Να απομονωθεί η συντεχνία της ακινησίας στην παιδεία

Ακόμη και οι κομματάνθρωποι πανεπιστημιακοί δεν διστάζουν να παραδεχτούν ότι η κατάσταση στην παιδεία δεν μπορεί πλέον να συνεχίζεται έτσι.

Δηλαδή, δεν μπορεί το πανεπιστήμιο (κυρίως) να συνεχίζει να λειτουργεί εσαεί ως κέντρο εξετάσεων που δεν εξυπηρετεί την κοινωνία αλλά τους εργαζομένους σε αυτό. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί οι εργαζόμενοι αρνούνται την αξιολόγησή τους και δεν δίνουν λόγο (ουσιαστικά) σε κανέναν.

Δεν μπορεί το πανεπιστήμιο να μην διαθέτει την

απαιτούμενη ευελιξία ή το σχέδιο για να στηρίξει την ανάπτυξη του τόπου.

Μέχρι τώρα, η κομματικοποίηση και οι αναχρονιστικές δομές του πανεπιστημίου και γενικότερα της παιδείας μας, είχαν στόχο την παραγωγή «παπαγάλων» που στόχευαν να υπηρετήσουν στο δημόσιο, ενώ δεν προσέφεραν το παραμικρό στην στρατηγική ανάπτυξη της χώρας.

Δηλαδή, παραγωγή δημοσίων υπαλλήλων και πτυχίων με υψηλά ποσοστά ανεργίας αφού η εκπαιδευτική δομή είναι αποκομμένη από την υψηλή εκπαίδευση στελεχών και την έρευνα.

Ταυτοχρόνως, οι πελατειακές σχέσεις και νοοτροπίες, δημιούργησαν σε κάθε πόλη της Ελλάδας πανεπιστημιακές σχολές ή αντίστοιχες των ΤΕΙ, που ουδέν προσφέρουν στην υπόθεση «παιδεία».

Γνώμονας ήταν η εξασφάλιση επανεκλογής τοπικών βουλευτών, από τους ενοικιαστές φοιτητές και λοιπούς επιχειρηματίες της κάθε περιοχής.

Όλα αυτά και πολλά άλλα έχουν τελειώσει σε μια Ελλάδα που οφείλει να αλλάξει.

Οφείλουμε ως κοινωνία να πιστέψουμε τη ρήση ότι «η καλύτερη επένδυση είναι η γνώση».

Να απομονώσουμε τους οπισθοδρομικούς της πλήρους ακινησίας.

Αυτούς που θεωρούν ότι διαθέτουν το αλάθητο του Πάπα και αρνούνται την αξιολόγηση των προσόντων, των ικανοτήτων τους, της δυνατότητάς τους να μεταλαμπαδεύσουν γνώση και ήθος.

Οφείλουμε να συνδέσουμε τα πανεπιστήμια με την παραγωγική διαδικασία στην κτηνοτροφία, τη γεωργία, τη βιομηχανία, τον τουρισμό, τη ναυτιλία, την έρευνα.

Ει δυνατόν, μάλιστα, με έμφαση κάθε πανεπιστημίου στην περιοχή όπου ανήκει.

Η κομματική και συντεχνιακή καμαρίλα των πανεπιστημιακών (αυτή η καμαρίλα που αρνήθηκε την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου χωρίς καμιά συνέπεια) δεν μπορεί πλέον να κράτα σε ομηρεία και τα πανεπιστήμια και την πορεία της γνώσης προς το μέλλον.

Η παιδεία και δη τα πανεπιστήμια, δεν μπορούν πλέον να λειτουργούν ως στρατόπεδα επαναστατικής γυμναστικής.