Λογική και νεοφιλελευθερισμός

Γράφει
ο Πάσχος Μανδραβέλης

Ο κ. Γιώργος Σταθάκης είναι καθηγητής και αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης. Εκ των τίτλων του συνάγεται ότι ανήκει στην πνευματική ηγεσία της χώρας, σε εκείνους τους ανθρώπους που θα προτείνουν λύσεις για να βγούμε από την κρίση. Μιλώντας την περασμένη Κυριακή (12.6.2010), στην «Αυγή», ο κ. Σταθάκης είπε ότι «ο λόγος που κυριαρχεί από τις εγχώριες δυνάμεις είναι ένα μείγμα “παρδαλών θεωριών” και “γραφικών προτάσεων” νεοφιλελεύθερης κοπής, ανακυκλωμένων από παλαιότερες εκθέσεις του ΔΝΤ, δέκα χρόνια πριν. Ανοιγμα
 των επαγγελμάτων, συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών στο 30% του ΑΕΠ, πλήρης απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, δραματική συρρίκνωση των μισθών».
Θαύμα. Ούτε ο κ. Κ. Ζουράρις δεν θα μπορούσε να τα πει τόσο γραφικά. Δεν γνωρίζουμε πού βρήκε την πρόταση «συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών στο 30%», γιατί το Μνημόνιο προβλέπει περικοπή 12 ποσοστιαίων μονάδων, αλλά πού ακριβώς είδε την κυριαρχία του λόγου «νεοφιλελεύθερης κοπής»; Για να πούμε και του καθηγητή το δίκιο, ο λόγος περί απελευθέρωσης της οικονομίας κάποτε δεν είχε στα ΜΜΕ μοίρα και τώρα άρχισε κάπως να ακούγεται χωρίς να εξειδικεύεται. Εδώ χρειάστηκε να χρεοκοπήσει η χώρα για να συζητήσουμε το ενδεχόμενο μείωσης του κράτους. Αλλά, πάλι, απέχει πολύ από το να είναι κυρίαρχος. Εδώ ακόμη και σοσιαλδημοκρατικά μέτρα χρωματίζονται με επιφωνήματα όπως «σοκ», «λεηλασία», «απελπισία», «εφιάλτης», «αίμα και δάκρυα»· ακόμη κι αν αυτό το μέτρο αφορά τη μετάταξη των κομμωτριών από τα βαρέα και ανθυγιεινά στα κανονικά επαγγέλματα.
Απλώς ο κ. Σταθάκης μπερδεύει κάθε αλλαγή στο υπάρχον τέλμα και τη βαφτίζει νεοφιλελευθερισμό, όπως εξάλλου κάνει και για κάθε μεταρρύθμιση η Αριστερά. Στο βιβλίο του «Ο ατελέσφορος εκσυγχρονισμός», ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης γράφει ότι «η αναζήτηση της αφετηρίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ελλάδα παραπέμπει στην περίοδο του σταθεροποιητικού προγράμματος του 1985». Ο ίδιος βλέπει ως «το πιο αξιόπιστο μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα» και ως «αφετηριακό κείμενο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στα θέματα της μακροοικονομικής πολιτικής το βιβλίο “Η πολιτική της οικονομικής σταθεροποίησης”».
Να σημειώσουμε ότι το εν λόγω βιβλίο είναι συλλογικός τόμος του κ. Κώστα Σημίτη και ανάμεσα στους συγγραφείς του είναι και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πατριάρχης του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού ο Ανδρέας; Εντάξει! Οι αριστεροί μισούν τον Ανδρέα Παπανδρέου για πολλούς λόγους, αλλά πρέπει να τον τιμωρήσουν με την εσχάτη των πολιτικών ποινών; Η εσχάτη των πολιτικών ποινών στην Ελλάδα είναι ο χαρακτηρισμός «νεοφιλελεύθερος».
Το να βαφτίζει όμως κανείς κάποια σοσιαλδημοκρατικά κείμενα και μαζί μ’ αυτά ένα κείμενο του Ανδρέα Παπανδρέου «μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού» δεν είναι κακό για τη σοσιαλδημοκρατία, ούτε για τον νεοφιλελευθερισμό. Είναι κακό για τον δημόσιο διάλογο της χώρας. Δεν αποσαφηνίζονται οι έννοιες, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, δεν μπορούμε να βρούμε τις βέλτιστες πολιτικές. Κι αυτό κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός προ των πυλών, αλλά η λογική. Εκτός αν για την Αριστερά είναι ταυτόσημα.
ΠΗΓΗ: Καθημερινή