Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Η σταλινοπούλα του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης, των τριών κομμάτων και της ανυπαρξίας

Η Μαρία Δαμανάκη, ενάμιση χρόνο που βρίσκεται ως επίτροπος στις Βρυξέλλες, δεν έχει βγάλει άχνα. Έδειχνε, όλο αυτό το διάστημα, αποκομμένη από την θλιβερή ελληνική πραγματικότητα, συμβιβασμένη με τα μπικικίνια που πέφτουν, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει.
Η Μαρία Δαμανάκη, έκανε καριέρα πολιτικού με ένα και μόνο προσόν.
Αυτό της φωνής του Πολυτεχνείου.
Μαζί της και πολλοί άλλοι, που από τα αμπέχονα, έφτασαν στα Αρμάνι, τις βίλες και την μεγαλοαστική ζωή.
37 χρόνια μετά, η ίδια και οι
 σύντροφοί της, αφού έκαναν την Ελλάδα «κομμουνιστική αποικία» -σε ότι αφορά την οικονομία και τις δομές του κράτους-  με τις εμμονές, τις αγκυλώσεις, τους δογματισμούς και τις ουτοπίες τους, συνεχίζουν να θυμίζουν στους Έλληνες την ανικανότητά τους.
Η πολιτική διαδρομή τους, συνεχίζει την πορεία της στον γκρεμό, μόνο που συμπαρασύρει και την Ελλάδα.
Η Μαρία Δαμανάκη, ήταν η φωνή των «αγωνιζόμενων Ελλήνων» στο Πολυτεχνείο.
Μετά τη μεταπολίτευση, βρέθηκε στην πολιτική σκηνή με τη σημαία του ΚΚΕ και έδειχνε απαστράπτουσα και πλήρης μέλλοντος πλάι στα γερόντια του Πολίτ Μπιρό.
Όμως, είχε τον ίδιο ξύλινο λόγο, την ίδια σταλινομπρεζνιεφική νοοτροπία, διακατεχόταν από τις ίδιες ουτοπίες.
Την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, επειδή δεν την εμπιστεύονταν για γραμματέα.
Πήγε στον Συνασπισμό, όπου έγινε πρόεδρος.
Έφυγε από τον Συνασπισμό, όταν έπαψαν να την εμπιστεύονται ως πρόεδρο.
Μεταπήδησε στον εκσυγχρονισμό του ΠαΣοΚ και του Κώστα Σημίτη, που πίστεψε ότι με την προσχώρηση της σταλινοπούλας, θα δημιουργούσε αριστερό άλλοθι.
Την έσπρωξαν, μάλιστα, μαζί με τον Συνασπισμό, ως αντίπαλο του Δημήτρη Αβραμόπουλου στον δήμο Αθηναίων.
Το αποτέλεσμα γνωστό.
Ύστερα, ήρθε ο Γιώργος και η δια βοής δημοκρατία του, που συγκίνησε την ντάμα της κεντροαριστεράς!
Όμως, όταν πήρε τις εκλογές του 2009 κι η Μαρία ανέμενε να γίνει υπουργός, δεν την εμπιστεύθηκε.
Της χρύσωσε το χάπι, στέλνοντάς την στις Βρυξέλλες.
Προφανώς για να είναι μακριά κι αγαπημένοι.
Άλλωστε, ο Παπανδρέου είχε άλλα κορίτσια να προωθήσει.
Την Ματσούκα, την Μπατζελή, την Μπιρμπίλη, είχε και μια υποχρέωση στη Λούκα.
Η Μαρία της σιωπής, η Μαρία που δεν υπάρχει Έλληνας που να θυμάται κάποια ουσιαστική πολιτική της παρέμβαση εδώ και 37 χρόνια, κτύπησε χθες.
Την ώρα που η κυβέρνηση καταγγέλλει τους διεθνείς κερδοσκόπους που αναφέρονται σε έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, την ώρα που όλοι οι Έλληνες καταγγέλλουν το Spiegel για όσα γράφει περί τούτου, η Μαρία Δαμανάκη, βγήκε κι είπε τα ίδια.
Κι όχι μόνο αυτό.
Χαρακτήρισε την ΟΝΕ και το ευρώ, τη μεγαλύτερη μεταπολιτευτική κατάκτηση, θολωμένη προφανώς, από τον πάλαι ποτέ εκσυγχρονισμό.
Λησμόνησε, ηθελημένα φυσικά, ότι η κατάκτηση της Ευρώπης από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ήταν η πολιτική πράξη που έδωσε στην Ελλάδα ανάσες ζωής και μέλλοντος, όταν η ίδια και οι όμοιοί της διαδήλωναν καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας με φαιδρά συνθήματα…

Η Μαρία του σήμερα, όπως και η Μαρία του χθες, δεν εκφράζουν τίποτα στην κοινωνία, πέραν των ξεβαμμένων πολιτικών τους και της υπέρμετρης προσήλωσής τους στην θαλπωρή της εξουσίας.
Ευτύχησε κι αυτή, όπως άλλοι ομοτράπεζοί της, να επενδύσουν στον Μύθο του Πολυτεχνείου.
Πολλοί είναι και σημερινοί υπουργοί, που απ’ όπου πέρασαν είχαν καταστροφικές πολιτικές.
Η Μαρία του σήμερα, μετά από το πέρασμά της από τρία κόμματα, σε περίοδο που η πολιτική που εφάρμοσαν η ίδια και οι «σύντροφοί» της είναι παρηκμασμένες, επιχειρεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί σε ένα αβέβαιο προσκήνιο, ως άλλος ένας επαγγελματίας διαχειριστής του δικού της – και δυστυχώς και του δικού μας- μέλλοντος….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου