίτι, δικαιούται να ανησυχεί σοβαρά.
Η χώρα θα καταρρεύσει με πάταγο αν ο ΣΥΡΙΖΑ κληθεί ποτέ να κυβερνήσει, τουλάχιστον αν κυβερνήσει ποτέ μόνος του.
Εδώ βέβαια πρέπει να σημειώσουμε ότι και προηγουμένως, ακόμα και πριν τις πρόσφατες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ επηρέαζε σοβαρά την διακυβέρνηση μέσω της «τρομοκρατίας» που ασκούσε μέσω των συνδικαλιστικών αγώνων, της γραμμής της άρνησης και της εξέγερσης που περνούσε εκεί που μπορούσε να επηρεάσει, μέσω της ουσιαστικής πριμοδότησης των επεισοδίων στα κέντρα των πόλεων.
Ίσως θα μπορούσε κανείς να παρηγορηθεί αναπολώντας αντίστοιχη πολιτική συμπεριφορά από το ΠΑΣΟΚ του απώτερου παρελθόντος, πριν το 1981, όταν μεν ερχόταν σαν ανατροπέας του αστικού καθεστώτος (ας θυμηθούμε «στις 18, σοσιαλισμός», το σύνθημα τους), για να προσαρμοστεί σε πιο ρεαλιστικές (και καταστροφικές σε βάθος χρόνου, όπως αποδείχθηκε) πολιτικές όταν πια άσκησε διακυβέρνηση.
Όμως δεν είναι τώρα εποχή για να έχουμε τέτοια «αισιοδοξία».
Δεν υπάρχει η άνεση χρόνου και, κυρίως, δεν υπάρχουν τα χρήματα.
Είναι σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απειλή, θανάσιμη απειλή, για την χώρα σε αυτή τη χρονική στιγμή.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε;
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών, προκειμένου να παραμείνει η χώρα στην ζώνη του Ευρώ, αλλά και στην Ευρώπη, πρέπει να συνασπιστούν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις του αστικού κόσμου σε ένα ευρύ, προσωρινό μέτωπο απέναντι στον κίνδυνο μίας εθνικής καταστροφής.
Θα ήταν καλό, αρκεί το μέτωπο αυτό να αναγνώριζε τον κύριο κίνδυνο στην αποκοπή μας από τις συμφωνίες με τους Ευρωπαίους εταίρους μας αλλά και στην υποστήριξη του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους που κτίσαμε και δεν μπορούμε πλέον να εξακολουθήσουμε να χρηματοδοτούμε.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Αντί αυτού έχουμε ένα περιορισμένο μέτωπο διάφορων δυνάμεων της δεξιάς και της κεντροδεξιάς με ηγέτη τον Σαμαρά, τον μοιραίο άνθρωπο της τελευταίας διετίας.
Το αδιέξοδο της 6ης Μαΐου είναι, σε μεγάλο βαθμό, δικό του έργο.
Αφού υιοθέτησε την αντιμνημονιακή στρατηγική μετά το 2010, νομιμοποιώντας την ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας την πλειοψηφική, αφού διέλυσε το κόμμα του αδυνατώντας να επιχειρηματολογήσει πειστικά για την ανάγκη της «κωλοτούμπας» στο μεσοπρόθεσμο 2ο Μνημόνιο, συνέχισε να ζητά υστερικά εκλογές στο μέσον της μεγαλύτερης κρίσης της χώρας απονομιμοποιώντας την κυβέρνηση συνεργασίας Παπαδήμου.
Μαζί με αυτήν καταδικάζοντας εμπράκτως και τις συνεργασίες γενικά, ζητώντας «να του λύσουν τα χέρια να κυβερνήσει».
Πολλοί ζητούν παρ’ όλα αυτά να συνταχθούν όλοι ψηφίζοντας Σαμαρά μπροστά στον κίνδυνο του Τσίπρα.
Real politics και όλα αυτά...
Θα μπορούσα και να το δεχθώ, αν είχα πίστη ότι θα αποφεύγαμε την καταστροφή.
Αν είναι όμως να την ζήσουμε με άλλον πρωταγωνιστή στην σκηνή, τον Σαμαρά, θα έλεγα ‘τι Σκύλλα, τι Χάρυβδη’.
Ίσως και το μέλλον να ήταν σκοτεινότερο αν η βόμβα έσκαγε στα χέρια ενός αστικού κόμματος:
Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν νομιμοποιημένη να αναλάβει το μέλλον μας, ισχυρότερη παρά ποτέ.
Για να γλυτώσουμε την καταστροφή της επιστροφής της δραχμής χρειάζεται πάνω από όλα να δημιουργηθεί ένα αίσθημα εμπιστοσύνης.
Αίσθημα εμπιστοσύνης μπορεί να δημιουργήσει μόνο μία κυβέρνηση που θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα ξεκόψει από τον παντοδύναμο λαϊκισμό.
Πρέπει η επόμενη κυβέρνηση να εξηγήσει ότι δεν μπορούμε πλέον να συντηρούμε το σπάταλο και ακριβό κράτος που δημιουργήσαμε και να κάνει ότι απαιτείται για να δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα αμέσως, εντός του έτους.
Πρέπει επίσης να εξηγήσει ότι το πλέον πολύτιμο στοιχείο που σήμερα διαθέτει η χώρα είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ότι εκείνοι είναι διατεθειμένοι και ικανοί να συμφωνήσουν μαζί μας.
Ο τσαμπουκάς της αναδιαπραγμάτευσης είναι ένα δηλητήριο στις σχέσεις μας με την Ευρώπη.
Και πρέπει η επόμενη κυβέρνηση να είναι άτεγκτη στην κατάργηση κάθε είδους προνομίων που δυναμιτίζουν την κοινωνική συνοχή.
Ακούμε τίποτε τέτοια από την «συμμαχία Σαμαρά» σήμερα;
Η, ελπίζετε ότι θα ακούσετε προεκλογικά;
Μάλλον θα ακούσουμε υποσχέσεις για «αναδιαπραγμάτευση», για ενίσχυση της «ανάπτυξης», για «να πέσουν λεφτά στην αγορά» κλπ.
Η σύνθεση της ομάδας της Ν.Δ. με τα νέα «αποκτήματα» τίποτε δεν προοιωνίζει ότι κάτι θα αλλάξει από αυτό που ήταν και υποστήριζε στο παρελθόν:
Την έγνοια για την κομματική πελατεία και την προστασία όλων των κρατικοδίαιτων φεουδαρχικών δομών που με την συμπεριφορά τους μας έφεραν ως εδώ, αντιγράφοντας τις χειρότερες συνταγές του ΠΑΣΟΚ.
Ο αντίθετος στον ΣΥΡΙΖΑ πόλος, η ΝΔ του Σαμαρά, μπορεί να μην είναι το ίδιο δαιμονική επιλογή για την χώρα.
Μπορεί παρ’ όλα αυτά να μας ρίξει στον γκρεμό με την αλλοπρόσαλλη, μυωπική και «παράλυτη» πολιτική της.
Μόνο αν υποχρεωθεί να συνεργαστεί με μία αποφασιστική δύναμη μεταρρυθμίσεων, έναν «τρίτο πόλο», μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αποφύγουμε την κατάρρευση της χώρας.
Όσοι έχουμε ακόμα τα μυαλά μας οφείλουμε αυτό να κάνουμε, να οικοδομήσουμε το μεταρρυθμιστικό μέτωπο, από όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις, ακόμα και με το ρίσκο ενός ισχυρού ΣΥΡΙΖΑ
. Όποιος δεν θέλει να πάρει ρίσκα βρίσκεται συνήθως σε χειρότερη θέση από αυτόν που είναι διαθέσιμος να τα αναλάβει.
Με αυτή την πίστη άλλωστε δεν πορεύονται οι καλλίτεροι από εμάς σε όλη τους την κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα;.
Εύχομαι η νέα «Δύναμη Δέλτα», η συνεργασία Δημιουργία Ξανά με την Δράση-ΦιΣ, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου αυτού του μεταρρυθμιστικού «τρίτου πόλου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου