Φοβούνται οι πολιτικοί;

Γράφει ο Βασίλης Χιώτης

Γιατί άραγε οι πολιτικοί, αναφέρονται όλο και συχνότερα στις απειλές που δέχονται εναντίον τους και εναντίον μελών της οικογένειάς τους;
Πρώτος ξεκίνησε ο Αλ. Αθανασιάδης. Ακολούθησε -και με πιο δραματικούς τόνους- ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρ. Παπουτσής.
Πρώτα πρώτα δεν ακούγεται καθόλου καλό να ομολογεί ο αρμόδιος υπουργός για την διατήρηση της Δημόσιας Τάξης, ότι φοβάται επίθεση εναντίον του. Γιατί αν φοβάται εκείνος, τι θα πρέπει να κάνει ο κάθε ανυπεράσπιστος νοικοκύρης που

 του μπουκάρει νύχτα ο κλέφτης στο σπίτι του και τον ληστεύει μπροστά στην οικογένειά του;.
Δεύτερον, οι απειλές που δέχονται οι πολιτικοί είναι συνήθως κούφιες. Ανεγκέφαλοι και δειλοί τηλεφωνούν και στέλνουν απειλητικά mails στα πολιτικά γραφεία, με στόχο απλώς να τρομοκρατήσουν. Όποιος πραγματικά έχει στόχο να επιτεθεί σε πολιτικό δεν το προαναγγέλλει.
Αλλά κι αν όλα αυτά δεν ισχύουν, τι πρέπει να γίνει;
Επειδή υπάρχουν απειλές ο πολιτικός πρέπει να πάψει να κοιτάζει το καθήκον του; Να κρυφτεί στο σπίτι του ή να ζητήσει πρόσθετη φρουρά, επειδή κάποιοι απειλούν ότι θα τον λυντσάρουν;
Το μόνο που κατορθώνουν οι πολιτικοί που αποκαλύπτουν ότι δέχονται απειλές, είναι να παρακινούν κι άλλους να το κάνουν.
Αλίμονο στους πολιτικούς που φοβούνται, ειδικά αυτήν την περίοδο.
Και δύο φορές αλίμονο στους πολιτικούς που φοβούνται και το ομολογούν και δημοσίως.
Εκτός κι αν όλα αυτά γίνονται για τη δημοσιότητα. Και οι δηλώσεις Αθανασιάδη και οι δηλώσεις Παπουτσή κυριάρχησαν στα δελτία ειδήσεων. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι προκάλεσαν και κίνημα συμπάθειας ή συμπαράστασης από τους πολίτες επειδή απειλούνται.
Αν γίνονται για τη δημοσιότητα λοιπόν εντάξει. Αλλιώς δεν έχουν κανένα λόγο να γίνονται…