Δεν πετάμε και τη σκούφια μας

Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης ασφαλώς δεν μας έκανε να πετάξουμε τη σκούφια μας από χαρά, αφού είναι κατώτερη των προσδοκιών που δημιούργησε η διαρροή ονοματολογίας από τα τρία κόμματα που τη στηρίζουν.

Ακούγαμε για Στουρνάρα μα Στουρνάρα δεν είδαμε.

Ακούγαμε για Γιαννίτση μα Γιαννίτση δεν είδαμε.

Ακούγαμε για Στεφανάδη στο Υγείας μα προέκυψε ο άκρως κομματικός Λυκουρέντζος.

Ακούγαμε για Αθανασίου στο Δικαιοσύνης μα Αθανασίου δεν είδαμε εκεί, παρά

 υφυπουργό στο Εσωτερικών από καραμπόλα.

Ακούγαμε για Αλέξη Τουρκολιά στο Ναυτιλίας μα προέκυψε Μουσουρούλης.

Βασικά  χαρακτηριστικά της νέας κυβέρνησης είναι το «βαθύ» και άκρως κομματικό μπλε, η απουσία μεταρρυθμιστών (πλην του Κωστή Χατζηδάκη) και οι μικροκομματικοί σχεδιασμοί.

Αυτοί οι τελευταίοι αποδεικνύονται από τις εμφανείς ισορροπίες του νέου πρωθυπουργού και την επανασύσταση του υπουργείου των δεξιώσεων (Μακεδονίας Θράκης).

Ίσως γι αυτό συμπαραστάθηκε ολόψυχα ο κλήρος της Θεσσαλονίκης….στο νέο πρωθυπουργό.

Τέλος, οι μικροκομματικοί συσχετισμοί αποδεικνύονται και από την μέχρι τελικής  «πτώσεως» προσπάθεια, να βρεθεί καρέκλα για συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως ο Πάνος Παναγιωτόπουλος κι ο Κώστας Τζαβάρας.

Παρ’ ότι δεν είναι ώρα για μεμψιμοιρίες και παρ’ ότι πρέπει να ευχόμαστε την επιτυχία της κυβέρνησης, οφείλουμε να πούμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς ξεκίνησε με δυο μεγάλα ατοπήματα.

Το πρώτο αφορά τη συμπεριφορά του απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον πρώτο του βουλευτή στη μεγαλύτερη περιφέρεια της Ευρώπης.

Ο νέος πρωθυπουργός δείχνει να λειτούργησε με βάση τα απωθημένα του από τις διενέξεις και τριβές του παρελθόντος με την οικογένεια Μητσοτάκη.

Κι όλα αυτά, παρ’ ότι ο νεότερος γόνος αυτής, στήριξε την προσπάθειά του, ίσως και εις βάρος της οικογένειάς του.

Κι όλα αυτά παρ’ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε αναλάβει βαρύτατη κομματική ευθύνη για την επεξεργασία των θέσεων του κόμματος για το περιβάλλον και έβαλε το τελευταίο στην ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας.

Η πρόταση Σαμαρά στον Κυριάκο Μητσοτάκη, έγινε για τα μάτια του κόσμου, αφού είναι αδύνατο να μη γνώριζε ότι δεν επρόκειτο να δεχθεί να είναι υφιστάμενος ενός εξωκοινοβουλευτικού καθηγητή.

Το δεύτερο ατόπημα αφορά τη συμπεριφορά του απέναντι στον μέχρι πρότινος πρόεδρο της Βουλής Βύρωνα Πολύδωρα.

Ουδείς τον ενημέρωσε, ακόμη και για λόγους δεοντολογίας, ότι δεν θα είναι εκ νέου πρόεδρος της Βουλής.

Μια άλλη ανακολουθία αφορά τη μη παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα όσων βουλευτών ανέλαβαν υπουργικούς θώκους.

Αυτό δεν επαγγελλόταν ότι θα συμβεί ο Αντώνης Σαμαράς, στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας;

Υπάρχουν σοβαρότατες αμφιβολίες για τον τρόπο που θα λειτουργήσουν τα πράγματα στο υπουργείο Υγείας.

Λέγεται, ότι η επιλογή Λυκουρέντζου έγινε για να μπορέσει να «μαζέψει» τα ….υπερδραστήρια και… ανήσυχα συνδικαλιστικά στελέχη του χώρου της υγείας.

Αρκεί;

Τέλος, υπάρχουν σοβαρότατες αμφιβολίες για την τύχη του νόμου Διαμαντοπούλου για την Παιδεία.

Για ποιόν λόγο;

Μα επειδή ο νέος υφυπουργός Παιδείας, Θεόδωρος Παπαθεοδώρου, είναι ο άνθρωπος που μαζί με τη συντεχνία των πρυτάνεων, είχε επιχειρήσει να τον καταστήσει αντισυνταγματικό με παρέμβαση στο ΣτΕ.

Κι υπερασπιστής της συνταγματικότητας του νόμου (μαζί με τον Νίκο Αλιβιζάτο και Σταύρο Τσακυράκη) ήταν ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, συνταγματολόγος Αντώνης Μανιτάκης!

Μύλος!

Οφείλουμε να επισημάνουμε και κάτι ακόμη.

Το «βαθύ» μπλε της Νέας Δημοκρατίας θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο από την αναμενόμενη ανάληψη καθηκόντων κοινοβουλευτικού εκπροσώπου από τον Μάκη Βορίδη.

Τέλος, είναι άκρως ατυχής η δέσμευση της κυβέρνησης ότι δεν θα γίνει καμιά απόλυση στον δημόσιο τομέα.

Όταν δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να μη αντιλαμβάνεται ότι το μεγάλο πρόβλημα του τόπου είναι τόσο ο δημόσιος τομέας, όσο και η υπερεπάρκεια προσωπικού, αυτοί εξακολουθούν να στρουθοκαμηλίζουν.

Ίσως γιατί φοβούνται ότι κι όσοι από τους δημοσίους υπαλλήλους δεν ψήφισαν Τσίπρα θα το κάνουν στο μέλλον…