Όποιος δεν γνωρίζει στην πολιτική πόσο μικρή είναι η απόσταση του να χαρακτηριστεί κάποιος πολιτικός μοιραίος η επιτυχημένος, δεν έχει παρά να ρωτήσει τον Γιώργο Παπανδρέου.
Αν φυσικά τον βρει ποτέ στην Ελλάδα κι αν έχει καταλάβει κι ο ίδιος τι έκανε πριν και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του.
Στην πολιτική, ακόμη και μια κρίσιμη παράμετρος να σου ξεφύγει, γίνεται αυτό που ο λαός λέει απλοϊκά «την έβαψες».
Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, δεν έχουν καταφέρει να αποφύγου λάθη και παραλείψεις που
μας οδήγησαν εδώ.
Δεν θα αναφερθούμε καθόλου στο παρελθόν και στις περιόδους πριν τη κρίση.
Όταν, όμως, ξέσπασε αυτή, η στάση του Αντώνη Σαμαρά την διετία διακυβέρνησης του ΠαΣοΚ, συνέτεινε στην κορύφωση του λαϊκισμού, αφού με τις συνεχείς αρνήσεις του και τα διάφορα «Ζάππεια» καλλιέργησε προσδοκίες σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, που δεν μπορεί να μη ήξερε ότι είναι απατηλές.
"Στήριξε" αγανακτισμένους και συντεχνίες κι όταν αργότερα αντιμετώπισε υπεύθυνα την πραγματικότητα, είχε χάσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ο ίδιος σε άλλα είχε «γαλουχήσει».
Έτσι, δημιουργήθηκαν από τα σπλάχνα του κόμματός του οι διάφοροι περιφερόμενοι «πονηροί πολιτευτές», των ψεκασμών, των κατοχών και των άλλων φαιδρών, που βρίσκει καθημερινά μπροστά του με διάφορους τρόπους.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αμφισβήτησε εντόνως τις ικανότητες Παπανδρέου και προέβαλλε τον εαυτό του ως τον μέγα συνεχιστή του Ανδρέα και του Σημίτη.
Ως υπουργός Οικονομικών υπέγραψε όσα υπέγραψε με τους δανειστές και σήμερα, περίπου τα αμφισβητεί, αφού πρώτα έφερε το ΠαΣοΚ στα εκλογικά επίπεδα του 1974.
Κι αν «σκάσει» το ΠαΣοΚ, θα είναι ο «μοιραίος» άνθρωπος στα χέρια του οποίου έγινε ότι έγινε.
Ο Φώτης Κουβέλης, τον περασμένο Μάιο, οδήγησε με τη στάση του την Ελλάδα σε επαναληπτικές εκλογές, από το αποτέλεσμα των οποίων προέκυψε εκείνο που ήθελε να αποφύγει.
Κι αν «σκάσει» η Ελλάδα από δικές του λανθασμένες ή δογματικές εκτιμήσεις, θα γίνει ο «μοιραίος» άνθρωπος, παρ’ ότι θα έχει τη μικρότερη ευθύνη.
Ο Φώτης Κουβέλης, με τις δογματικές του αρνήσεις, τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις και τη ρητορική του, αυτοπαγιδεύθηκε και κινδυνεύει να γίνει ο άνθρωπος που θα τραβήξει την πρώτη κλωστή για να ξηλωθεί το κυβερνητικό πουλόβερ!
Όσα ζητά η τρόικα, μπορεί κατά Κουβέλη και ΔΗΜΑΡ να αποτελούν απορυθμίσεις των εργασιακών δεδομένων, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούν το κυρίαρχο μοντέλο.
Πώς, λοιπόν, θα παραμείνει η Ελλάδα ως ήταν κι από πάνω απαιτεί συνεχώς δανεικά;
Γράψαμε χθες ότι ο Φώτης Κουβέλης και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ στέκονται μπροστά σε ένα φλεγόμενο δάσος και εκείνοι βλέπουν μόνο ένα πεύκο που καίγεται μπροστά τους.
Δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τι θα συμβεί με την φωτιά του δάσους.
Τι στο καλό;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν θα έχει αξία να σωθεί το επίδομα γάμου αν ο τόπος οδηγηθεί σε πτώχευση;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν θα έχει καμιά αξία ο χρόνος προειδοποίησης για απόλυση εργαζομένου σε μια επιχείρηση, όταν δεν υπάρχουν επιχειρήσεις;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτά που επιχειρούν να προασπίσουν ως κατακτήσεις, δεν θα έχουν καμιά αξία σε μια χώρα πτωχευμένη και εκτός Ευρωζώνης;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι με την επιμονή τους σε ζητήματα που είναι ήσσονος σημασία μπροστά σε όσα συνολικά θα συμβούν –πολλά εκ των οποίων η ίδια η αγορά των 1,5 εκ. ανέργων έχει καταργήσει- καθίστανται εξίσου γραφικοί με εκείνους που υπερασπίζονται δογματικά και ύποπτα τον δημόσιο και τη μονιμότητα;
Όταν, ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ στήριξαν -παρά την παλινωδία του Μαΐου- την κυβέρνηση Σαμαρά, πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν ότι περπατούν στον δρόμο του Μπερλινγκουέρ και του κόμματός του.
Σήμερα, οι ίδιοι λίγο απέχουν να πιστέψουν ότι κινδυνεύει να γίνει ο «μοιραίος» άνθρωπος, ο οποίος έστω κι αν ήθελε το καλό, έκανε πράξη το κακό…
Είπαμε, η απόσταση του επιτυχημένου από τον μοιραίο είναι ελάχιστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου