I an Greek!

Γράφει
η Ρέα Βιτάλη

ΝαναναναναΝΑναναΝαναναΝα…Απορώ πώς δεν σιχάθηκα το σκοπό. Το θυμάμαι από τα πρώτα μου ταξίδια στο εξωτερικό. Θάμουν 10, 11 ετών και απαντώντας στην ερώτηση «Where are you from?», «I am Greek», αυτόματα σχεδόν άρχιζαν το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά». Με κυνήγησε ο άτιμος σκοπός τραγουδισμένος από σερβιτόρους σε εστιατόρια, γονδολιέρηδες σε γόνδολα, ταξιτζήδες
 στη Νέα Υόρκη, πλανόδιους οργανοπαίχτες έως ντίρλα Ιάπωνες σε μπαρ καραόκε... Α ναι είχαμε και το άλλο…Greece? Ωνάσης! Και δώστου εγώ να μιλάω για τη ζωή του Τέλη λες και τον είχα κουμπαροξάδελφο. Το Ωνάσης έσερνε τσαπαρί το ΟΗ! Κάλλας. Μαρία Κάλλας! Και τελείωνε η ξενάγηση με ένα Ζοrba the Greek οπότε πλακώναμε το τραγούδι και πάλι. Βεβαίως υπήρχε και αναφορά στους αρχαίους ημών προγόνους, πολλές φορές με ολόκληρες απαγγελίες στην αρχαία ελληνική οπότε εγώ κοίταζα ως ξένη το ξένο…
Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και άρχισαν ξανά τα όργανα με τα Παιδιά του Πειραιά συνδυασμένα με το πρόσωπο της Μελίνας Μερκούρη. «I am Greek!», «Ohhh Melina Merkouri NananananaNAnanaNA»…To Μερκούρη έσερνε τα Ελγίνεια και δώστου εγώ να τραβάω μια ανάλυση για τα μάρμαρα, τύφλα νάχε ο Φειδίας. Μέχρι που έσκασε στο σκηνικό η Δήμητρα Λιάνη. Κι ήταν στα νιάτα της μ’ ένα μαλλί αφάνα, δυο στήθη μπαλόνια και έναν Ανδρέα μες΄στα μέλια. Και είχα τον κάθε ευρωλιγούρη να κάνει μια χαρακτηριστική κίνηση ένδειξης μεγάλου στήθους και να λέει «Οhhhh Dimitra». Aλλά ήμουν και γω νέα και ετοιμοπόλεμη, είχα και μια γλωσσάρα να! σε ετοιμότητα…Ααααα ήταν και το άλλο…Εκείνα τα χρόνια είχε αυτοκτονήσει ένας άγγλος πολιτικός και έσκασε στο πεζοδρόμιο με ζαρτιέρες…Αυτό περίμενα! Θεός σχωρές την ψυχούλα του και τη ζαρτιέρα του…Μ΄ έσωσε! «Οι Έλληνες δεν ξοδεύουμε ζωή σε υποκρισίες και απωθημένα. Αλήθεια τι έχετε να πείτε για τον πολιτικό σας που…». Και ήρθε η Ολυμπιάδα!

Θρίαμβος. I am Greek και gamo kai derno!!! Και δώστου συγχαρητήρια για την Ολυμπιάδα. Kαι σήκωσα τα μάτια στον ουρανό και θαρρώ πώς μ΄έφτυναν όλοι οι αρχαίοι μη και με ματιάσει η ανθρωπότητα. Και καμάρωνα και κορδωνόμουν ωσάν Γιάννα αυτοπροσώπως, έστω χωρίς παγιέτα. Και έβρεχε πρωτιές σε όλα. Και πρωταθλήματα ποδοσφαιρικά και μπάσκετ και καλλιστεία και Εurovision… Μωρέ Πλανητάρχες ήμασταν! Ομφαλός της ανθρωπότητας. Ι am Greek ρε μαλάκα!

Τι τάθελα; Που νάξερα τι με περίμενε; Μέρες σε ταξίδι… «I am Greek». Tι δεν άκουσα! Κάθε έντιμο, κάθε άτιμο, κάθε δίκιο, κάθε άδικο, κάθε δήθεν ανυποψίαστο και υποψιασμένο, κάθε γελοίο, κάθε κομπλεξικό, κάθε «μα φάγατε τόσα λεφτά;»… Και δεν είμαι νέα πια. Και δεν έχω μια γλωσσάρα να! Και πονάω και λυπάμαι και ντρέπομαι και θυμώνω και πνίγομαι….Κόμπος  η γλώσσα. Τι να σου λέω τώρα ρε φίλε; Μπερδεμένα τα συναισθήματα. Και σιωπώ και σιωπώ και σιωπώ….Δεν έχω φλυαρήσει πιο πολύ σιωπώντας στη ζωή μου…Και έχει κολλήσει και το γαμημένο το μυαλό σε μια σκηνή…Εκείνη του Ζορμπά. Που χορεύει μια ζειμπεκιά ενώ γύρω του τα πάντα καταστρέφονται… Και κλαίω. Και δυναμώνει η μουσική στο μυαλό. Να σου πω κάτι στ΄αφτί; Δεν της αξίζουμε τούτης της Πεντάμορφης πατρίδας…

Ταράμ, ταραραράμ, ταράμ, ταραραράμ….Πιάσε με από τον ώμο…Ο ρυθμός γίνεται όλο και πιο γρήγορος…Μη πέσεις. Θ΄αντέξεις. 

Υ.Γ Στην τελευταία σκηνή υπάρχει και ένας αμερικάνος που καταλαβαίνει και δεν καταλαβαίνει....Μια χαρά ο ρόλος να τον υποδυθεί ο Παπουτσής αν και τον διεκδικούν τόσοι και τόσοι....

Πηγή: Protagon