Με πολιτική κουλτούρα του ’80 δεν συναντάς το μέλλον

Ο τρόπος που χειρίστηκαν την μεγάλη υπόθεση της συναίνεσης τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, αποδεικνύει ότι η πολιτική μας κουλτούρα δεν έχει ξεφύγει από το βαλκανικό επίπεδο και ασφαλώς δεν συνάδει με τις κρίσιμες περιστάσεις που περνά η χώρα. Ακόμη και οι διαπραγματεύσεις, από τηλεφώνου παρακαλώ, έδειξαν έναν απίστευτο πολιτικό επαρχιωτισμό. Όσα δε, επακολούθησαν το ναυάγιο, αποτέλεσαν έναν παιδαριώδη καυγά, όμοιο

 με εκείνους των μαθητών στα δεκαπενταμελή συμβούλια, που ο ένας επιχειρεί να «υπερκεράσει» τον άλλο στις εντυπώσεις.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, «τρέλανε» την ελληνική και παγκόσμια κοινή γνώμη, αφού κατ’ αρχάς δέχθηκε κυβέρνηση χωρίς τον ίδιο πρωθυπουργό, σε λίγη ώρα μετάνιωσε και τελικά σχημάτισε κυβέρνηση εσωκομματικών ισορροπιών, ίδια με εκείνες της δεκαετίας του ογδόντα,  με αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών έναν πολέμιο του Μνημονίου και ηγεσία του υπουργείου Εργασίας δυο…συνδικαλιστές!

Ο Αντώνης Σαμαράς, έδωσε στη δημοσιότητα τους διαλόγους του με τον πρωθυπουργό και έθεσε όρους, ένας εκ των οποίων ήταν δώρο άδωρο (αναφέρομαι στη δίμηνη θητεία της κυβέρνησης που θα προέκυπτε), ενώ ο άλλος (κατάργηση του νόμου της λαθρομετανάστευσης) ήταν κυριολεκτικά άτοπος. Φυσικά, δεν επέμεινε σε εφαρμογή προτάσεών του από το «Ζάππειο 2», ενώ δεν δείχνει να μπορεί να αποφύγει τον ξύλινο λόγο που εκπορεύεται από τη δεκαετία του ογδόντα.

Αν αυτά τα …ολίγα, δεν συνιστούν έλλειμμα ευθύνης, τότε τι να περιμένει κάποιος από την ουτοπική και τη φασαριόζα αριστερά;

Ρωτούσε χθες ο Τρισέ: «Γιατί δεν μπορούν οι Έλληνες να συμπεριφερθούν όπως οι Πορτογάλοι; Έλα ντε; Αυτό το ρωτάνε και οι περισσότεροι Έλληνες για τους πολιτικούς τους…

Το ερώτημα που παραμένει αφορά την επόμενη ημέρα. Κατά πάσα πιθανότητα, η κυβέρνηση θα περάσει το Μεσοπρόθεσμο από τη Βουλή, έστω και με οριακή πλειοψηφία και όχι αυτή των 180 βουλευτών που ζητούσε πριν τον ανασχηματισμό (αλλά στον δρόμο λησμόνησε) ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο νέος «τσάρος», είναι πράγματι ευφυής και διαθέτει και το πολιτικό βάρος να πείθει τους συναδέλφους του, αλλά δεν είναι τεχνοκράτης. Μοιραία, αργά ή γρήγορα θα συγκρουστεί με το βαθύ ΠαΣοΚ. Ήδη, ο Φωτόπουλος (σπλάχνο, έστω και με καρκινώματα) του κυβερνώντος κόμματος, κατέβασε τους διακόπτες για να μην ιδιωτικοποιηθεί κι άλλο η ΔΕΗ.

Τα περιθώρια, όμως, είναι ασφυκτικά. Οι ξένοι δανειστές μας, όσο κι αν θέλουν να μας σώσουν για να μην αντιμετωπίσουν το ντόμινο καταρρεύσεων σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, ήδη ετοιμάζουν τις άμυνές τους και όταν εμείς θα ξυπνήσουμε θα είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο. Τότε, κάθε διαπραγματευτικό μας πλεονέκτημα θα έχει πάει περίπατο.
Το βέβαιο είναι, ότι οι υπάρχουσες πολιτικές ηγεσίες δίνουν μάχη με υλικά περασμένων δεκαετιών, σε ότι αφορά τη νοοτροπία και την πολιτική τους κουλτούρα. Με τον τρόπο αυτό, μπορεί εκείνοι να συντηρούν τις καρέκλες ή τις φιλοδοξίες τους, αλλά πολύ φοβούμαι ότι όταν επέλθει η κατάρρευση – εκτός εκείνων – θα πάρει και θα σηκώσει και τον τόπο…