ο Ανδρέας Δρυμιώτης
«Το ποντίκι που βρυχάται» είναι μια καταπληκτική κωμωδία του 1959, με τον Πίτερ Σέλερς σε τρεις διαφορετικούς ρόλους.
Μια μικρή χώρα, το δουκάτο του Γκραντ Φένγουικ, έχει τεράστια οικονομικά προβλήματα και προκειμένου να τα λύσει αποφασίζει να κηρύξει πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ, με σκοπό να χάσει τον πόλεμο και οι ΗΠΑ τότε να αναλάβουν τη σωτηρία και ανοικοδόμηση του δουκάτου, όπως περίπου έγινε με τη Γερμανία αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στέλνουν ένα μικρό
αποβατικό απόσπασμα, οπλισμένο με τόξα, αλλά δεν λένε στον επικεφαλής ότι πρέπει να χάσει τον πόλεμο.
Το απόσπασμα καταφθάνει στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια μιας πυρηνικής άσκησης όπου όλοι βρίσκονται στα καταφύγια.
Στην αναζήτηση κάποιου αξιωματούχου προκειμένου να παραδοθούν, πέφτουν επάνω σε έναν επιστήμονα ο οποίος διαθέτει το απόλυτο όπλο για να καταστρέψει τη Γη!
Όταν τον συλλαμβάνουν και αποκτούν το απόλυτο όπλο, ουσιαστικά κερδίζουν τον πόλεμο, αλλά πλέον αντιμετωπίζουν ένα νέο πρόβλημα:
Τι κάνεις όταν έχεις κερδίσει έναν πόλεμο;
Ξαναθυμήθηκα τη σπαρταριστή αυτή ταινία όταν είδα τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο Channel 4, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ περιέγραψε την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε με την Ε.Ε. όπως την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ.
Είπε, μάλιστα, ότι επειδή και οι δύο χώρες διέθεταν πυρηνικά όπλα, καμία δεν τόλμησε να τα χρησιμοποιήσει.
Δηλαδή, με άλλα λόγια, ούτε η Ευρώπη θα τολμήσει να μας διώξει από την Ευρωζώνη για να μη μας καταστρέψει και να καταστραφεί και η Ευρωζώνη μαζί, αλλά ούτε και εμείς θα φύγουμε αυτοβούλως από το ευρώ για να μην καταστρέψουμε τους εαυτούς μας και την Ευρωζώνη!
Η παρομοίωση αυτή, εκτός από αλαζονική, είναι και παράλογη.
Στον Ψυχρό Πόλεμο οι δύο αντίπαλες χώρες ήταν περίπου ισοδύναμες, κατά συνέπεια οι καταστροφές θα ήταν συμμετρικές.
Εμείς αντιπροσωπεύουμε περίπου το 2% της Ευρωζώνης και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα προκαλέσουμε τόση ζημιά στις υπόλοιπες χώρες ώστε να δεχτούν τις απειλές μας.
Οι εκτιμήσεις για το μέγεθος της ζημιάς της Ευρωζώνης κυμαίνονται από 300 δισ. ευρώ μέχρι 1 τρισ. ευρώ.
Και το μεγαλύτερο νούμερο να υποθέσουμε ότι θα είναι η ζημιά τους, θα βρουν τρόπους να το αντιμετωπίσουν.
Είναι σαν να λες σε κάποιον δισεκατομμυριούχο ότι θα χάσει λίγα εκατομμύρια.
Αυτός θα εξακολουθήσει να είναι δισεκατομμυριούχος.
Αντίθετα, εμείς θα χάσουμε τα πάντα.
Το σενάριο της δραχμής μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ταμπού.
Σήμερα κουβεντιάζεται ανοικτά και είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η Ευρώπη δεν προετοιμάζεται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Οποιοσδήποτε νουνεχής άνθρωπος προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα, ανεξάρτητα από τις πιθανότητες που έχουν για να συμβούν.
Πολύ περισσότερο όταν το σενάριο της δραχμής έχει περισσότερες από 50% πιθανότητες να συμβεί είτε από επιλογή μας είτε από ατύχημα.
Διαβάζω στην ηλεκτρονική έκδοση της Compu-terWorld UK (εφημερίδα που ασχολείται με πληροφορική) ένα κείμενο με τίτλο «Είναι έτοιμα τα πληροφορικά συστήματα των τραπεζών για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ;» και υπότιτλο «Οι τράπεζες προετοιμάζονται εδώ και ένα χρόνο για τη διάσπαση του ευρώ».
Μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι η Αρχή Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών (Financial Services Authority) έχει ζητήσει από τις τράπεζες να εκπονήσουν σχέδια έκτακτης ανάγκης για την περίπτωση της διάσπασης της Ευρωζώνης και ότι ήδη πολλές τράπεζες έχουν υλοποιήσει επιχειρησιακά σχέδια.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πάμε στη δραχμή.
Σημαίνει, όμως, ότι έχουν προετοιμαστεί για την περίπτωση που πάμε στη δραχμή έστω και αν δεν το πιστεύει ο Αλέξης και οι χειροκροτητές του.
Τι σημαίνει γυρίζουμε στη δραχμή;
Είναι ένας εφιάλτης που δεν έχει αναλυθεί ικανοποιητικά από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, τα οποία κατά κύριο λόγο διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.
Πέρα από την υποτίμηση, η οποία εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 50% για τον πρώτο χρόνο, τα επιτόκια των δανείων θα κυμαίνονται μεταξύ 20% - 30%.
Ποιος θα μπορεί να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή του στεγαστικού δανείου του με τέτοια επιτόκια; Αυτόματα η αξία της ακίνητης περιουσίας θα υποτιμηθεί δραματικά γιατί θα υπάρχει υπερπροσφορά. Και επειδή δεν παράγουμε ουσιαστικά τίποτα, όλα τα εισαγόμενα, με πρώτα τα καύσιμα, θα εκτοξευθούν στα ύψη.
Και αν σήμερα παραπονούμαστε ότι είναι ακριβή η βενζίνη τότε θα παραπονιόμαστε ότι δεν βρίσκουμε βενζίνη και τα υπόλοιπα αγαθά που εισάγουμε.
Αν αυτά ακούγονται σαν «κινδυνολογία» και «εκβιαστικά διλήμματα» καλύτερα να μείνουν έτσι παρά να τα ζήσουμε.
* Ο Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου