ο Στέφανος Κασιμάτης
Θεωρεί ότι οι Ελληνες «βιώνουμε έναν περίεργο πόλεμο» και νιώθει ότι «βρισκόμαστε υπό κατοχή, η κυριαρχία μας υποχωρεί και έχουμε γίνει θύματα μιας τραγικής περίπτωσης τοκογλυφίας».
Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη, ως προς την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους της Ελλάδος, βρίσκει ότι «αποτελεί εκτροπή από τις ρίζες και τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης» και καλεί όσους
δηλώνουν φίλοι μας να «σεβαστούν τόσο την αξιοπρέπεια όσο και την Ιστορία μας», διότι, σε τελευταία ανάλυση, «μας χρωστάνε δεν τους χρωστάμε».
Και το ερώτημα, που προκύπτει από τις παραπάνω απόψεις, τις οποίες προσφάτως εξέφρασε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε συνέντευξη του στο ΣΚΑΪ, είναι τι του συνέβη και, ξαφνικά, μπήκε -ακροπατώντας έστω- στα χωράφια των Τράγκα και Παπαδάκη και άρχισε να μιλάει τη γλώσσα του εθνολαϊκισμού, που χειριζόταν με χαρακτηριστική άνεση ο Χριστόδουλος.
Ακόμη και αν έχει περιστασιακό χαρακτήρα αυτή η εξέλιξη, η ειρωνεία της είναι προφανής, όταν μάλιστα θυμάται κανείς τη λύτρωση που είχε φέρει η εκλογή του σημερινού προκαθημένου, μετά την περιπέτεια της χριστοδουλικής περιόδου.
Οι καιροί, όμως, είναι πολιτικοί.
Η κρίση συνέτριψε το κομματικό σύστημα όπως το ξέραμε, απειλεί τους οικονομικούς πόλους εξουσίας και στην κοινωνία έχει ξυπνήσει δαίμονες των οποίων την ύπαρξη αγνοούσαμε.
Επιπλέον, δε, η ανάμνηση του Χριστόδουλου, του οποίου η φωνή κάποτε εξέφραζε όλες τις διάσπαρτες δυνάμεις του εθνολαϊκισμού, είναι ακόμη νωπή.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Ιερώνυμος κρίνει ότι πρέπει να φορέσει την μπέρτα του Χριστόδουλου και να κάνει πολιτική.
Σε τελευταία ανάλυση, είναι γεγονός το οποίο κανένας ρεαλιστής δεν μπορεί να αγνοεί ότι η Εκκλησία στην Ελλάδα ιστορικά είναι μια οιονεί πολιτική δύναμη, με θέση στο παιχνίδι της εξουσίας· και μία από τις μεταβολές στο σύστημα που προκαλεί η κρίση είναι ότι οι όροι του παιχνιδιού αυτού επανακαθορίζονται και έχουν τεθεί υπό διαπραγμάτευση μεταξύ των παικτών, νέων όσο και παλαιών.
Αυτή η κατάσταση ωθεί τον Ιερώνυμο να μετέρχεται τη ρητορική του άδικου χρέους και του δήθεν ιστορικού δικαιώματος του Ελληνάρα να καλοπερνά με τα λεφτά των άλλων.
Νομίζει ότι υιοθετώντας κατά τι μετριασμένη τη γραμμή Χριστόδουλου θα συγκρατήσει τα φαινόμενα διάλυσης στην Ιεραρχία της Εκκλησίας, όπου διάφοροι γραφικοί στην ωραιοπάθειά τους καβαλάνε τον Βουκεφάλα και καλπάζουν, αλλά και τη διείσδυση της Χρυσής Αυγής στα χαμηλότερου επιπέδου -οικονομικού και μορφωτικού- στρώματα της κοινωνίας, τα οποία αποτελούν το κατ’ εξοχήν κοινό της Εκκλησίας.
Βέβαια, από το τι νομίζει μέχρι το αν θα τα καταφέρει η απόσταση είναι μεγάλη.
Οπως μεγάλοι είναι και οι κίνδυνοι, αν δεν καταφέρει να ελέγξει τα πνεύματα που αναρριπίζει.
Διότι μπορεί μεν ο Ιερώνυμος να διαθέτει πολιτική αντίληψη (σ.σ.: ήταν και αυτός ένας από τους λόγους για τον οποίον ο Σεραφείμ τον θεωρούσε ιδεώδη διάδοχό του...), είναι αμφίβολο όμως αν έχει τις απαραίτητες δυνάμεις για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου.
Συγχρόνως, ωστόσο, οι απόπειρες που επιχειρεί ο Αρχιεπίσκοπος στον ρόλο του Χριστόδουλου αποσκοπούν -ίσως περισσότερο από οπουδήποτε αλλού- στην ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της Εκκλησίας μέσα στο εσωτερικό παιχνίδι εξουσίας. Διότι πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται ο προκαθήμενος για τα όποια προνόμιά της θα έχει διασώσει η Εκκλησία την επαύριο, όταν τώρα τα πάντα είναι ρευστά και επαναπροσδιορίζονται;
Αν όμως κατορθώσει έναν ευνοϊκό για την Εκκλησία διακανονισμό (π. χ., στο θέμα των δεσμευμένων από το κράτος περιουσιακών στοιχείων) ο Ιερώνυμος μπορεί να ελπίζει η Εκκλησία θα συνεχίσει και μετά από αυτόν στη μετριοπαθή κατεύθυνση που ο ίδιος προκρίνει.
Από την τάξη των ακραίων της Ιεραρχίας, δεν τον ανησυχούν τόσο οι γραφικοί που εκδηλώνονται και εκτίθενται, όσο οι σοβαροί ακραίοι που σιωπούν και περιμένουν, όπως λ. χ. ο Μεσογαίας Νικόλαος...
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου