Κορκίδης, Φωτόπουλος κι ετερόκλητες συμμαχίες

Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο το κλισέ που ακούγεται από το πρωί στα ΜΜΕ.
«Σε απεργιακό κλοιό η χώρα».
Χρόνια και ζαμάνια τα ίδια και τα ίδια.
Αναστάτωση, «οργή», αναθέματα, επαναστατική γυμναστική και στο τέλος μάρμαρα και μολότοφ.
Αν ακούσει κάποιος που δεν γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα,  ότι δηλαδή τα τελευταία 32 χρόνια έχουν κηρυχτεί 43 γενικές απεργίες στην Ελλάδα, θα υποθέσει ότι στην χώρα μας το
 συνδικαλιστικό κίνημα «διαλύει» κάθε κακή σκέψη των εργοδοτών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα των τελευταίων 32 χρόνων, στην ομοιοπαθή Πορτογαλία κηρύχτηκαν 3 γενικές απεργίες, στη Γαλλία 10 και στην Ιταλία 16.

Όμως, ποιο συνδικαλιστικό κίνημα; Ποιοι απεργούν συστηματικά;
Οι υπερπρονομιούχοι του δημοσίου. Συνεχώς με το χέρι απλωμένο, συνεχώς με απαιτήσεις, συνεχώς με προνόμια που δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να φανταστούν οι άλλοι εργαζόμενοι. Ακόμη κι αν ψαλιδίζονται σήμερα οι μισθοί τους, ουδείς τους απειλεί με ανεργία, αφού το μέγιστο των προνομίων τους αφορά την περιβόητη και άκρως καταστροφική μονιμότητα.
Χώρια οι «κόκκινες» γραμμές των προστατών τους.

Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες που κατοχυρώνονται και από το Σύνταγμα, έγιναν ατομικά όπλα στα χέρια ανόητων, διαβλητών και επικίνδυνων ανθρώπων.
Στον ιδιωτικό τομέα, διέλυσαν επιχειρήσεις και άφησαν χιλιάδες ανθρώπους ανέργους.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι καθοδηγούμενες και δογματικές κινητοποιήσεις «έδιωξαν» εκτός Ελλάδας την Pirelli (που εγκαταστάθηκε στην Τουρκία).
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αντίστοιχες έκαναν τον Νιάρχο (που απασχολούσε σχεδόν 5 χιλιάδες εργαζόμενους) να σιχτιρίσει και να πουλήσει «τζάμπα» τα ναυπηγεία Ελευσίνας στο ελληνικό δημόσιο, όπου πήραν τα ηνία οι συνδικαλιστές και παρά τις παράνομες κρατικές επιδοτήσεις τα κατάντησαν να έχουν μοναδικό πελάτη το Πολεμικό Ναυτικό.
Κι αντί οι εναπομείναντες εργαζόμενοι να «κόψουν τα κεφάλια» των συνδικαλιστών…μπουκάρισαν στο Πεντάγωνο.
Τα ίδια έγιναν και με τη NISSAN, τη PETROGAZ, τη Good Year και τόσες άλλες επιχειρήσεις.
Τα ίδια παρά λίγο να γίνουν και με τη Χαλυβουργική εσχάτως, όπου κάποιοι κομματάνθρωποι – πολιτικοί Νεάτερνταλ, επιχείρησαν να διαλύσουν την επιχείρηση αλλά το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν εκατοντάδες εργαζομένους να πεινάνε επί εννέα μήνες.

Στο δημόσιο, όμως, τα πράγματα είναι ακόμη πιο τραγικά.
Μια φούχτα έξαλλων βολεμένων, κονιορτοποιεί ολόκληρη την οικονομία σε καθημερινή και πολύχρονη βάση. Και μάλιστα με ετερόκλητα συμφέροντα.
Επί παραδείγματι, απεργούν οι δικαστές, οι οποίοι από το 2007 και μετά έχουν διπλασιάσει τους μισθούς τους και επιδίκασαν οι ίδιοι στους εαυτούς τους αναδρομικά που αγγίζουν το 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Μαζί τους ταυτίζονται και απεργούν και οι πάσης φύσεως συνταξιούχοι που «έφαγαν» τις μειώσεις των συντάξεών τους επειδή οι προηγούμενοι και κάποιοι άλλοι δεν αποδέχονται μειώσεις των μισθών τους.
Παράλογο; Απολύτως.
Απεργούν οι έμποροι, μαζί με τον Φωτόπουλο και την ΑΔΕΔΥ.
Ποια κοινά συμφέροντα έχουν; Από πού κι ως που συμπορεύεται ο Κορκίδης με την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, τον ελλειμματικό ΟΣΕ και τους λοιπούς ινστρούχτορες του δημοσίου;
Απεργούν οι υπάλληλοι των ναυτιλιακών επιχειρήσεων, σε αγαστή συνύπαρξη με τους ταξιτζήδες, που μαζί με το ΠΑΜΕ δεν άφηναν τους τουρίστες να αποβιβάζονται στο λιμάνι, αν δεν τους πλάκωναν κιόλας στο ξύλο που επισκέφτηκαν τον τόπο μας. Από πού κι ως πού;
Απεργούν, λέει (κολοκύθια τα περισσότερα σχολεία λειτουργούν κανονικά) οι δάσκαλοι. Αυτοί που θεωρούν την αξιολόγησή τους ως «αιτία πολέμου».
Πώς μπορεί να απεργεί μαζί τους ο υπάλληλος της δείνα εταιρείας που από το πρωί μέχρι το βράδυ δίνει εξετάσεις παραγωγικότητας;
Απεργούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι σε αγαστή συνύπαρξη με εκείνους που ευθύνονται για το χάλι τους. Από πού κι ως που ο υπάλληλος των 600 ευρώ μπορεί να είναι συνοδοιπόρος του χρυσού εργαζομένου στις ΔΕΚΟ;
Από πού κι ως που μπορούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα οι κρατικοδίαιτοι, αναλφάβητοι, ακοινώνητοι επαναστάτες της ΓΣΕΕ, που αγνοούν την έννοια της λέξης μέτρο;
Είπαμε, παραλογισμός!