Αρκετά χρόνια πριν ακόμη γίνει πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής, ένας από τους πλέον στενούς του συνεργάτες σε επικοινωνιακό και στρατηγικό επίπεδο, ο Γιάννης Λούλης, είχε χαρακτηρίσει τη Νέα Δημοκρατία φθαρμένο ρούχο.
Οι έξαλλοι του κόμματος –ίδιοι ήταν και τότε ίδιοι και σήμερα- ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών για τον χαρακτηρισμό, ως παρθένες προ του «μοιραίου».
Η Νέα Δημοκρατία, είτε με την μετατόπισή της προς το Μεσαίο χώρο, είτε με το άστρο του Κώστα Καραμανλή, έφτασε τελικά στην
εξουσία το 2004 και έμεινε σ’ αυτήν μέχρι τα τέλη του 2009.
Στο διάστημα αυτό δεν άλλαξε απολύτως τίποτα.
Ούτε στη δομή της, ούτε στη λειτουργία της.
Δεν εξαφάνισε τις βαρύτατες παθογένειές της, δεν έγινε ποτέ σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα, δεν έγινε ποτέ φιλελεύθερο, δεν ανέδειξε στελέχη με άρτιο πολιτικό λόγο, δεν ανέδειξε καν μεσαία στελέχη με κύρος.
Χώρια που έδειξε μια πρωτοφανή για κεντροδεξιό κόμμα προσήλωση στον κρατισμό.
Την ήττα του 2009 ακολούθησε η στροφή στον «Λαϊκισμό» (θα τρίζουν τα κόκαλα του Κωνσταντίνου Καραμανλή) υπό την ηγεσία Σαμαρά, η πολιτική προς τα άκρα, οι παλινωδίες και τελικά το Βατερλό της 6ης Μαΐου.
Ο Σαμαράς, ο άνθρωπος που σήμερα φιλοδοξεί να επανενώσει την κεντροδεξιά, είναι ο μοιραίος άνθρωπος γι’ αυτήν.
Έριξε την κυβέρνησή της στα 1993 αλλάζοντας άρδην την πορεία του τόπου.
Ουδέν προσέθεσε μετά την επάνοδό του σε πολιτικό επίπεδο (πλην κάποιων διορισμών Μεσσηνίων σε υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού), την έκοψε σε πολλαπλά κομμάτια (Μπακογιάννη, Καμένος, φιλελεύθεροι), την εξέθεσε με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του στα αδελφά ευρωπαϊκά κόμματα και εν τέλει την κατέστησε να παλεύει για την πρωτιά των εκλογών με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, οι παθογένειες της Νέας Δημοκρατίας προϋπήρχαν από την ανάληψη της ηγεσίας της από τον Σαμαρά, αλλά και ο ίδιος είναι δημιούργημα αυτών.
Ας μη ξεχνάμε ότι είναι ένα κόμμα που μετά τον Καραμανλή και τις ελλιπείς μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του Μητσοτάκη, πορεύτηκε μόνο στη σκιά τους και επιχείρησε να ομοιάσει κατ’ εικόνα και ομοίωση στο ΠαΣοΚ.
Με εκείνον, όμως στην ηγεσία οι παθογένειες μεγεθύνθηκαν και κατέστησαν τη Νέα Δημοκρατία ένα κόμμα προσωποπαγές, καθαρά δεξιό, χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα και κυρίως απωθητικό σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.
Ας μη ξεχνάμε και κάτι ακόμη.
Ότι η ρήξη του Σαμαρά με τη Μπακογιάννη, της αφαίρεσε τη δυνατότητα να λειτουργεί ως πολυσυλλεκτική μηχανή της κεντροδεξιάς.
Επιπλέον, ο πολιτικός αφορισμός του φιλελευθερισμού, ακόμη και των εντός Νέας Δημοκρατίας εκπροσώπων του, απομάκρυνε και εκείνους που είχαν ως βάση τη συγκεκριμένη ιδεολογική πλατφόρμα.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα εκλογικά ποσοστά της 6ης Μαΐου, λίγο απέχουν από τα δημοσκοπικά ποσοστά των πρώτων ημερών της Πολιτικής Άνοιξης.
Στη Νέα Δημοκρατία ανακυκλώθηκαν οι δεξιόστροφοι αρτηριοσκληρωτικοί του πελατειακού της μηχανισμού και της «Λαϊκής Δεξιάς».
Κάποιος …Γιάννης Μανώλης και ένας…Θύμιος Λυμπερόπουλος, μαζί με κάποια εθνικοπατριωτικά υπερεθνικιστικά δίκτυα και μπόλικη προεδρική έμφαση στον Θεό, έγιναν οι αναφορές του κόμματος στην κοινωνία.
Γιγαντώθηκαν οι κρατιστές και οι συνδικαλιστές, δηλαδή εκείνοι που ήταν αναχώματα σε κάθε μεταρρύθμιση στο κράτος –τέρας.
Ο λαϊκισμός πέρασε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ατζέντας.
Ακουγόντουσαν εκφράσεις που δυσκολευόσουν να ξεχωρίσεις αν τις εκστομίζει κάποιος κεντροδεξιός ή ο Τσίπρας κι η Παπαρήγα.
Εξεδιώχθησαν ή επιχειρήθηκε να διαγραφούν φιλελεύθεροι βουλευτές και στελέχη (ας μη ξεχνάμε ότι οι ακραίοι ζητούσαν την κεφαλή επί πίνακι των Κωστή Χατζηδάκη, Κυριάκου Μητσοτάκη, Άρη Σπηλιωτόπουλου κλπ), ενώ ήταν ορατή η πολιτική ένδεια του κόμματος.
Μοιραία, το ξαναλέμε, ο μεσαίος χώρος, το κέντρο, εγκαταλείφθηκαν και μάλιστα την ώρα που πλήττονταν περισσότερο από τις καταστροφικές επιλογές του ΠαΣοΚ.
Κι όχι μόνο αυτό.
Για να συνταχθεί με τους ….υπερεθνικιστές φίλους του των δικτύων, καταψήφισε τη δανειακή σύμβαση χωρίς την οποία η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε, αντί να καταγγείλει τον Παπανδρέου και να επιδείξει υπευθυνότητα.
Οι υπερεθνικιστές φίλοι του, τον οδήγησαν ακόμη και σε σύγκρουση με τους πολιτικούς συμμάχους της Νέας Δημοκρατίας στην Ευρώπη.
Κι έχασε την ευκαιρία να ασκήσει υπεύθυνη αντιπολίτευση και να καταστήσει τη Νέα Δημοκρατία μεταρρυθμιστικό πόλο.
Προτίμησε τις αγκαλιές με τους …φίλους Θύμιους, επένδυσε στις θωπείες με τους γαλάζιους Φωτόπουλους, δημιούργησε του καμένους.
Ακόμη και τους χρυσαυγίτες "βοήθησε" με την υστερική αντιμεταναστευτική ρητορεία, που αποενοχοποίησε στους αφελείς ψηφοφόρους, τους λάτρεις του ναζισμού.
Σήμερα, ο Αντώνης Σαμαράς παίζει το τελευταίο του χαρτί στην πολιτική του διαδρομή.
Επιχειρεί να καταστήσει το κόμμα του επίκεντρο της αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις καταστροφικές του πολιτικές.
Έχοντας εκφράσει θέσεις και τάσεις ευρωσκεπτικισμού καλεί τώρα σε ευρωπαϊκό μέτωπο.
Μπορεί να τα καταφέρει και η Νέα Δημοκρατία να πρωτεύσει στις εκλογές.
Όμως, ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στις προσεχείς εκλογές είναι απολύτως βέβαιο ότι η Νέα Δημοκρατία έχει κλείσει τον κύκλο της.
Το φθαρμένο ρούχο έλιωσε.
Είναι επιτακτική, εθνική αναγκαιότητα ο μεταρρυθμιστικός πόλος.
Απαλλαγμένος από τα συμπλέγματα Δεξιάς κι Αριστεράς, αλλά και από τις παθογένειες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου