Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι

Ήμουν από τους τυχερούς που κατάφερα και είδα στην παρουσίαση της Νοva τη νέα ταινία του Σμαραγδή που βγαίνει σήμερα στους κινηματογράφους, με θέμα τη ζωή του Ιωάννη Βαρβάκη και τίτλο «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι».

Δεν είμαι ειδικός επί του κινηματογράφου, απλά θα καταθέσω την ταπεινή μου γνώμη.

Η ταινία είναι μια υπερπαραγωγή, απολύτως ασυνήθιστη στα ελληνικά κινηματογραφικά δεδομένα.

Πρόκειται για μια αγιογραφία του ψαριανού πειρατή, που πιάστηκε από τους Τούρκους, δραπέτευσε, έφτασε

 στη Ρωσία όπου σαγήνευσε την Μεγάλη Αικατερίνη, που του παραχώρησε την αποκλειστική διάθεση χαβιαριού σε όλη την υφήλιο, για να γίνει οικονομικός μεγιστάνας και να αφοσιωθεί στην ιδέα της ελληνικής επανάστασης.

Ο Σμαραγδής, έφτιαξε μια ταινία με στόχο όλη την οικογένεια, βασισμένος στον απέραντο θαυμασμό του για τον Βαρβάκη, τον οποίο δεν κρύβει ούτε λεπτό. Γι’ αυτό μιλήσαμε περί αγιογραφίας.

Ο «Βαρβάκης» (Σεμπάστιαν Κοχ), επιβάλλεται στη συνείδηση του θεατή από την αρχή της ταινίας, περίπου ως πρότυπο του ελληνικού έθνους.

Θεμιτό και αναμενόμενο. Το ίδιο είχε κάνει ο Σμαραγδής με τον «Ελ Γκρέκο».

Μεταξύ μας, στις εποχές που ζούμε το βρίσκουμε απολύτως λογικό.

Η ταινία έχει υπέροχη φωτογραφία.

Γυρίστηκε τόσο στη χώρα μας όσο και στη Ρωσία και ο Άρης Σταύρου έχει κάνει απίστευτη δουλειά. Προσωπικά, εκτιμώ ότι υπερβαίνει ακόμη και τη σκηνοθεσία.

Δεν μου άρεσε, όμως, καθόλου το μοίρασμα των περιόδων της ζωής του Βαρβάκη, αφού δεν συνδέονται μεταξύ τους με ομαλό και γλυκό κινηματογραφικό τρόπο.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν έχει προδιαγραφές να κάνει πορεία και εκτός Ελλάδας.

Ο πρωταγωνιστής Σεμπάστιαν Κοχ, νομίζω ότι αποτελεί ατυχή στιγμή του κάστινγκ.

Επ’ ουδενί ενσαρκώνει τον άξεστο, αγράμματο και βάρβαρο Βαρβάκη. Πιο πολύ δείχνει ευγενής παρά όλα τα άλλα.

Η Κατρίν Ντενέβ είναι λιτή, απλή, κλασική αλλά το …λίφτινγκ είναι απολύτως ορατό κάτω από τα «πασαλείμματα» του μακιγιάζ.

Ο Λαζόπουλος είναι μια αδιάφορη παρουσία, δεν φταίει όμως ο ίδιος αλλά τα κολλήματα του Σμαραγδή. Το δε μακιγιάζ του, δεν θα γινόταν ούτε σε περιφερειακό κανάλι τύπου …Τηλεμπόρα.

Ξαναλέμε, ότι η ταινία μπορεί να γεμίσει ευχάριστα μια οικογενειακή έξοδο.

Μόνο και μόνο η ίδια η ιστορία του Βαρβάκη –έστω και με τον τρόπο που μεταφέρεται- αλλά και η εκπληκτική φωτογραφία, εγγυώνται γι αυτό.

Και κάτι τελευταίο.

Το χαβιάρι εξακολουθεί να μη μου αρέσει….….