Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Γιατί λέω «όχι» στους…Αγανακτισμένους!

Το διαμορφούμενο κίνημα «Αγανακτισμένων», ασφαλώς θα μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα έκφανση της ελληνικής κοινωνίας, αν δεν αποδείκνυε για μια ακόμη φορά των μιμητισμό των Ελλήνων, αλλά και την αδυναμία τους να αντέξουν την αλήθεια.
Το βάρος του δανεισμού μας, σε συνδυασμό με τον εθισμό της κοινωνίας μας σε έναν –πέραν των δυνατοτήτων της- καταναλωτισμό, μας έχει οδηγήσει σε τραγικά αδιέξοδα.
Ο λαϊκισμός, το πρώτο κόμμα του τόπου μας, έχει αγριέψει και χαϊδεύει ευήκοα ώτα και οι αντιδράσεις του κόσμου που καλείται να
 πληρώσει τη συμμετοχή του στο προηγούμενο πάρτι, ξεφεύγουν από τα όρια της λογικής.
Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, είναι εγκλωβισμένες στα αδιέξοδα που δημιούργησαν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο αδυνατεί να ξεφύγει από τις πεπαλαιωμένες επιλογές της γραφειοκρατίας και των φόρων, που εξοντώνουν την αγορά και στο τέλος αδυνατούν να συγκεντρώσουν τους πόρους για τους οποίους θεσπίζονται.

Με αυτές τις διαπιστώσεις, στις οποίες δεν νομίζω να υπάρχει σώφρων συνομιλητής που να διαφωνεί, προβληματίστηκα για τη συμμετοχή μου στο αυτοαποκαλούμενο «κίνημα Αγανακτισμένων».
Άκουσα τη συνθηματολογία.
Ουδόλως μπόρεσε να με πείσει.
Τη βρήκα λαϊκίστικη, ίδια με των κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, μέρους της Νέας Δημοκρατίας.
Άκουσα τις απαιτήσεις.
Τις βρήκα ανεύθυνες, λαϊκίστικες!
Όταν καταγγέλλονται οι εκτιμήσεις για τους κινδύνους του εγγύς και απώτερου μέλλοντος ως …κινδυνολογικές και αστήρικτες, είναι βέβαιο ότι δεν ξέρουμε τι κάνουμε!
Όταν λογίζονται οι αποκρατικοποιήσεις και η μείωση του δημοσίου τομέα ως υποβολιμιαία που στοχεύουν δήθεν στην υπονόμευση καλοπέρασης του λαού μας, είναι βέβαιο ότι το συγκεκριμένο κίνημα αρμενίζει στραβά.
Όταν καταγγέλλεται ως ύποπτη, οποιαδήποτε άποψη ξεφεύγει από τα λαϊκίστικα θέσφατα, δεν μπορώ να συμφωνήσω.
Αν εφαρμοστούν όσα απαιτούνται στις ελληνικές πλατείες, θα οδηγηθούμε σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Ο γράφων, είναι ξεκάθαρο από τη αρθρογραφία τούτης της διαδικτυακής γωνιάς, αντιμετωπίζει το μνημόνιο, με πολύ επιφυλακτικότητα, τουλάχιστον ως προς το Εθνικό σκέλος, που πλήττει την ανεξαρτησία της χώρας μας, την οποία παρέδωσε η κυβέρνηση Παπανδρέου στους δανειστές μας, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση.
Όπως όλοι μας, όμως, δεν αρνήθηκε τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ του δανεισμού της χώρας μας. Αυτός ο δανεισμός, έγινε έναντι κάποιων προϋποθέσεων που δεν τήρησε η κυβέρνηση.
Στο να φωνάζουμε, λοιπόν, «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ», έχοντας δεχθεί τα δανεικά και χωρίς να προτείνουμε την εναλλακτική λύση, δεν μπορεί να είναι αποδεκτό.

Ο λαϊκισμός και η συνθηματολογία στον οποίο έχει προσχωρήσει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας που δεν μπορεί να αντέξει τις αλήθειες. Και οι αλήθειες λένε ότι αν για οποιονδήποτε λόγο βρεθούμε εκτός Μνημονίου (οικονομικά) και Ευρώπης, θα σταματήσουν οι εκταμιεύσεις χρημάτων από τους δανειστές μας.
Πως θα ζήσουμε, όταν η χώρα μας συντηρεί πρωτογενή ελλείμματα; Δηλαδή, ξοδεύουμε  πολλά περισσότερα από όσα εισπράττουμε. Και τα παραπάνω αυτά χρήματα, που δεν πηγαίνουν σε εξυπηρέτηση των εξωτερικών μας χρεών, τα εξασφαλίζουμε από τον δανεισμό. Με άλλα λόγια, φεύγοντας οι δανειστές απομακρύνονται και οι παραπάνω πόροι που ήσαν απαραίτητοι για την επιβίωσή μας. Πως θα αντικατασταθούν;
Η πρόταση που ακούστηκε στο Σύνταγμα και σε άλλες ελληνικές πλατείες, είναι να αντικατασταθούν από…τη στάση πληρωμών. Δηλαδή, να σταματήσουμε να πληρώνουμε εκείνα που χρωστάμε. Τότε, όμως, θα είναι απολύτως αδύνατη η οποιαδήποτε προσπάθειά μας για δανεισμό, αφού κανένας δεν θα μας τον δίνει.
Κι αν αναλογιστούμε ότι με όσα χρήματα έχουμε, θα πρέπει να καλύπτουμε βασικές μας ανάγκες (εισαγωγές πετρελαίων, φαρμάκων, τροφίμων, πληρωμές μισθών και συντάξεωνμ συντήρηση δημοσίου τομέα κλπ), πως θα το πράττουμε;
Τότε, η μοναδική μας λύση θα είναι η έξοδος από το ευρώ, ώστε να μπορέσουμε να τυπώσουμε δικά μας χρήματα και να κινηθούμε πληθωριστικά και υποτιμημένα. Αναγκαστικά θα σταματήσει η έξοδος κεφαλαίων στο εξωτερικό, που θα αντιβαίνει με τη συνθήκη της Ρώμης. Αυτό θα μας οδηγήσει εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης; Οι μόνοι που το θέλουν είναι το ΚΚΕ και ο …Λαφαζάνης.
Όσα μπορούν να ακολουθήσουν με την έξοδό μας από την Ε.Ε., νομίζουμε ότι είναι αυτονόητα. Κι αν κάποιοι θεωρούν όσα αναφέρουμε κινδυνολογίες, ας καταθέσουν –το γράψαμε και προηγουμένως – τις εναλλακτικές λύσεις.
Επειδή, όμως, δεν υπάρχουν τέτοιες, εκλαμβάνω όλα τα συνθήματα ως λαϊκισμό και δεν μπορώ να συμμετέχω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου