Η συμφωνία των Βρυξελλών

Να το πούμε λαϊκά.

Με τη χθεσινή απόφαση των ηγετών της Ευρωζώνης, η Ελλάδα δεν θα γίνει Αργεντινή!

Οι μόνοι κίνδυνοι για τη χώρα μας είναι δύο:

1. Να επαναπαυθούμε και να μη προχωρήσουμε ταχύτατα στις μεταρρυθμίσεις.
2. Να περάσουμε – μάλλον για λίγες ημέρες – σε καθεστώς  «selective default», χωρίς, όμως, σοβαρές συνέπειες.

Οι πρώτες αντιδράσεις των αγορών από τη συμφωνία των Βρυξελλών, χαρακτηρίζονται θετικές.

Ήδη το ασφάλιστρο κινδύνου για τα πενταετή ελληνικά ομόλογα έχασε 14% της αξίας του.

Το spread υποχώρησε 100 μονάδες.

Η συντέλεια του κόσμου που

 προφήτευαν πολλοί, ιδίως με την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα δεν επήλθε και αυτή τη στιγμή δικαιωμένη φαίνεται η Άνγκελα Μέρκελ, παρά τα τεράστια ρίσκα στα οποία μπαίνει η γερμανική οικονομία.

Με τη συμφωνία των Βρυξελλών, διασφαλίζεται σε πολλά πράγματα η Ελλάδα, υπό προϋποθέσεις.

Βασική προϋπόθεση, η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος, αφού
εξασφαλίζει τις δανειακές της ανάγκες ως το 2014.

Επιμηκύνονται τα υφιστάμενα διακρατικά δάνεια για μια 15ετία με επιτόκιο στο 3,5% από 4,8 που πληρώνουμε σήμερα, άρα η χώρα μας σταματά τον εκτροχιασμό της ετήσιας επιβάρυνσης που πληρώνουμε για τόκους και η οποία όδευε ολοταχώς προς τα 20 δις ευρώ ετησίως.

Μέσω της δυνατότητας επαναγοράς και επιμήκυνσης ομολόγων που κατέχουν οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρείας, αλλά και της δυνατότητας επαναγοράς ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά μέσω EFSF μειώνεται το ελληνικό χρέος σε πρώτη φάση κατά 12% του ΑΕΠ.

Στην πραγματικότητα και λόγω της αναμενόμενα μεγάλης συμμετοχής των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών στο roll over παίρνει μια δανειακή ανάσα τουλάχιστον ως το 2020.

Σημαντική πρόβλεψη της συμφωνίας των Βρυξελλών, αφορά τις ελληνικές τράπεζες.
Επειδή και εκείνες θα συμμετάσχουν στο roll over, προβλέπεται στήριξη από τον μηχανισμό για τις κεφαλαιακές τους απώλειες.

Και επειδή η συμφωνία επιτρέπει στους οίκους αξιολόγησης να υποβαθμίσουν την χώρα μας σε «selective default» και άρα να καταστήσουν αδύνατο στην ΕΚΤ να τα αποδέχεται ως εγγυήσεις για ρευστότητα, προβλέπονται  εγγυήσεις ύψους 35 δις ευρώ από το μηχανισμό EFSF για το διάστημα που αυτό είναι απαραίτητο, ώστε να συνεχίσει να τροφοδοτεί την ελληνική αγορά με ρευστότητα.
Τα ρίσκα της Γερμανίας που αναφέραμε προηγουμένως, αφορούν το μόνο σκοτεινό σημείο της συμφωνίας. Δηλαδή, μέχρι να ξεκινήσει το roll over υπάρχει ο κίνδυνος υποβάθμισης στη βαθμίδα «selective default», για τον οποίο όμως έχουν ληφθεί πρόνοιες ώστε να αντιμετωπιστεί.

Για να υπάρξει αυτό το σχέδιο, η Γερμανία βάζει το χέρι πολύ βαθιά στην τσέπη, η ελληνική της εμπλοκή ανεβαίνει στα 50 δις ευρώ σε εγγυήσεις και δάνεια, όσα δηλαδή αναμένεται να αποφέρει στην καλύτερη περίπτωση το ελληνικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων.
Αν κάτι μπορεί κανείς να συμπεράνει με βεβαιότητα μετά τη χθεσινή απόφαση είναι πως ακόμα και αν η Ελλάδα κηρυχτεί από τους οίκους αξιολόγησης σε «selective default» ο κίνδυνος μιας πραγματικής χρεοκοπίας της χώρας μας όπως και της εξόδου από το ευρώ έχει αποτραπεί οριστικά, οι Γερμανοί έχουν πια πάρα πολλά να χάσουν.

Συνεπώς, είναι αυτονόητο ότι θα πιέσουν ασφυκτικά, ούτως ώστε να εφαρμοστεί το Μεσοπρόθεσμο.

Ξαναλέμε, όμως, ότι επ’ ουδενί θα μας αφήσουν πλέον να γίνουμε Αργεντινή.

Παρ’ ότι οι πάντες γνωρίζουν πως η ελληνική κυβέρνηση ήταν απούσα από τις διαβουλεύσεις του σχεδίου, οφείλουμε να της πιστώσουμε ότι εξασφάλισε τις προϋποθέσεις για να φθάσουμε στο σχέδιο και εν συνεχεία στη συμφωνία των Βρυξελλών.

Οι προϋποθέσεις ήταν ξεκάθαρες.

Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, έστω κι αν απέναντί της ήταν το σύνολο της αντιπολίτευσης και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Βεβαίως, πρέπει να επισημάνουμε και κάτι ακόμη.

Στην παρούσα φάση, σταθήκαμε τυχεροί με τους κλυδωνισμούς της Ιταλίας.

Οι Γερμανοί, πείστηκαν έτσι, ότι αν υπήρχε ντόμινο, δεν θα είχαν δυνατότητα να το αντιμετωπίσουν, άρα η βοήθειά τους προς την Ελλάδα, ήταν μονόδρομος.

Τότε, ανέλαβε δράση ο επικεφαλής της Deutsche Bank, Γιόζεφ Άκερμαν, ο οποίος επεξεργάστηκε το σχέδιο συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα και έπεισε περίπου 400 πιστωτικά ιδρύματα και ασφαλιστικές εταιρείες να πάρουν ένα μερίδιο στις ζημιές, όπως ήθελε η Άνγκελα Μέρκελ.
Σημαντική ήταν η στάση και του Νικολά Σαρκοζί, αλλά και του προέδρου της Ένωσης Χέρμαν Βαν Ρομπάι, ο οποίος εξάντλησε τις θεσμικές του δυνατότητες ώστε να υπάρξει μια λύση σύντομα.

Πάντως, ένα θολό σημείο της απόφασης των Βρυξελλών, αφορά τη μη αύξηση των κονδυλίων του EFSF, δεν καλύπτει την Ιταλία και ενδεχομένως να βάλει σε πειρασμό τις αγορές να κάνουν το τεστ.

Ο πρώτος γύρος όμως πήγε στην ΕΕ, όπως αναγνώρισε και η Wall Street Journal, η οποία είδε στο αποτέλεσμα της συνόδου ένα σχέδιο σκούπα της Ένωσης, «το οποίο έχει προεκτάσεις πολύ μεγαλύτερες από την Ελλάδα».