Νταήδες και καουμπόηδες το μέλλον μας αν αποτύχει η κυβέρνηση

Γράφει

ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος

 Την ώρα που γράφονται αυτά σίγουρη είναι μόνο η διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει άνω κάτω την χώρα αν δεν κινηθούν όλοι πάνω στις δικές του πολιτικές προδιαγραφές καθώς και η βούληση των Ευρωπαίων να απαλλαγούν από την ενοχλητική πλέον παρουσία μας αν συνεχίσουμε την   τακτική να εισπράττουμε γκρινιάζοντας, βρίζοντας και

 ματαιώνοντας κάθε μεταρρυθμιστική κίνηση.

Κοντά στο 50% λοιπόν συγκέντρωσαν οι δυνάμεις που στηρίζουν την συνεννόηση της χώρας με την Ευρώπη, την ρεαλιστική πορεία ανάπτυξης και την ορθολογική αντιμετώπιση των χρεών της.

Απέναντι στέκεται ένα συνονθύλευμα νταήδων, καουμπόηδων του εθνικισμού και κάποιων σοβαρών πολιτικών στελεχών δίχως όμως πραγματικές προτάσεις για το αύριο.

Εκπληκτικό είναι το θράσος κάποιων από τους χαμένους να απειλούν τους νικητές με αναστάτωση, αν προωθήσουν τις εγκεκριμένες από το εκλογικό σώμα πολιτικές τους. Όπως εξαιρετικά ανησυχητική είναι και η στάση πολλών, ραδιοτηλεοπτικών σχολιαστών και πολιτών, να «στολίζουν» με ύβρεις όσους ψήφισαν διαφορετικά από τις δικές τους προσδοκίες.

Δημοκρατική επιλογή για κάποιους από αυτούς φαντάζομαι είναι να καταργηθούν οι εκλογές και να προωθούνται κυβερνήσεις και επιλογές σύμφωνες με τις απόψεις και τα βιώματά τους.

 Απροσδιόριστες βέβαια, μια κι αν κρίνω από τοποθετήσεις κι’ επιδιώξεις στόχος τους είναι η επιστροφή στις μοιρασιές του παρελθόντος, από δανεικά κι’ αγύριστα προφανώς, και με την χώρα επίσημα πτωχευμένη – πεινασμένη αλλά «προοδευτική».

Στη φάση αυτή ο συνασπισμός που σχημάτισε κυβέρνηση οφείλει να ακολουθήσει  ορισμένες σκληρές προτεραιότητες.

 Η εφαρμογή του κράτους του νόμου αποτελεί πρώτη κι’ αδιαπραγμάτευτη επιλογή. Είναι απόλυτα απαραίτητη, για να υπάρξει κυβέρνηση και να προχωρήσει ο τόπος. Χωρίς μηδενική ανοχή  κάθε  παραβατικής συμπεριφοράς όποια άλλη σκέψη και προοπτική είναι εξ’ αρχής υπονομευμένη.

Είναι επίσης απαραίτητο η κυβέρνηση να κινηθεί με τρόπο εκτόνωσης των λαϊκών αντιδράσεων ώστε να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος.

Με τον μισό περίπου πληθυσμό διακηρυγμένα εναντίον του Μνημονίου είναι αδύνατον να στεριώσει κυβέρνηση χτισμένη πάνω στους δύο βασικούς πυλώνες της μέχρι τώρα πολιτικής.

Χρειάζεται ελπίδα και αισιοδοξία.

Αυτή δεν πρόκειται να έλθει από το μοστράρισμα στην κορυφή προσώπων που έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο σε συμφωνίες φορολογικών επιδρομών και διάλυσης κάθε λογικής λειτουργίας της αγοράς.

Τρίτο ζήτημα είναι η αλλαγή πολιτικής.

Μισθωτοί και συνταξιούχοι δεν αντέχουν άλλο το βάρος της όποιας προσαρμογής. Ούτε και η οριζόντια φορολογία, αυτών που πάντοτε δηλώνουν και δεν μπορούν να κρύψουν, αποτελεί πλέον λύση.

Να πληρώσουν εκείνοι που απόλαυσαν τα δανεικά.

Κρατικοδίαιτοι του ιδιωτικού τομέα (με βιός που δημιουργήθηκε από προμήθειες κι’ εργολαβίες) και δημόσιες συντεχνίες που με κομματικά κριτήρια έχουν αποικίσει χιλιάδες άχρηστους κρατικούς φορείς.

Όλοι αυτοί εξ’ άλλου δεν αποτελούν πλέον κομματικούς στρατούς.

Έχουν μετοικήσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Που βέβαια δεν τους έχει διορίσει.

Ευκαιρία να απαλλαγεί το δημόσιο από ασφυκτικά βαρίδια…

Σε κάθε άλλη περίπτωση το αύριο θα είναι χειρότερο από το χθες.

Η ελπίδα είναι να είμαστε συντεταγμένα στην Ευρώπη όταν αυτή θα αναγκαστεί, κάτω από την πίεση της κρίσης, να προχωρήσει σε ένα καινούργιο Σχέδιο τύπου Μάρσαλ για την διάσωση συνολικά του προβληματικού Νότου. 

Διαφορετικά, όλοι θα δουλέψουν για ένα πραγματικό θρίαμβο μιας ντόπιας ριζοσπαστικής Αριστεράς που, κάτω από την πίεση των αδιεξόδων, θα οδηγηθεί σε ακρότητες.

Διευκολύνοντας έτσι την άνοδο του άλλου άκρου και, τελικά, την ναζιστικοποίηση της κοινωνίας μας