Το κύριο βαρίδι είναι η συντεχνιακή δομή της κοινωνίας

Το  Μνημόνιο, είναι για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας, το μεγάλο πρόβλημα για όσα χάθηκαν από την ψεύτικη βολή της.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όντως το «επάρατο» Μνημόνιο στερείται αναπτυξιακών διεξόδων και αποτελεί μόνο εργαλείο δημοσιονομικού χαρακτήρα.

Όμως, αν στρέψουμε διεισδυτικά το βλέμμα μας προς την κοινωνία, δεν θα αργήσουμε να αντιληφθούμε ότι δεν είναι αυτό το βαρίδι για την ομαλή πορεία της Ελλάδας στο μέλλον της και την αναδιάρθρωσή της.

Το κύριο βαρίδι είναι η

 συντεχνιακή δομή της κοινωνίας, που ανθίσταται σε όσα μεταρρυθμίσεις οφείλουν να γίνουν για να αλλάξει ο τόπος.

Ξεκινά από τα ίδια συμφέροντα εκείνων που αποτελούν την κάθε συντεχνία και καταλήγει σε ένα συνολικό σύστημα που καταρρέει.

Λειτουργεί στα χαρτιά, αλλά στην πράξη ο καθένας ποιεί τα καλά και συμφέροντα.

Σ’ αυτό συντελεί, πλέον του ατομισμού, το γεγονός ότι η σημερινή αστική τάξη είναι (ήταν) κατά βάση κρατικοδίαιτη, ενώ ακόμη και ο ιδιωτικός τομέας ήταν στενά συνδεδεμένος με τον κρατισμό.

Παλαιότερα, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υλοποιούσαν τα οράματά τους για μια ισχυρή και αξιόπιστη Ελλάδα, είχαν την συμπαράσταση –ο καθένας στην εποχή του – μιας ανερχόμενης εξωστρεφούς αστικής τάξης, αλλά και μεγάλης μερίδας της πεφωτισμένης διανόησης που πίστευαν ότι πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι δομές του Κράτους και να ενδυναμώσουν οι δεσμοί με τους διεθνείς συμμάχους και φίλους μας.

Σήμερα αυτό δεν υπάρχει.

Ούτε ηγέτες που θα εμπνεύσουν, ούτε πολύ περισσότερο αστική τάξη μη ομφαλοσκοπούσα, μη συντεχνιακή και άκρως ατομικιστική.

Τρανό παράδειγμα, αποτελεί ότι σημαντικό τμήμα της κρατικοδίαιτης κοινωνίας, μόλις αντελήφθη ότι δεν είχε να περιμένει πολλά από το υπάρχον πελατειακό σύστημα, μετακινήθηκε -στις πρόσφατες εκλογές- δίπλα σε μαθητευόμενους μάγους που κουνούσαν χαρούμενα και ανέξοδα το μαγικό τους ραβδάκι, υποσχόμενοι ότι δεν θα αλλάξουν το παραμικρό από τα κακώς κείμενα, αφού «λεφτά υπάρχουν»….