Ο καλός μου δημόσιος υπάλληλος…κι ο Φραντς Μπεκενμπάουερ!

Όταν χρειάζεται να πάω για δουλειές σε δημόσιες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ, νοιώθω ότι αναγκάζομαι να κάνω καταναγκαστικά έργα.

Είτε αρέσει σε πολλούς είτε όχι, το ελληνικό δημόσιο είναι ένα κάτεργο για όλη την κοινωνία.

 Εκτός φυσικά από εκείνους που απολαμβάνουν τη ραστώνη του και κυρίως τη μονιμότητα που προσφέρει.

Οι εμπειρίες μου –όπως εκτιμώ και πολλών άλλων – από

 ατέλειωτες ουρές μπροστά στα γκισέ είναι άκρως τραυματικές.

Το ίδιο συνέβη και σήμερα και μάλιστα δις.

Έπρεπε να πάω στη ΔΕΗ να τακτοποιήσω την αλλαγή ονόματος στο ρολόι του ρεύματος.

Πήγα σίγουρος ότι είχα όλα τα απαιτούμενα πιστοποιητικά, όχι εξ αιτίας της δικής μου προνοητικότητας αλλά λόγω του επαγγελματισμού του ηλεκτρολόγου που παρακολουθεί το σπίτι μου.

Πράγματι, δεν άκουσα τα γνωστά «λείπει το τάδε χαρτί», ή «δεν έχετε το σωστό παράβολο» ή άλλα εκπορευόμενα εκ της ηλίθιας γραφειοκρατίας που υπάρχει μόνο για να δημιουργεί …. «θέσεις εργασίας».

Η υπάλληλος που τα έλεγξε τα βρήκα όλα σωστά. Αλλά ήθελε μια υπογραφή από κάποιον προϊστάμενο.

Χαρούμενος που ξεμπέρδεψα σε μιάμιση μόνο ώρα (εξ αιτίας φυσικά της …ουράς), άρχισα να αναζητώ τον περιβόητο προϊστάμενο.

Βρήκα το γραφείο του, αλλά ω του θαύματος άλλη ουρά έξω από αυτό!

«Τι γίνεται ρε παιδιά;» ρωτάω τους συμπάσχοντες.

«Μιλάει στο τηλέφωνο», ήταν η απάντηση.

«Δε γαμιέται» σκέφτηκα, «πόσο θα μιλήσει, θα τελειώσει, θα τελειώσω κι εγώ…».

Περνάνε πέντε λεπτά, περνάνε δέκα λεπτά, το τηλεφώνημα του καλού μου δημοσίου υπαλλήλου -προϊσταμένου παρακαλώ, ήταν ατέλειωτο.

Ο κόσμος όλο και περισσότερος, η δυσαρέσκεια όλο και μεγαλύτερη.

Περνάει ένα τέταρτο, αρχίζουν οι διαμαρτυρίες….

Οι φωνές, η επίκληση του Φωτόπουλου, του χαμένου χρόνου των στημένων στην ουρά.

Ο καλός και σκληρά εργαζόμενος προϊστάμενος, ασυγκίνητος.

Κι ω του θαύματος τελειώνει.

Κατεβάζει το ακουστικό.

Η ουρά είχε φτάσει στις σκάλες, 15 μέτρα μακριά από το γραφείο του.

Κι η ζέστη αφόρητη. Η υγρασία πνιγηρή.

Όμως, έχει και συνέχεια.

Βαριεστημένος, ίσως και νυσταγμένος μέχρι τότε, ο καλός μου προϊστάμενος, αλλάζει ύφος και σχεδόν κάνει υποκλίσεις σε κάποια αντιπροσωπεία από….τον ΣΥΡΙΖΑ που έφτασαν για εθιμοτυπική, προεκλογική επίσκεψη.

Χαρούλες, γελάκια, μόνο φοντανάκι δεν τους κέρασε.

Και τότε άρχισαν τα μπινελίκια. Όπου φύγει φύγει οι επισκέπτες….

Κι ο προϊστάμενος. ...Που δήλωσε ότι πηγαίνει στην τουαλέτα για σωματική του ανάγκη….

Ξανά μανά βαριεστημένος, το ίδιο νυσταγμένος σε σημείο που αναρωτήθηκα αν είχε δύναμη να ξεκουμπώσει το παντελόνι του και να βγάλει το πουλί του για κατούρημα…

Κι όταν γύρισε….ο καλός μου δημόσιος υπάλληλος, προϊστάμενος είπαμε, έγινε δεκτός με ουρανομήκεις ζητωκραυγές από την…ουρά!

«Άξιος μεγάλε», «είσαι ο πρώτος», «ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ να μη σε κουνάει τίποτα», «κάνε και μια απεργία επειδή για να πας στην τουαλέτα ανεβαίνεις τρία σκαλιά»….

Ο καλός μου δημόσιος υπάλληλος, κάθισε στην καρέκλα του.

Έψαξε νωχελικά σε ένα συρτάρι για το στυλό του, σε ένα άλλο για τη σφραγίδα του….

Κι άρχισε να... δουλεύει. Με υπογραφές και σφραγίδες.

Κι όταν σε πέντε λεπτά τέλειωσε η ουρά, ξανασήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου….

Έφυγα μουρμουρίζοντας….

«Ρε άθλιε κερατά τον θες τον Γερμανό σου….».
Αυτός και πολλοί άλλοι θα μιλάνε για την κατοχή της Ελλάδας.
Για τη δική μας κατοχή από αυτόν και τους ομοίους του, δεν μιλάει κανένας.

Κι ύστερα στο ΚΕΠ.

Για να μου κάνουν ακριβές αντίγραφο σε μια ιατρική γνωμάτευση ότι μπορεί η κόρη μου να συμμετάσχει στους διασυλλογικούς αγώνες κολύμβησης.

«Δεν μπορούμε», μου λένε. «Πρέπει να πάτε σε δικηγόρο».

«Και γιατί δεν μπορείτε, παρακαλώ;».

«Επειδή η γνωμάτευση δεν είναι από δημόσιο νοσοκομείο, αλλά από ιδιώτη γιατρό….».

«Ε και;».

«Τι να σας πω κι εγώ το ψωμί μου βγάζω….Δίκιο έχετε αλλά….».

Ρε Γερμανός και πάλι Γερμανός! Και ξανά μανά Γερμανός!

Και Ράιχενμπαχ και Άνγκελα….κι ότι νάναι.

Ακόμη και Μπεκενμπάουερ!