Περί Ηλία Μόσιαλου, Δυναμικής Ελλάδας και παλαιοκομματισμού

Ο Ηλίας Μόσιαλος μας είναι εξαιρετικά συμπαθής. 

Όχι μόνο για το επιστημονικό του επίπεδο, αλλά κυρίως για τον πολιτικό –μεταρρυθμιστικό λόγο που εξέφρασε την ώρα που ήταν υπουργός (ανεξαρτήτως της τύχης του επιχειρούμενου έργου του).

Γι αυτό άλλωστε «εκπαραθυρώθηκε» από την κυβέρνηση Παπανδρέου όταν αυτή μεταλλάχθηκε σε κυβέρνηση Παπαδήμου.

Βαθύ ΠαΣοΚ και λοιπές φατρίες (συνδικαλιστές κλπ), αντιμετώπισαν με
 ανακούφιση την απομάκρυνσή του ενοχλητικού γι αυτούς λόγου του.

Μάλλον και των προθέσεών του.

Εκλήθη ή επιχείρησε να συμμετάσχει στην ομάδα των τριών (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης), η οποία όμως διαλύθηκε πριν αλέκτωρ λαλείσαι τρις.

Στη συνέχεια έμεινε μακριά από την προεκλογική αντιπαράθεση, επιστρέφοντας στην επιστήμη του.

Δεν κράτησε, όμως, το στόμα του κλειστό και έκανε συχνές δημόσιες παρεμβάσεις αναφορικά με το τι χρειάζεται ο τόπος και τις επιβεβλημένες αλλαγές που απαιτούνται.

Εσχάτως, δημιούργησε την κίνηση πολιτών «Δυναμική Ελλάδα», προφανώς στα πλαίσια των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνονται για την ανασύσταση του κεντρώου χώρου.

Έχουμε την αίσθηση ότι η προσδοκόμενη αυτή ανασύσταση, όσο αναγκαία κι αν είναι, δεν μπορεί να έχει τύχη, για τον απλούστατο λόγο ότι το προηγούμενο πείραμα της Ένωσης Κέντρου απέτυχε παταγωδώς.

Ακόμη, όμως κι είχε επιτύχει, είναι γνωστό τι συμβαίνει ότι επιχειρείται η επανάληψη της ιστορίας.

Τι είχε συμβεί τότε;

Συνασπίστηκαν απέναντι στον Καραμανλή ηγέτες ετερόκλητης πολιτικής και ιδεολογικής διαδρομής, με ουσιαστική πολυαρχηγία (Γεώργιος Παπανδρέου, Σοφοκλής Βενιζέλος, Ηλίας Τσιριμώκος, Στέφανος Στεφανόπουλος κλπ), και δημιούργησαν την Ένωση Κέντρου.

Από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής της, πλέον του λαϊκισμού και της συνθηματολογίας, η Ένωση Κέντρου ταραζόταν συθέμελα από εσωκομματικές έριδες. Ο ένας αρχηγός εναντίον του άλλου, η επιδίωξη του ενός «κόκκινη γραμμή» για τον άλλο κλπ.

Μόνο χάριν στις ανοησίες και τις γκάφες του παλατιού, ανεδείχθη στον πολιτικό αφρό κι αυτό για λίγο χρονικό διάστημα.

Σήμερα, τα δεδομένα δεν είναι ίδια.

Μπορεί να υπάρχει, όπως τότε, πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων, αλλά τα ζητήματα και οι επιδιώξεις είναι τελείως διαφορετικές.

Κι όμως ακόμη και στην περίπτωση της «Δυναμικής Ελλάδας» του Ηλία Μόσιαλου και κάποιων σημαντικότατων ανθρώπων, διακρίνουμε τσιτάτα που έλκουν την καταγωγή τους από τον παλαιοκομματισμό.
Όπως, τουλάχιστον διακινούνται από υπογράφοντες την διακήρυξη.

Διαβάζουμε, επί παραδείγματι για «κεντροαριστερά».

Μα αυτό έχουμε ανάγκη σήμερα;

Δεν μας φτάνει που έχουμε μια κοινωνία κι ένα δημόσιο γαλουχημένες σε αυτές τις παρακμασμένες έννοιες; Θέλουμε να το επιβεβαιώνουμε κιόλας;

Διαβάζουμε για «δημοκρατική παράταξη».

Δηλαδή κάποιος που δεν ανήκει σε αυτήν είναι αντιδημοκρατικός;

Είναι αντιδημοκράτες, επί παραδείγματι, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Διαβάζουμε για ανοικτή κοινωνία, φιλελεύθερη και ανταγωνιστική.

Σωστά ως ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά πολλοί και πολλές εξ όσων έχουν υπογράψει την ιδρυτική διακήρυξη δεν πείθουν για την προσήλωσή τους σε αυτά.

Κι όπως αναφέρει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος σε άρθρο του στα «Νέα» «στα

ιδρυτικά της μέλη περιλαμβάνονται κυρίες ταγμένες υπέρ της λεγόμενης positive discrimination, της υποχρεωτικής ποσόστωσης στη συμμετοχή γυναικών στα δημόσια αξιώματα. Και διερωτώμαι: συμβιβάζονται τέτοιες ρυθμίσεις με ανοικτές ανταγωνιστικές κοινωνίες; Είναι - σήμερα - οι γυναίκες αδικημένη μειονότητα ώστε να δικαιολογείται η θεσμική αποκατάσταση της αδικίας; Αντιμετωπίζουν φραγμούς στην πρόσβαση σε περίβλεπτες θέσεις; Η συντριπτική πλειονότητα των μεταπτυχιακών φοιτητών είναι γένους θηλυκού…  Των δικαστικών επίσης (και, πλέον, όχι μόνο στις κατώτερες βαθμίδες. Αλλωστε, γυναίκα προεδρεύει των δικαστών και εισαγγελέων)… Των διπλωματικών ομοίως… Ηθικά, περισσότερο θα δικαιολογούνταν η positive discrimination υπέρ κάποιων ηλικιακών ομάδων…».

Πολύ σωστά κατά την ταπεινή μας άποψη.

Κι είναι ευκαιρία αυτού του είδους οι επισημάνσεις να γίνουν καρπός προβληματισμού και διαλόγου.

Η Ελλάδα, η σημερινή τελματωμένη πολιτικά Ελλάδα, χρειάζεται και τον Μόσιαλο και κάθε σκεπτόμενο μεταρρυθμιστικά νέο πολιτικό.

Δεν είναι ανάγκη να κουβαλάνε το παρελθόν άλλων μαζί τους, ούτε να σκέφτονται δογματικά.

Η Ελλάδα σήμερα, φρονούμε ότι έχει ανάγκη τις ήπιες φωνές της λογικής, του πολιτικού ρεαλισμού, της σύνθεσης αλλά και όσους είναι προσηλωμένοι στις απαραίτητες μεταρρυθμιστικές τομές.

Τέτοιες φωνές βρίσκονται και μάλιστα πολλές και εκτός αυτού που κάποιοι στενόμυαλα ονομάζουν δημοκρατική παράταξη.

Το ωραίο είναι ότι σε αυτήν τοποθετούν και το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ….