Αντίο Τζιμπρίλ! Σ’ ευχαριστούμε!

Ήμουν διακοπές, το καλοκαίρι του 2009, όταν «έσκασε» η βόμβα της μεταγραφής του Τζιμπρίλ Σισέ στον Παναθηναϊκό. Κουνούσα με μανία το κινητό δίπλα στ' αυτί μου, νομίζοντας ότι η κλήση με τον συνομιλητή που μου είχε μεταφέρει την είδηση, είχε… διακοπεί ή …δεν είχα ακούσει καλά… Όταν επιβεβαιώθηκε ότι το κινητό δεν κάνει νερά κι η είδηση ήταν αληθινή, ήρθε ο ενθουσιασμός. Δευτερόλεπτα μετά, ως γνήσιος Έλληνας, άρχισαν οι προβληματισμοί. «Ρε

 μαλάκα, αυτός δεν είχε δυο κτυπήματα θανατηφόρα;», ρώτησα τον παρακείμενο φίλο μου, επαΐοντα στα περί του αγγλικού ποδοσφαίρου. «Λες νάναι σαπάκι και νάρθε για την  τελευταία αρπαχτή;»….Στην ψαροταβέρνα της παραλίας (τότε πηγαίναμε και παραλία, τρώγαμε και ψαράκι) το λαϊκό σουξέ ακουγόταν, σχεδόν, επιβεβαιωτικό: «Αμφιβολίες, το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές…Αμφιβολίες τρελές…». Λίγες ημέρες μετά, χιλιάδες «πράσινες καρδιές» κατέκλυσαν κάθε γωνιά του αεροδρομίου για να υποδεχτούν τον νέο εκφραστή των πόθων τους.

Η προσαρμογή δεν ήταν πολύ εύκολη. Κόλλησε το πρώτο παστέλι στον Εργοτέλη, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος κι ύστερα σιωπή! Ο Τεν Κάτε, τον αποσύρει στον πάγκο για να τον αποφορτίσει. Τα παπαγαλάκια αρχίζουν το έργο τους. «Μόνο με τον Εργοτέλη μπορεί», «είναι σακαταμένος…», «έλα μωρέ τώρα, ποιος Σισές…»!

Εκείνος, δεν μίλησε. Μόνο ανασυντάχθηκε, έφερε την οικογένειά του, τακτοποιήθηκε σε δικό του σπίτι, ηρέμησε κι…άρχισε να μοιράζει παστέλια! Πρώτο του θύμα η Λάρισα στο ΟΑΚΑ με δυο τεμάχια! Ακολουθούν σχεδόν όλοι οι άλλοι. Γκολ, πανηγύρι, χαμόγελα, αποθέωση, λατρεία!

Τα παπαγαλάκια δεν σταματάνε. «Στην Ευρώπη είναι άφαντος…»! Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός κι ο ίδιος μαζί, κάνουν άσχημο ευρωπαϊκό ποδαρικό, με ήττα από τη Γαλατά και αποβολή του Γάλλου. Τρώει καμπάνα 3 αγωνιστικές, βαριά για μια αποβολή με δυο κίτρινες! Κι έρχονται οι αγώνες με τη Ρόμα. Ο Τζιμπρίλ, βάζει ένα στο ΟΑΚΑ (νίκη 3-2) και κολλάει άλλα δυο στη Ρώμη (νίκη 3-2) και απογειώνει όλη την ομάδα.

Πρώτος στη προπόνηση, πρώτος στον αγώνα, πρώτος στα παστέλια, πρώτος στα αποδυτήρια, δείχνει σε όλους τον δρόμο της ενότητας και του πρωταθλήματος. Σκοράρει και αγκαλιάζει τον Τεν Κάτε, όταν έχουν αρχίσει οι γκρίνιες για τις επιλογές του Ολλανδού. Αργότερα, θα κάνει τη δική του παρέμβαση για να μη παραιτηθεί ο Νιόπλιας, που είχε «λιώσει» από την πίεση. Δίνει συνεχώς παραδείγματα συμπεριφοράς στους μικρούς. Δεν παρατάει κανένα παιγνίδι, ακόμη κι αν μοιάζει χαμένο.

Κύριος μέσα και έξω από τα γήπεδα. Ακόμη κι όταν οι υποκινούμενοι κάφροι στον Βόλο, του πετούσαν μπανάνες! Σκούπισε με την παλάμη του τα δακρυσμένα του μάτια, κοίταξε ματαίως τον διαιτητή ζητώντας προστασία και συνέχισε να κάνει τη δουλειά του…Με τους Μπέους θα ασχολούμαστε τώρα, θα σκέφτηκε….Άλλωστε οι στατιστικές έδειχναν. 88 παιγνίδια, 55 γκολ!

Μπολιάστηκε με τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του. Το τατουάζ στο πόδι του, τρανή απόδειξη κι όχι κίνηση εντυπωσιασμού. Τι να την κάνει άλλωστε μια τέτοια; Έτρεχε και συμπαραστεκόταν σε άλλα αγωνίσματα. Στο ΟΑΚΑ, στο βόλεϊ…όπου μπορούσε και προλάβαινε…Κι ο κόσμος τον αποθέωνε!

Κι ήρθε η ζούγκλα του «Καραϊσκάκης»! Εκεί δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τα εγκλήματα της τριάδας των Ντάλτον! Είχε να αντιμετωπίσει και την επίθεση αγάπης των «επιστημόνων»! Και μετά, τις υπέροχες στιγμές διδαχής ήθους και φιλάθλου πνεύματος, από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού και της Σούπερ Λίγκας! Μα στάθηκε όρθιος. Περήφανος. Αρσενικό!

Δεν θέλω να γράψω άλλα. Απλά να τον αποχαιρετήσω και να του πω ότι η φυγή του δεν θα είναι απώλεια μόνο για την Παναθηναϊκό, αλλά για όλο το ποδόσφαιρό μας. Όχι μόνο επειδή είναι ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά επειδή είναι και σπουδαίος άνθρωπος! Θέλω μόνο να γράψω ότι ελπίζω κάποια μέρα να τον ξαναδούμε στα μέρη μας…Έστω κι για ένα φρέντο…

Σ’ ευχαριστούμε Τζιμπρίλ Σισέ! Στο επανειδείν!