Η φημολογία που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα, αναφορικά με τις πιθανές πιέσεις της τρόικας προς τον Αντώνη Σαμαρά, για να αποδεχθεί το μεσοπρόθεσμο κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά και η συζήτηση που έχει ξεκινήσει για να ψηφιστεί από αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών, έχει προβληματίσει την ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.
Επιτελείς της Συγγρού, εκτιμούν ότι υπάρχει «συνωμοσία» Παπανδρέου και τρόικας, για να
παγιδεύσουν τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά.
Η εκτίμηση που κάνουν, σχετίζεται με την πληροφορία ότι η τρόικα ισχυρίζεται ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα υπερβαίνει τα χρονικά όρια της κυβέρνησης Παπανδρέου, άρα θα πρέπει να το συνεχίσει άλλη κυβέρνηση, που μπορεί να είναι της Νέας Δημοκρατίας και να αποτελεί συνέχεια των όσων θα εφαρμόζονται.
Η θέση του σκληρού πυρήνα συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά, διαρρέεται υπό τύπον ερωτήσεως: «Όταν ο Σημίτης αποφάσισε την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, ζήτησε την ψήφο του Καραμανλή, ή αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή; Γιατί τώρα, να ζητηθεί η ψήφος Σαμαρά, για κάτι που αποφασίζει μόνος του ο Παπανδρέου;».
Πάντως, με δεδομένο ότι υπάρχουν και εντός Νέας Δημοκρατίας φωνές που δεν αποκλείουν τη συναίνεση του κόμματος, έχουν ξεκινήσει οι αναλύσεις για να καταγραφούν κέρδη και ζημίες.
Η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, ισχυρίζεται ότι όποιες απώλειες έχει το κόμμα από εκείνους που θεωρούν πως η συναίνεση είναι απαραίτητη τη βάση της εξυπηρέτησης των μνημονιακών όρων, θα τις ανακτήσουν εκλογικά από τις διευρυμένες κοινωνικές τάξεις που θεωρούν ότι η υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Είναι, όμως έτσι;
Οι προβληματισμοί μεγεθύνονται, αφού οι αναγνώσεις και τα βασικά συμπεράσματα των δημοσκοπήσεων αναφέρουν ότι η κοινωνία ζητά μεγαλύτερη ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες από το μνημόνιο, όπως οι αποκρατικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και η μείωση του δημόσιου τομέα.
Ενέργειες ξεκάθαρες και σαφείς με ρεαλισμό και υπευθυνότητα. Δεν στηρίζουμε τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό (=καπιταλισμό) του κ. Παπανδρέου και του επιτελείου του. Μεταρρυθμίσεις μπορούν να γίνουν και χωρίς το μνημόνιο, αρκεί να οι πολιτικοί ταγοί να έχουν σθένος ν' αντιμετωπίσουν το πολιτικό κόστος. Να μην λησμονούμε ότι με την πρόσφατη τροπολογία τα προβλεπόμενα 50 δις ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις δεσμεύονται αποκλειστικά για την εξόφληση χρεών και αποκλείεται καθε ελπίδα για ενίσχυση της αγοράς με "ζεστό" χρήμα. Επιθυμείτε μία χώρα με πέντε το πολύ πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες θα εκμεταλλεύονται τους νέους ανθρώπους αμείβοντάς τους με μισθούς εξαθλίωσης ή μία χώρα, της οποίας η οικονομία θα στηρίζεται σε πολλές μικορμεσαίες μεταποιητικές επιχειρήσεις;Ας διευκρινίσουμε ότι το μεν πρώτο συνιστά τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό (= καπιταλισμό), το δε δεύτερο τον υγιή φιλελευθερισμό. Εννοείται πως πρέπει να προβούμε στην εξυγίανση του δημόσιου τομέα. Όμως τί θεωρείτε εξυγίανση στη δημόσια διοίκηση, τις οριζόντιες περικοπές των μισθών, ήτοι τα εισπρακτικά μέτρα ή την σώφρονα αναδιοργάνωση, ήτοι ο κατάλληλος στη σωστή θέση, ώστε να είναι και υπεύθυνος και παραγωγικός;Ας προβούμε και στις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Όμως με τί κριτήρια θα επιτευχθούν αυτές οι απολύσεις;Μην σπεύδουμε να κρίνουμε όσους εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους για τις απκρατικοποιήσεις ότι διακατέχονται από ιδεοληψίες. Οφείλουμε πρώτα ν' απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα και μετά να κρίνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή