Η γενιά της μεταπολίτευσης και δη αυτή που ασχολήθηκε με την πολιτική, θεωρώ ότι είναι η υπεύθυνη για πλείστα όσα εκ των δεινών της πατρίδας.
Δεν είναι μόνο ότι «έκτισε» ένα κράτος δομημένο στις αρχές του κρατικού παρεμβατισμού σοβιετικής έμπνευσης.
Δεν είναι μόνο ότι δημιούργησε μια οικονομία πλήρη στρεβλώσεων, όπου η ευημερία ήταν πλασματική και με δανεικά.
Δεν είναι μόνο ότι ελάχιστοι από τους πολιτικούς εκείνης
της γενιάς, θα καταγραφούν θετικά στην ελληνική ιστορία.
Είναι ότι «μπούκωσε» την κοινωνία με τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας και δίπλα της μεγάλωσαν γενιές μαθημένες και γαλουχημένες με την αρχή ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να τους παρέχει μόνο δικαιώματα.
Η γενιά της μεταπολίτευσης, καλλιέργησε τη νοοτροπία του διορισμού στο δημόσιο, του πελατειακού κράτους.
Καλλιέργησε τη νοοτροπία ότι ακόμη και η εργασία του αγρότη θα έπρεπε να είναι βασισμένη στις επιδοτήσεις.
Έτσι, δημιουργήθηκε μια κοινωνία, στην οποία ουδείς είπε ότι ζητούμενο είναι το πώς κάποιος θα τα βγάλει πέρα μόνος του.
Παντού αναζητούσε το κράτος.
Ακόμη κι επιχειρηματικότητα, η οποία κατέστη κάτι ως ποινικό αδίκημα, έγινε σε μέγιστο βαθμό κρατικοδίαιτη.
Κι όλα αυτά, τα Ελληνόπουλα τα βίωναν και τα έκαναν κτήμα τους από την αρχή της ζωής τους.
Με τον καθηγητή του σχολείου που τους έκανε και ιδιαίτερα μαθήματα, με το Πανεπιστήμιο που βίωναν την απόλυτη αντιδημοκρατικότητα για να μη θιγούν τα ιερά και τα όσια της αριστεράς και του καθηγητικού κατεστημένου, με τον στρατό, όπου ο μπαμπάς θα καθάριζε για την ευμενή μετάθεση, με την αναμονή του διορισμού στο δημόσιο…
Μαζί μ’ αυτά και η νοοτροπία του χαβαλέ και του φραπέ.
Μεγάλωσαν, λοιπόν, γενιές και γενιές με τα όμορφα της καπιταλιστικής κοινωνίας (τα οποία όμως ήταν με δανεικά), αλλά με βαθύτατη νοοτροπία από το σοβιετικό παρελθόν.
Ακόμη και η κατάρρευση του τελευταίου, ουδόλως προβλημάτισε την μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας.
Σήμερα, όλα αυτά έχουν τελειώσει.
Οι μπαμπάδες τους είναι αγανακτισμένοι, έστω κι αν κι εκείνοι είναι μέρος του προβλήματος.
Σήμερα, πολλοί νέοι είναι αγανακτισμένοι με τους πολιτικούς και καλά κάνουν.
Η αγανάκτηση, σε πολλούς από αυτούς που είναι επηρεασμένοι από την «άρρωστη» κοινωνική και οικογενειακή κουλτούρα, πηγάζει από την αδυναμία τους να διοριστούν στο δημόσιο, επειδή το σύστημα έχει χρεοκοπήσει.
Όμως, υπάρχουν και πολλοί νέοι, των οποίων η αγανάκτηση οφείλεται στο ότι
τους μεγάλωσαν λάθος.
Κι οι νέοι αυτοί αναζητούν διεξόδους στα αδιέξοδα που έχουν δημιουργήσει οι πολιτικοί και η κοινωνία που τους ακολούθησε ή που τους ανάγκασε σε στρεβλώσεις.
Είναι σαφές.
Ο δρόμος για τα νέα παιδιά είναι μόνο ένας, οφείλουν να τον ακολουθήσουν.
Είναι ο δρόμος της μέγιστης προσπάθειας.
Δεν τους χρειάζεται καμιά κομματική ή φοιτητική παράταξη για να περάσουν τα μαθήματά τους στα Πανεπιστήμια.
Δεν τους χρειάζεται κανένας υποκριτής Πανεπιστημιακός, που δήθεν κόπτεται για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, αλλά είτε είναι στρατευμένος στη αριστερά είτε δεν έκανε το παραμικρό για να διαφυλάξει και να προστατεύσει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Τα παραδείγματα νέας επιχειρηματικής δραστηριότητας που κάνει θαύματα ακόμη και εν μέσω κρίσης, είναι χαρακτηριστικά.
Τα παραδείγματα με τους φοιτητές που πήραν στο κυνήγι τα γκρουπόσκυλα του κομματισμού, είναι επίσης χαρακτηριστικά.
Κι αυτός είναι ο δρόμος.
Οι νέοι, απαλλαγμένοι από τις ιδεοληψίες και προκαταλήψεις της μεταπολιτευτικής γενιάς, πρέπει να βγάλουν από τα εσώψυχά τους εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τον Έλληνα να ξεχωρίζει.
Να βγάλουν το ένστικτο για την ευκαιρία και να εξοβελίσουν τη λαμογιά που είναι στο dna των πατεράδων τους.
Να επενδύσουν στην εξωστρέφειά τους και όχι στην κομματική υποταγή της αναμονής του διορισμού στο δημόσιο.
Να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα του ελληνικού μυαλού να βρίσκει διεξόδους.
Να απαιτήσουν να ζήσουν σε μια πατρίδα μακριά από τις λογικές του βολέματος και της συναλλαγής.
Να στείλουν στο διάβολο και την άρρωστη μεταπολιτευτική γενιά και το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που ανέδειξε.
Επαναλαμβάνω. Είναι ο μόνος δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου