Εκ των έσω και δη τη διάλυση της Ν.Δ. οφείλει να γίνει το νέο ξεκίνημα!

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όταν το 1909, μετά το κίνημα στου Γουδή, εκλήθη ο Ελευθέριος Βενιζέλος να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» του παλαιοκομματισμού, η πρώτη του ενέργεια ήταν η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, των Φιλελευθέρων, ο οποίος δημιούργησε το όραμα της νέας Ελλάδας και κατέκτησε μεγάλο μέρος της σκεπτόμενης κοινωνίας.

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας υπό τη

 σημαία του «Ελληνικού Συναγερμού» αντικαθιστώντας τον Αλέξανδρο Παπάγο, η χώρα αλλά και το κόμμα του βρίσκονταν σε βαθύτατο τέλμα.

Η πρώτη του ενέργεια ήταν η δημιουργία της ΕΡΕ, στην οποία προσχώρησαν πολλά στελέχη του κεντρώου χώρου και των φιλελευθέρων, με σημαντικότερο εκείνο του μετέπειτα στενού συνεργάτη του και υπουργού Εξωτερικών –τότε- Ευάγγελου Αβέρωφ

Ακολούθησε η πρώτη «χρυσή» επταετία, στην οποία ανορθώθηκε η οικονομία και πραγματοποιήθηκαν σημαντικότατες τομές στα μέχρι εκείνη τη στιγμή πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα. Παρά τη λυσσαλέα αντίδραση του παλατιανού παρακράτους (ειδικά από τη στιγμή που δεν μπόρεσε να τον ελέγξει), αλλά και τις προβοκάτσιες που δημιουργήθηκαν, με αποκορύφωμα την υπόθεση Λαμπράκη.

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου σιγουρεύτηκε ότι δεν κινδυνεύει και γύρισε στην Ελλάδα ενάμιση μήνα αφότου έγινε η μεταπολίτευση κι ενώ ήδη ο Κων. Καραμανλής είχε «καθαρίσει την μπουγάδα», το πρώτο που έκανε ήταν να απεμπολήσει την Ένωση Κέντρου.

Δεν τον εμπόδισε καν το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν εκ των συνιδρυτών της, αρχηγός της και υπό αυτήν πρωθυπουργός.

Δημιούργησε έτσι το ΠαΣοΚ, το οποίο ανεξαρτήτως του ότι διέλυσε σταδιακά τη χώρα, εκείνη την εποχή δημιούργησε ελπίδες και όραμα στον ελληνικό λαό.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι ηγέτες ήδη υπήρχαν στο πολιτικό σκηνικό (ακόμη κι ο Βενιζέλος είχε ήδη δημιουργήσει τις πολιτικές του παρακαταθήκες), ενώ τους ακολούθησαν πρόσωπα και κοινωνικές δυνάμεις που κι αυτές προϋπήρχαν.

Σε όλες τις περιπτώσεις, ουδείς μέμφθηκε την επιχείρηση ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού ισχυριζόμενος ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται με φθαρμένα υλικά.

Πολύ σωστά, αφού η αναγέννηση του πολιτικού σκηνικού πάντοτε γινόταν και θα γίνεται εκ των έσω.

Γιατί τα αναφέρουμε αυτά;

Για να τονίσουμε τη μεγάλη ευκαιρία που έχασε ο Σαμαράς, αμέσως μετά την ανάληψη της προεδρία του κόμματός του.

Τότε, που είχε όλες τις προϋποθέσεις να αλλάξει το φθαρμένο ρούχο (διαπίστωση από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας), αλλά δεν τόλμησε. Όπως δεν τόλμησε και ο προκάτοχός του.

Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην αναγκαιότητα δημιουργίας ενός νέου κόμματος, το οποίο θα αλλάξει τα δεδομένα του σημερινού τελματωμένου πολιτικού σκηνικού.

Μόνο το νέο θα αλλάξει το παλιό.

Και ποιο μπορεί να είναι αυτό το νέο;

Τι μπορεί να είναι εκείνο που θα δημιουργήσει νέο όραμα στην ελληνική κοινωνία και θα της δώσει ώθηση προς τα εμπρός;

Φρονούμε ότι ο ιστορικός ρόλος των κομμάτων έχει κλείσει οριστικά κι αμετάκλητα.

Κι όταν μπουν στην τελική ευθεία τα οικονομικά ζητήματα, όταν οριστικοποιηθεί η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη - κάτι που αναμένεται να γίνει στο προσεχές διάστημα- ίσως φτάσει ο καιρός που η πολιτική οφείλει να ξαναμπεί στο προσκήνιο.

Μπροστάρης, δεν μπορεί να είναι άλλος από το νυν πρωθυπουργό, κυρίως λόγω θέσης, αλλά και μη φθοράς του, όπως καταδεικνύουν οι συνεχείς δημοσκοπήσεις.

Με τη διάλυση της Νέας Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός νέου μεταρρυθμιστικού κομματικού φορέα χωρίς παρωχημένες ετικέτες και προσδιορισμούς του παρελθόντος.

Ενός φορέα με φιλελεύθερα χαρακτηριστικά αλλά και αντίστοιχα κοινωνικής ευαισθησίας και δικαιοσύνης.

Ενός φορέα πολυτασικού και πολυσυλλεκτικού που θα κινείται από τις παρυφές της Δεξιάς και θα φτάνει στις αντίστοιχες της Αριστεράς.

Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ένας νέος και τέτοιας υφής πολιτικός σχηματισμός, θα μπορούσε να δημιουργήσει το ζητούμενο όραμα.

Ας αναφέρουμε μερικές.

1. Θα μπορούσε να δημιουργήσει όραμα και να στεγάσει το συντριπτικό μέρος της κοινωνίας που κινείται στον μεσαίο –αστικό χώρο.
2. Το ΠαΣοΚ βρίσκεται στην απόλυτη παρακμή, ο δε πρόεδρός του αποκαλείται ακόμη και από βουλευτές του κόμματος του… «Ζίγδης» (βλέπε ανάρτηση με σχετικό τίτλο ). Με δεδομένο ότι οι λαϊκίστικες δυνάμεις του και οι συνδικαλιστές έχουν ήδη βρει στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και εκτός βουλής πρώην προβεβλημένα –πλην αποτυχημένα-  στελέχη του, μένει σημαντικό ποσοστό (έστω και μονοψήφιο) της πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικής πτέρυγας, χωρίς κομματική εκπροσώπηση.
3. Ουδόλως θα ενοχλούσε τους σώφρονες πολίτες η συνύπαρξη σε έναν τέτοιον σχηματισμό πολιτικών όπως, επί παραδείγματι, οι Ανδρέας Λοβέρδος, Άννα Διαμαντοπούλου, Τ. Γιαννίτσης, με τους Κωστή Χατζηδάκη, Κυριάκο Μητσοτάκη ή Άρη Σπηλιωτόπουλο. Όπως δεν ενόχλησε η συνύπαρξη στη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κων. Μητσοτάκη, του Θανάση Κανελλόπουλου, του Γιάννη Μπούτου κ.α με τον Γεώργιο Ράλλη, τον Κων. Παπακωνσταντίνου ή τον Παν. Παπαληγούρα και τον Κωστή Στεφανόπουλο. Όπως δεν ενόχλησε η συνύπαρξη του Λαλιώτη, της Άσπας Παπαηλιού, του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, του Άκη Τσοχατζοπουλου ή του Χρήστου Παπουτσή με τον Ιωάννη Αλευρά, τον Γιώργο Γεννηματά, τον Κώστα Σημίτη, τον Μένιο Κουτσόγιωργα ή τον Ιωάννη Χαραλαμπόπουλο, στο νεοϊδρυθέν ΠαΣοΚ του 1974*.
4.  Θα μπορούσε η διεύρυνση να λειτουργήσει και ως ανάχωμα της «Χρυσής Αυγής», αν συμπεριελάμβανε και τον Γ. Καρατζαφέρη, ο οποίος με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση συνεργασίας του Λ. Παπαδήμου αποδείχθηκε χρήσιμος. Ανεξαρτήτως των γνωστών παλινωδιών του.
5. Θα μπορούσε να εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη το μόρφωμα του Καμμένου, για το οποίο ούτως ή άλλως οι ίδιοι του οι βουλευτές ισχυρίζονται ότι καταρρέει.
6.  Θα μπορούσε να συσπειρώσει ισχυρές κοινωνικές ομάδες με σαφείς μεταρρυθμιστικούς προσανατολισμούς, που κινούνται με ορμητήριο το διαδίκτυο.
7. Θα μπορούσε να δημιουργήσει δυναμική και πλειοψηφικό ρεύμα, αρνούμενο –εκ θέσεων και πεποιθήσεων- τον λαϊκισμό και την έλλειψη μέτρου που είναι διάχυτα στα άλλα πολιτικά κόμματα.
8. Θα μπορούσε να είναι η αφορμή για μεγαλύτερες και άκρως αναγκαίες ανακατατάξεις στο σημερινό τελματωμένο πολιτικό σκηνικό.

Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε κι άλλες ενδείξεις περί της αναγκαιότητας ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Τονίζουμε για μια ακόμη φορά ότι η ανανέωση του πολιτικού σκηνικού θα ήταν αφύσικο να μη δημιουργηθεί εκ των έσω.

Άλλωστε κάτι τέτοιο θα εγκυμονούσε πλείστους όσους κινδύνους ακόμη και για τη δημοκρατία μας.

Επιπλέον, ξαναλέμε ότι στις τρεις ιστορικές αναφορές της αρχής του άρθρου μας, ότι συνέβη, συνέβη με δυνάμεις που ήδη ήταν στην ενεργό πολιτική, μη ή λιγότερο φθαρμένες και ουδείς μέμφθηκε την επιχείρηση ανανέωσης.

Ίδωμεν!

* Η αναγραφή των ονομάτων είναι ενδεικτική, προς απόδειξη της πολυσυλλεκτικότητας και των διαφορετικών πολιτικών ή ιδεολογικών τάσεων.