Γλυκιές συμμορίες

Γράφει ο Σωτήρης Γκορίτσας

Μια «Αριστερή» ή μια «Δεξιά» Ελλάδα ίσως να ήταν μια κάποια λύση για το  ανατολιτικοδυτικό υβρίδιο που προέκυψε από την σύγκρουση των συμμοριών μετά το 1821 και ονομάστηκε «Ελληνικό κράτος».

Θα έλυνε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο  τον γόρδιο αυτόν δεσμό που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το μέσο για πλιάτσικο «της δικής μας» συμμορίας έναντι «της άλλης».

Bρεθήκαμε μέσα σε μία νύχτα στον καπιταλισμό υπερπηδώντας την όποια

 συγκρότηση εθνικής αστικής τάξης και τον Διαφωτισμό.

Δεν μας έγινε ποτέ συνείδηση ότι η μοναδική αντίσταση στο πλιάτσικο της οικονομίας μέσω της επιβολής της εκάστοτε ισχυρής συμμορίας πάνω στην αδύναμη είναι μόνον οι θεσμοί, οι νόμοι και οι κανόνες.

Γι’ αυτό και όποτε κάποιος κυβερνήτης προσπάθησε, μιμούμενος τους Ευρωπαίους, να τoυς εγκαθιδρύσει φροντίσαμε γρήγορα να τον εξολοθρεύσουμε.

Ο καλύτερος μαθητής και συνεχιστής της ληστρικής συμμορίας της Δεξιάς που εγκαινίασε το πλιάτσικο αποδεικνύεται σήμερα η Αριστερά.

Το υπερηφανεύεται κιόλας μιας και επιβραβεύεται από τον λαό που έτσι είναι μαθημένος.

Τον δεξιό κομματάρχη φύλαρχο διαδέχτηκε μετά την μεταπολίτευση αρχικά ο γνωστός μας «ΚΝίτης», που από τον «διαλεκτικό υλισμό» κράτησε μόνο τον «υλισμό», τον οποίο   μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του ώστε αυτά να συνεχίζουν σήμερα την παράδοση της ανομίας -καλούμενης και «επανάστασης»- με το να συλλαμβάνουν τους εισβολείς των κρουαζιερόπλοιων, να τους εξηγούν «Πίσω ρε και out of the Greece!» και η νίκη αυτή του «λαϊκού κινήματος» να επιβραβεύεται με τον εξοβελισμό της Ελλάδας από προορισμό διακοπών των πάσης φύσεως «ιμπεριαλιστών».

Χρόνια συνοδοιπόρος αυτού του ΚΝίτη ο «ΠΑΣΟΚος» του Αντρέα, πιο πραγματιστής όμως και έχοντας διδαχτεί από «τα λάθη» της Αριστεράς βρίσκει άλλο τρόπο αγώνα.

Εκλέγει χρόνια Άκηδες που του το ανταποδίδουν διορίζοντάς τον στον Δήμο, την ΕΡΤ, την ΔΕΗ κλπ. Έτσι σήμερα σαν πχ. εκπρόσωπος της ΓΕΝΟΠ μπορεί και συνεχίζει κι αυτός τον αγώνα του «λαϊκού κινήματος» σε συνέδρια στις Μπαχάμες, όλα πληρωμένα, αυξημένο εκτός έδρας και μαζί και η σύζυγος για συμπαράσταση στην «προάσπιση της μη ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού αγαθού του ηλεκτρισμού».

Ήταν θέμα χρόνου οι δυο αυτοί λαϊκοί αγωνιστές να ενωθούν στον ΣΥΡΙΖΑ όπου έχουν την ευκαιρία να εκσυγχρονιστούν αφήνοντας πίσω τους τσιμινιέρες που πάγωσαν και Ζαβαρακατρανέμια και να συναντήσουν εκεί τον νέο με το σκουλαρίκι και τα μαύρα ρούχα «που δεν γουστάρει παγκοσμιοποίηση» και θα τους μάθει ολίγον από «Τρύπες» και  «Μάνου Τσάο».

Διαχρονικά προνομιακός χώρος κάθε τέτοιας πρωτοπορίας είναι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Εκεί χέρι χέρι με την γενιά του Πολυτεχνείου που στο μεταξύ κατάφερε κι έγινε «καθηγητής, διδάκτορας, επίκουρος, αναπληρωτής», δίνουν όλοι μαζί την μάχη.

Προσθέτουν έτσι άλλη μια νίκη στο «λαϊκό κίνημα» με το να μην υπάρχει ούτε ένα Ελληνικό ΑΕΙ στα 100 καλύτερα του κόσμου που να διδάσκει την «αστική γνώση στην υπηρεσία της αγοράς και όχι του λαού».

Οι  αλλεπάλληλες αυτές νίκες του «λαϊκού  κινήματος» από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα βασίστηκαν στο σύμπλεγμα ενοχής της Δεξιάς συμμορίας για την μετεμφυλιακή συμπεριφορά της απέναντι στην Αριστερή.

Και οι δυο συνεργάστηκαν  μόνο στην  ακύρωση κάθε  προσπάθειας για την θέσπιση κανόνων, θεσμών, νόμων  τύπου πχ. Γιαννίτση.

Όσο μας τα σκάγανε οι «βάρβαροι» Ευρωπαίοι εργαζόμενοι δεν είχαμε πρόβλημα.

Το διασκεδάζαμε κιόλας εκλέγοντας κάθε λίγο τον βολικότερο για να συνεχίσουμε να «αγωνιζόμαστε» και να τους τα τρώμε.

Την μερίδα του λέοντος έτρωγε βέβαια ο εκλεγμένος αγωνιστής, τα αποφάγια όμως που δεν ήταν αμελητέα όλοι εμείς.

Το αναπόφευκτο πάχος μας εμπόδισε να δούμε στο ημερολόγιο Έσοδα 50 δις - Έξοδα 75 δις, Εισαγωγές 44 δις έναντι εξαγωγών 16 δις.

Οι συνεχείς νίκες του «λαϊκού κινήματος» μας είχαν φτάσει στο να ξοδεύουμε τα λεφτά των «βαρβάρων» ανίκανοι να παράγουμε κάτι της προκοπής.

Πλην βέβαια εξυπνάδας που, όπως βλέπετε και στο κείμενο, είναι πανάρχαιο δώρο του Θεού στην μικρή μας χώρα. 

Μόλις αντελήφθη την κατάσταση ο κυβερνήτης έφαγε από την στεναχώρια του στου Μπαϊρακτάρη όλη την πιατέλα με τα παϊδάκια. Μισοναρκωμένος μετά κατά την επιστροφή του σπίτι μάς χτύπησε με το 4Χ4 ενώ βγαίναμε χαρούμενοι από το διακομματικό πάρτι των κλαδικών στην παραλιακή. Εξαφανίστηκε συντετριμμένος και κρύφτηκε σπίτι με την γυναίκα και τα δίδυμα.

Πανέτοιμος να μας σώσει κατέφθασε ο πράσινος Σπήντυ Γκονζάλες.

Διψασμένος να προσφέρει επιτέλους και αυτός στον τόπο, μας σήκωσε από την άσφαλτο τόσο απρόσεκτα που κόντεψε να μας αφήσει στον τόπο!

Μαθημένος σε σκανδιναβικές συλλογικότητες έκατσε μετά από επάνω μας στην άσφαλτο και ενώ αιμορραγούσαμε το συζητούσε με Λούκες, Παπουτσήδες, Καστανίδηδες σε ποιο νοσοκομείο να μας πάνε.

Ήταν όμως δύσκολο να βρεθεί εφημερεύον.

Ο παλαιός ΚΝΙτης, ο πιο σύγχρονος ΠΑΣΟΚος και η μεταμοντέρνα τους σύνθεση ο ΣΥΡΙΖΑίος – που σε παγκόσμια θεατρική πρώτη έχει και Σταλινικό αγκαλιά με Τροτσκιστή (!) – είχαν κάνει κατάληψη στα νοσοκομεία και απεργούσαν λέγοντας  «ΟΧΙ στο..» οτιδήποτε.

Ο πράσινος κυβερνήτης αναγκάστηκε να φωνάξει ξένο χειρουργό -Τρόικες, Task Force έως και κόκκινο Ντάνι- που όμως πήραν γρήγορα το μάθημα ιστορίας τους από τους καταληψίες.

Τους εξηγήσαμε ότι μαθημένοι σε Αρκάδια και Ζάλογγους, εάν έστω ακουμπήσει ξένος νυστέρι θα τον τιμωρήσουμε με τον τρόπο που ξέρουμε: Θα αυτοκτονήσουμε!

Όταν μείνανε ξεροί αδυνατώντας να παρακολουθήσουν την «διαλεκτική» του συλλογισμού μας, τους εξηγήσαμε λίγο καλύτερα την  παράδοσή μας.

Δεν θέλουμε νόμους, κανόνες, θεσμούς, θέλουμε τα βιλαέτια μας, τον Άγιο Παντελεήμονα, τα Εξάρχεια, την Κερατέα, την Πάτρα. Διότι στα βιλαέτια η συμμορία αποφασίζει μόνη της ότι δεν χωράνε ανεμογεννήτριες, ορυχεία, ιχθυοκαλλιέργειες,  ΧΥΤΑ, αποκομιδή σκουπιδιών, τίποτα.

Ίσως μόνο λίγα επιδοτούμενα οικογενειακά φωτοβολταϊκά, όχι όμως μεγάλες μονάδες που θα προσβάλλουν το περιβάλλον ή την αισθητική της Κερατέας.

Ρεύμα βεβαίως θέλουμε στο σπίτι μας, αλλά να μας το φέρουν από την Πτολεμαΐδα, να αναπνέουν τα παιδιά του Πτολεμαίου την στάχτη, όχι το δικό μας.

Ευρώ βεβαίως θέλουμε, όχι όμως ορυχεία που να βγάζουν χρυσό που θα πουλάμε σε Ευρώ. Δημόσιο νοσοκομείο και σχολείο το θεωρούμε αυτονόητο, αλλά όχι και να κόβουμε απόδειξη και να φορολογούμαστε.

Πακιστανό κηπουρό βεβαίως, όχι όμως και κέντρο φιλοξενίας του.

Εξηγήσαμε δηλαδή με δυο λόγια στον «βάρβαρο» Ευρωπαίο εργαζόμενο πως ό,τι δεν μεταφράζεται άμεσα, χειροπιαστά, σε ατομικό δικό μας υλικό πλούτο θα βρει απέναντί του το «λαϊκό κίνημα». 

Είναι άραγε νομοτέλεια η συλλογική αυτή σχιζοφρένεια στην οποία οδήγησε την κοινωνία η δράση των συμμοριών;
Δεν είμαστε ούτε οι μόνοι ούτε οι πρώτοι που βρέθηκαν μπρος σε οικονομική διάλυση.

Μια άλλη χώρα, η Δανία, βρέθηκε την δεκαετία του '70 με μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, εκρηκτική ανεργία και πληθωρισμό, ελλείμματα στο ισοζύγιο, υπερβολικές αποδόσεις των κρατικών ομολόγων κλπ.

Μέσα σε τρία όμως χρόνια όλα αυτά οι απόγονοι των Βίκινγκς και όχι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη τα είχαν αφήσει στο παρελθόν. 

Το έκαναν σβήνοντας  ολοκληρωτικά όσα ήξεραν μέχρι τότε και αντικαθιστώντας τα όλα με μία και μόνη λέξη: Ανταγωνιστικότητα.

Το μοναδικό κριτήριο για οποιουδήποτε μέτρο, θεσμό ή κανόνα ήταν η συμβολή του ή όχι στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τους.

Αυτός ήταν ο αποκλειστικός τους προβληματισμός σε όλη την χώρα.

Μόνο που ο δανέζικος ΣΥΡΙΖΑ της εποχής, παρόλο που το κεφάλι του βούιζε ακόμα από τον Μάη του ’68, συμμετείχε στην εθνική αυτή προσπάθεια, δεν είπε «ΟΧΙ σε όλα».

Δεν αρνήθηκε δηλ. την κατάργηση των εμποδίων στην ανταγωνιστικότητα, την  δέχτηκε επιμένοντας οι καρποί της μελλοντικής ανάπτυξης να μοιρασθούν με δικαιοσύνη και όχι σαν λάφυρα συμμορίας. Είχε βέβαια κατανοήσει πως για να μοιράσεις οτιδήποτε πρέπει πρώτα αυτό να υπάρξει!

Ίσως, λοιπόν, ήρθε ο καιρός οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων να δείξουμε πριν είναι αργά ότι κάτι κληρονόμησε και ετούτη εδώ η Βαλκανική φυλή από την σοφία των προγόνων της.

Ότι καταλάβαμε δηλαδή πως κοινό όραμα δεν σημαίνει ότι θα προχωρήσουμε χωρίς διαφωνίες. Όμως καταφέρνοντας να ξεπεράσουμε την βαριά κληρονομιά των συμμοριών που μας κληροδότησαν τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας να αποδείξουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε τις διαφωνίες μας με εποικοδομητικό και όχι αυτοκαταστροφικό για την χώρα ρόλο.

Ιδού μπροστά μας πεδίον δόξης λαμπρόν: να διαλύσουμε οριστικά τις γλυκιές συμμορίες όλου του πολιτικού μας φάσματος για να  μπορέσουμε κάποτε να υπερηφανευτούμε για κάτι που κάναμε εμείς οι ίδιοι και όχι κάποιοι ένδοξοι πρόγονοι.

*Ο Σωτήρης Γκορίτσας είναι σκηνοθέτης.

Πηγή: Protagon