Μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης!

Είναι κοινή πλέον διαπίστωση.
Η Ευρώπη, κυρίως, πάσχει από έλλειμμα ηγεσίας.
Δεν υπάρχουν πλέον Ζισκάρ Ντ Εσταίν, Θάτσερ, Κολ, Σμιτ, ακόμη και ο ισορροπιστής των Βαλκανίων Τίτο.  
Η Ελλάδα πάσχει στο πολλαπλάσιο.
Ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης της, το είχε πει στο τέλος της εξηκονταετούς πορείας του, διαισθανόμενος την πορεία που ελάμβαναν τα πράγματα:
«Η Ελλάδα, είναι ένα απέραντο φρενοκομείο»!

Η κρίση ηγεσίας, γεννά κρίση εκπροσώπησης στην πολιτική.
Ο κόσμος των αξιών της δουλειάς, της προόδου
 και του μόχθου (δηλαδή όλοι εκείνοι που οι σοσιαλιστές δεν κουράζονται να απομυζούν), μένει εκτός πολιτικής.
Οι χαχόλοι - λαϊκιστές επικρατούν παντού, δια της δύναμης των κραυγών τους και του πολέμου τους για τη διατήρηση των κεκτημένων τους.
Αγανακτούν κιόλας!
Μακάρι να είχε κι η Ελλάδα έστω κι ένα «κακέκτυπο» του Κωνσταντίνου Καραμανλή!
Μακάρι να φαινόταν στον ορίζοντα ένας πολιτικός που να έχει τη δύναμη να μεταδώσει στον κοσμάκη την υπευθυνότητά που απαιτούν, όχι μόνο οι σημερινοί καιροί, αλλά κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης που θα είχε τη δύναμη να τσακίσει την ιδεολογία του κράτους – αφέντη – πατερούλη!
Αυτήν την ιδεολογία που συντηρούν οι λαϊκιστές - κατά κανόνα κρατικοδίαιτοι -  ανεξαρτήτως κομμάτων…