Γιατί δεν επαναλήφθηκε το ‘81

Γράφει
ο Πάσχος Μανδραβέλης

Και το ΠΑΣΟΚ είχε ριζοσπαστική ρητορεία πριν αναλάβει τις ευθύνες διακυβέρνησης της χώρας το 1981.
Ήταν ενάντια στο ΝΑΤΟ, στην τότε ΕΟΚ, ακόμη και στη Σοσιαλιστική Διεθνή, την οποία θεωρούσε κάτι σαν όργανο του... διεθνούς καπιταλισμού.
Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ μετά το 1977, που διπλασίασε τα ποσοστά του κι έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, ξεκίνησε μια αργή και δύσκολη στροφή. Αυτή ολοκληρώθηκε όταν ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτήρισε
 «αιθεροβάμονες» όσους επέμεναν στην αριστερίστικη ρητορεία.
Όταν το ΠΑΣΟΚ έκανε την ευρωπαϊκή στροφή, ο κ. Πάγκαλος πήρε ένα μάθημα των βαθύτερων επιδιώξεων της ελληνικής κοινωνίας.
Ρώτησε τον Ανδρέα Παπανδρέου αν η στροφή δημιουργούσε πολιτικά προβλήματα.
«Προεκλογικά, του είπα, ένα από τα σημεία που στις ομιλίες σας οι συγκεντρωμένοι χειροκροτούσαν περισσότερο ήταν το σχετικό με την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ.
Με κοίταξε τότε με ένα χαμόγελο, το οποίο ποτέ δεν θα ξεχάσω και μου είπε, δίνοντάς μου ένα μεγάλο μάθημα πολιτικού ρεαλισμού: “Μα, Θόδωρε, πιστεύεις ότι αν πράγματι επίστευαν ότι θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ θα μας έδιναν τόσο μεγάλη πλειοψηφία;”
Ρώτησα αφελώς: Τότε, γιατί χειροκροτούσαν;.
“Μα γιατί τους άρεσε να το λέμε τότε, μου απάντησε. Τώρα, όμως, δεν θα ήθελαν με κανένα τρόπο να το κάνουμε”». («Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη» εκδ. Πατάκη)

Γιατί, λοιπόν, δεν επαναλήφθηκε το 2012 η «αλλαγή» του 1981;
Στο κάτω κάτω της γραφής, ελάχιστοι πίστεψαν ότι ο κ. Τσίπρας θέλει να μας βγάλει από την ΟΝΕ, όπως ελάχιστοι πίστεψαν το 1981 ότι ο Α. Παπανδρέου θα μας έβγαζε από την ΕΟΚ.
Το 2012 δεν είναι 1981 για μια σειρά από λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι πριν από 31 χρόνια η χώρα δεν αντιμετώπιζε άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης.
Το χρέος ήταν μόλις 26%, ενώ το έλλειμμα -αν και είχε διογκωθεί υπερβολικά (9%) και προσέθετε χρέος- δεν ήταν απειλητικό για το μέλλον της χώρας.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι οι Έλληνες ψήφισαν «ριζοσπαστικά» έχοντας ως πολιτική «καβάντζα» τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο τελευταίος, εκτός του προσωπικού του κύρους, είχε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπερεξουσίες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το έσχατο φρένο σε μια λαϊκίστικη εκτροπή.
Με άλλα λόγια, οι Έλληνες ψήφισαν «αριστερά» εκ του ασφαλούς.

Αντιθέτως, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής το πιθανό όφελος ήταν πολύ μικρότερο από το ρίσκο.
Οι Έλληνες θα διακινδύνευαν το ευρωπαϊκό κεκτημένο χωρίς να έχουν το φρένο κινδύνου ούτε κάποια χειροπιαστή προοπτική, πέρα από υποσχέσεις ότι ένας άλλος (και πιθανώς αχρήματος) κόσμος είναι εφικτός και μια θολή διαβεβαίωση ότι ουδείς θα μας εκδιώξει από την Ευρωζώνη.

Εκεί έχασε τελικώς το παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι διογκώθηκε από τη γνήσια ανάγκη αλλαγής.

Οι Έλληνες σίγουρα ήθελαν να απαλλαγούν από τη σαπίλα του παρελθόντος, αλλά όχι ανεξαρτήτως κόστους.

Η ελληνική κοινωνία ήθελε την αλλαγή, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους έδωσε την επιλογή της λελογισμένης αλλαγής.

Η Αριστερά έφτασε στην πηγή αλλά δεν κατάφερε να πιει νερό επειδή δεν πρόλαβε να σοβαρευτεί αρκετά, τόσο όσο χρειαζόταν να την εμπιστευτεί η πλειοψηφία των Ελλήνων, ή έστω το 48% που πήρε ο Ανδρέας Παπανδρέου.