Γράφει ο Γρηγόρης Καλφέλης*
Η παρακμή και η φοβερή αποδιάρθρωση της κρατικής μας οντότητας – ενόψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου - θυμίζει έντονα την κατάσταση που περιγράφει ο μεγάλος αλεξανδρινός Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του «Περιμένοντας τους βαρβάρους»!
Και η αποκορύφωση αυτής της σχιζοφρενικής κοινωνικής διάλυσης είναι η τρομερή αύξηση της εγκληματικότητας και ο απίστευτος
Και η αποκορύφωση αυτής της σχιζοφρενικής κοινωνικής διάλυσης είναι η τρομερή αύξηση της εγκληματικότητας και ο απίστευτος
ξυλοδαρμός των δύο γυναικών - βουλευτών της Αριστεράς από τον νεοναζί εκπρόσωπο της «Χρυσής Αυγής», που ανακαλεί στη μνήμη μας την αιματηρή βία των «anni di piombo», δηλαδή των μολυβδένιων χρόνων στην Ιταλία!
Και, βεβαίως, η οικονομική εξαθλίωση δεν εξηγεί από μόνη της – ως μέγεθος - γιατί εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας επιβράβευσαν εκλογικά ένα φασιστοειδές κομματικό μόρφωμα.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι και η άθλια οικονομική κατάσταση δεν συνέβαλε στην παραγωγή αυτής της κατάστασης.
Και για αυτό, εκρηκτική ευθύνη έχουν ο Παπανδρέου και η ερασιτεχνική ηγετική του ομάδα, που με μια απαράδεκτη θατσερική λογική έκοβαν οριζόντια μισθούς και συντάξεις, και έστελναν στη φτώχια μεγάλες μάζες της ελληνικής κοινωνίας.
Όμως, τούτο θα συνιστούσε μια σχηματοποιημένη, απλοϊκή και πολύ βολική ανάλυση. Γιατί; Γιατί κανείς δεν βγάζει ξαφνικά από μέσα του ένα «άγριο κτήνος» (όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Λέων Τολστόι), ούτε η οργή του για τους διεφθαρμένους πολιτικούς μπορεί να τον οδηγήσει στο να ρίξει την ψήφο του υπέρ ενός νεοναζιστικού κόμματος (που μας υπόσχεται καινούργιες «νύκτες κρυστάλλων» εναντίον όσων θα υποκαθιστούν σήμερα την παλιά μορφή του Jude, του Εβραίου).
Τι εννοώ; Προφανώς η ελληνική κοινωνία (ή τουλάχιστον τμήματά της) είχαν ήδη από καιρό «διαπαιδαγωγηθεί» σε μια βδελυρή και εξωθεσμική μορφή ανομίας, όπου τα γιαουρτώματα, οι προπηλακισμοί, οι μούντζες – και άλλα αντιπολιτικά μεγέθη - αποτελούσαν ανεκτή μορφή αντίδρασης απέναντι στο – όντως - σαπισμένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης!
Και για αυτή τη διαπαιδαγώγηση μεγάλη ευθύνη έχουν σίγουρα ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ (και του παλιού ΠΑΣΟΚ). Τι να θυμηθώ; Τη συνδικαλιστική αριστοκρατία της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, που έπαιρνε το νόμο στα χέρια της και βύθιζε όποτε ήθελε τη χώρα στο σκοτάδι;
Τις πρόσφατες θλιβερές – δήθεν επαναστατικές - μειοψηφίες καθηγητών και φοιτητών, που εμπόδιζαν παράνομα και ετσιθελικά την εφαρμογή του καινούργιου νόμου για τα πανεπιστήμια (χωρίς να τους αγγίζει καμία εισαγγελική αρχή);
Τους συνδικαλιστές που εμπόδιζαν τον ελλιμενισμό των ξένων πλοίων (και τη κάθοδο των τουριστών στα νησιά μας);
Τη φιλική στη ΝΔ παλιότερη ηγεσία των ταξιτζήδων, που έκλεινε παράνομα τους δρόμους;
Επομένως, ήταν αναπόφευκτο, ότι σε κάποια ιστορική φάση ένα τμήμα του εκλογικού σώματος θα υποστήριζε ένα φασιστοειδή και βίαιο Ρομπέν των Δασών (που θα υποκαθιστούσε το αδύνατο κράτος και το μονοπώλιο της βίας που κανονικά έχει, υποβοηθώντας τα ηλικιωμένα άτομα σε ορισμένες περιοχές).
Υπό αυτή την έννοια αυτές τις καταγραφές θα πρέπει να τις θυμούνται όλοι εκείνοι που άκοπα, αφελώς και ανέξοδα καταδικάζουν τον ξυλοδαρμό των δύο γυναικών και τις «μετανεωτερικές μορφές του κακού», δηλαδή αυτό το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής (που πάντως προέκυψε από μια αλληλουχία ιστορικών αιτιών και δεν εκκολάφθηκε με παρθενογένεση).
Και, έτσι, η Ελλάδα θυμίζει πράγματι σήμερα ένα κράτος, που βρίσκεται κοντά στο χάος και την αξιακή παράλυση (Paralysis in Athens, ΙΗΤ 6/6/2012).
Κατά συνέπεια θα πρέπει να δούμε την αλήθεια ωμά . Και αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει να δεχθούμε – ως ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο- ότι στο μέλλον κανείς δεν θα παίρνει το νόμο στα χέρια του, εκτός από τα συντεταγμένα όργανα της Πολιτείας.
Και αυτό θα πρέπει να κάνουμε και για τη σωτηρία της πατρίδας μας στο επίπεδο της οικονομίας, γιατί όλες οι λύσεις που έχουμε μπροστά μας είναι πράγματι οδυνηρές, έστω και η πιο θετική από αυτές, που είναι σίγουρα η – με θυσίες- παραμονή στην Ευρώπη (Johan Van Overtveldt, Το τέλος του Ευρώ).
Όμως η ηγεμονική πολιτική «συνείδηση» που προέκυψε από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, μας στέλνει μεταμοντέρνα μηνύματα εικονικότητας και μας υπόσχεται –ως μεταλλαγμένο συντηρητικό σχήμα- ένα καινούριο καταναλωτικό παράδεισο ( θυμίζοντας τις χειρότερες στιγμές του Ανδρέα Παπανδρέου και της ιστορίας του λαϊκισμού)!
Όμως για αυτά θα μιλήσω στο επόμενο άρθρο μου.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ο ΣΥΡΙΖΑ και τμήματα ιδίως του παλιού ΠαΣοΚ έχουν μεγάλη ευθύνη για τη βαρβαρότητα στην οποία κατρακυλούμε!
Επομένως είναι ανάγκη να αποδεχθούμε, ότι τον νόμο θα τον έχουν στα χέρια τους μόνο τα όργανα της Πολιτείας!
Αλλιώς θα βυθιζόμαστε σταδιακά στο χάος και τη βία!
Και η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων!
Και, βεβαίως, η οικονομική εξαθλίωση δεν εξηγεί από μόνη της – ως μέγεθος - γιατί εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας επιβράβευσαν εκλογικά ένα φασιστοειδές κομματικό μόρφωμα.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι και η άθλια οικονομική κατάσταση δεν συνέβαλε στην παραγωγή αυτής της κατάστασης.
Και για αυτό, εκρηκτική ευθύνη έχουν ο Παπανδρέου και η ερασιτεχνική ηγετική του ομάδα, που με μια απαράδεκτη θατσερική λογική έκοβαν οριζόντια μισθούς και συντάξεις, και έστελναν στη φτώχια μεγάλες μάζες της ελληνικής κοινωνίας.
Όμως, τούτο θα συνιστούσε μια σχηματοποιημένη, απλοϊκή και πολύ βολική ανάλυση. Γιατί; Γιατί κανείς δεν βγάζει ξαφνικά από μέσα του ένα «άγριο κτήνος» (όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Λέων Τολστόι), ούτε η οργή του για τους διεφθαρμένους πολιτικούς μπορεί να τον οδηγήσει στο να ρίξει την ψήφο του υπέρ ενός νεοναζιστικού κόμματος (που μας υπόσχεται καινούργιες «νύκτες κρυστάλλων» εναντίον όσων θα υποκαθιστούν σήμερα την παλιά μορφή του Jude, του Εβραίου).
Τι εννοώ; Προφανώς η ελληνική κοινωνία (ή τουλάχιστον τμήματά της) είχαν ήδη από καιρό «διαπαιδαγωγηθεί» σε μια βδελυρή και εξωθεσμική μορφή ανομίας, όπου τα γιαουρτώματα, οι προπηλακισμοί, οι μούντζες – και άλλα αντιπολιτικά μεγέθη - αποτελούσαν ανεκτή μορφή αντίδρασης απέναντι στο – όντως - σαπισμένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης!
Και για αυτή τη διαπαιδαγώγηση μεγάλη ευθύνη έχουν σίγουρα ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ (και του παλιού ΠΑΣΟΚ). Τι να θυμηθώ; Τη συνδικαλιστική αριστοκρατία της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, που έπαιρνε το νόμο στα χέρια της και βύθιζε όποτε ήθελε τη χώρα στο σκοτάδι;
Τις πρόσφατες θλιβερές – δήθεν επαναστατικές - μειοψηφίες καθηγητών και φοιτητών, που εμπόδιζαν παράνομα και ετσιθελικά την εφαρμογή του καινούργιου νόμου για τα πανεπιστήμια (χωρίς να τους αγγίζει καμία εισαγγελική αρχή);
Τους συνδικαλιστές που εμπόδιζαν τον ελλιμενισμό των ξένων πλοίων (και τη κάθοδο των τουριστών στα νησιά μας);
Τη φιλική στη ΝΔ παλιότερη ηγεσία των ταξιτζήδων, που έκλεινε παράνομα τους δρόμους;
Επομένως, ήταν αναπόφευκτο, ότι σε κάποια ιστορική φάση ένα τμήμα του εκλογικού σώματος θα υποστήριζε ένα φασιστοειδή και βίαιο Ρομπέν των Δασών (που θα υποκαθιστούσε το αδύνατο κράτος και το μονοπώλιο της βίας που κανονικά έχει, υποβοηθώντας τα ηλικιωμένα άτομα σε ορισμένες περιοχές).
Υπό αυτή την έννοια αυτές τις καταγραφές θα πρέπει να τις θυμούνται όλοι εκείνοι που άκοπα, αφελώς και ανέξοδα καταδικάζουν τον ξυλοδαρμό των δύο γυναικών και τις «μετανεωτερικές μορφές του κακού», δηλαδή αυτό το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής (που πάντως προέκυψε από μια αλληλουχία ιστορικών αιτιών και δεν εκκολάφθηκε με παρθενογένεση).
Και, έτσι, η Ελλάδα θυμίζει πράγματι σήμερα ένα κράτος, που βρίσκεται κοντά στο χάος και την αξιακή παράλυση (Paralysis in Athens, ΙΗΤ 6/6/2012).
Κατά συνέπεια θα πρέπει να δούμε την αλήθεια ωμά . Και αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει να δεχθούμε – ως ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο- ότι στο μέλλον κανείς δεν θα παίρνει το νόμο στα χέρια του, εκτός από τα συντεταγμένα όργανα της Πολιτείας.
Και αυτό θα πρέπει να κάνουμε και για τη σωτηρία της πατρίδας μας στο επίπεδο της οικονομίας, γιατί όλες οι λύσεις που έχουμε μπροστά μας είναι πράγματι οδυνηρές, έστω και η πιο θετική από αυτές, που είναι σίγουρα η – με θυσίες- παραμονή στην Ευρώπη (Johan Van Overtveldt, Το τέλος του Ευρώ).
Όμως η ηγεμονική πολιτική «συνείδηση» που προέκυψε από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, μας στέλνει μεταμοντέρνα μηνύματα εικονικότητας και μας υπόσχεται –ως μεταλλαγμένο συντηρητικό σχήμα- ένα καινούριο καταναλωτικό παράδεισο ( θυμίζοντας τις χειρότερες στιγμές του Ανδρέα Παπανδρέου και της ιστορίας του λαϊκισμού)!
Όμως για αυτά θα μιλήσω στο επόμενο άρθρο μου.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ο ΣΥΡΙΖΑ και τμήματα ιδίως του παλιού ΠαΣοΚ έχουν μεγάλη ευθύνη για τη βαρβαρότητα στην οποία κατρακυλούμε!
Επομένως είναι ανάγκη να αποδεχθούμε, ότι τον νόμο θα τον έχουν στα χέρια τους μόνο τα όργανα της Πολιτείας!
Αλλιώς θα βυθιζόμαστε σταδιακά στο χάος και τη βία!
Και η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων!
*Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου