ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Στις αρχές της μεγάλης κρίσης, την οποία ακόμη διανύουμε, πολλοί ήσαν εκείνοι που έδειξαν ως ασφαλή διέξοδο την ταχύτατη εμβάθυνση της ενοποίησης των ευρωπαϊκών κρατών.
Μια περισσότερο ομοσπονδιακή Ευρώπη θα μπορούσε να επιλύει ταχύτερα και επιτυχέστερα προβλήματα που δημιουργούνται στην εξέλιξη της κρίσης.
Η έκδοση ευρωομολόγων, η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην αγορά ομολόγων των κρατών-μελών της Ζώνης του Ευρώ, η μεταφορά κεφαλαίων και
επιδοτήσεων από τις πλούσιες περιφέρειες σε εκείνες που έχουν ανάγκη μεγαλύτερων επενδύσεων, ο συντονισμός σε ζητήματα φορολογικής πολιτικής, είναι μερικά από τα ζητήματα που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει καλύτερα μια φεντεραλιστική Ευρώπη.
Στο μέτωπο της Ομόσπονδης Ευρώπης, σημειώθηκε προχθές μια σημαντική εξέλιξη.
Η καγκελάριος της Ομόσπονδης Γερμανίας συντάχθηκε κατά τρόπο σαφή και αμετάκλητο σε αυτήν την προοπτική.
Βεβαίως, η Αγκελα Μέρκελ φρόντισε να διευκρινίσει ότι η μετάβαση θα πρέπει να γίνει «βήμα προς βήμα».
Επίσης, ορθώς έθεσε ως τελικό προορισμό την «πολιτική ένωση» των ευρωπαϊκών κρατών.
Κύρια προϋπόθεση για να γίνουν πραγματικά βήματα προς περισσότερη Ευρώπη είναι η μεταφορά αρμοδιοτήτων στη χάραξη και, κυρίως, στην εκτέλεση σημαντικών αποφάσεων της δημοσιονομικής πολιτικής.
Η εναρμόνιση του βασικού συντελεστή φορολογίας κερδών είναι από τα πρώτα μέτρα που έχουν προταθεί σε αυτήν την προοπτική.
Οι Ιρλανδοί υπερασπίστηκαν την εθνική κυριαρχία τους επί θεμάτων φορολογικής πολιτικής και οι υπόλοιποι εταίροι το δέχθηκαν.
Η ολοκληρωμένη Οικονομική Ενωση δεν θα το είχε δεχθεί.
Αν όμως οι συντελεστές ήταν παντού ίδιοι, το πρόβλημα δεν θα υπήρχε.
Θα υπήρχε, όμως, με τρόπο αυτόματο, «ανάπτυξη». Οχι, προφανώς.
Η δημοσιονομική ισορροπία είναι προϋπόθεση για να λειτουργήσουν άλλα εργαλεία ανάπτυξης.
Η γερμανική αντίληψη στηρίζεται στα ακόλουθα: περισσότερη ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση, περισσότερη δημοσιονομική ευθυγράμμιση, περισσότερος συλλογικός έλεγχος.
Η γαλλική αντίληψη συμφωνεί στα δύο πρώτα, αντιτίθεται όμως στο τελευταίο σημείο.
Η Γερμανία στηρίζει την εθνική της ταυτότητα στη συνένωση αποκεντρωμένων κρατιδίων.
Η Γαλλία στηρίζεται στην αυστηρή κεντρική εξουσία.
Ο Φρανσουά Ολάντ θα συνεχίσει σε όσα σημαντικά είχε προσθέσει για την Ευρώπη ο Ζακ Ντελόρ. Θα συνυπάρξει με τις γερμανικές αντιλήψεις όταν θα έχει διασφαλίσει ότι το κέντρο συντονισμού και ελέγχου θα μπορεί να πάρει μέτρα και προς την αντίστροφη κατεύθυνση.
Μέτρα πολιτικής που θα ενισχύουν τη Σύγκλιση.
Σε ολόκληρη την Οικονομία και όχι μόνον στα κρίσιμα θέματα της δημοσιονομικής πολιτικής.
Η συζήτηση επανέρχεται έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, αλλά με κέρδος.
Η Ευρώπη έχει, πλέον, το δικό της νόμισμα.
Μπορεί να αντιμετωπίσει από καλύτερη θέση τις διεθνείς πιέσεις και ανισορροπίες.
Πρέπει να σκεφτεί κανείς πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της μεγάλης κρίσης, που βρίσκεται ακόμη σε πλήρη εξέλιξη, αν είχαμε τη συναλλαγματική αναρχία της δεκαετίας του ’70, τη νομισματική αναρχία των ετών του ’80 ή τα κερδοσκοπικά επεισόδια του ’90.
Το ευρώ είναι κάτι περισσότερο από τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου