Γιώργο έχεις τσίπα;

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι απολύτως δικαιολογημένα τα συνεχόμενα ομαδικά πυρά που δέχεται ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας αλλά και τη μεγάλη μερίδα των συναδέλφων του στην κυβέρνηση και στο ΠαΣοΚ.

Είναι ο άνθρωπος που προεκλογικά ήταν υπέρμαχος των παροχών.

Όταν έγινε υπουργός, αντί

 να λάβει αμέσως μέτρα, έχασε πολύτιμο χρόνο, μαζί με τον πρωθυπουργό, για να χλευάζουν την Ελλάδα στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα την πρωτοφανή άνοδο των sperads και την αναγκαστική προσφυγή στο Μνημόνιο.

Ο άνθρωπος που εξουσιοδοτήθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο να υπογράψει και εν συνεχεία να εφαρμόσει το μνημόνιο, τα έκανε μούσκεμα.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δεν τα έκανε μούσκεμα επειδή υπέγραψε το μνημόνιο, αλλά επειδή ήταν ανίκανος να το εφαρμόσει.

Εννοείται, φυσικά, ότι μαζί του στην ανικανότητα, την ατολμία, ή όπως αλλιώς θέλετε να χαρακτηρίσετε, συνέπλευσε και το σύνολο της κυβέρνησης.

Όμως, ο υπουργός Οικονομικών είχε το δοξάρι στο βιολί.

Εκείνος έπαιζε.

Κι ο ελληνικός χόρεψε και χορεύει τον χορό του Ζαλόγγου.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, το μόνο που έκανε ήταν το απλό, το εύκολο.

Έκοψε μισθούς, συντάξεις και μπούκωσε την κοινωνία με φόρους, χωρίς να τον υποχρεώσει καμιά τρόικα.

Ε, και;

Έκανε μια τρύπα στο νερό.

Αυτός …αυτό θεώρησε πιο εύκολο, από το να αποκρατικοποιήσει αμέσως και χωρίς κουβέντα ΔΕΚΟ, να σταματήσει ως υπουργός Οικονομικών να πληρώνει τις σπατάλες του δημοσίου τομέα ή να πατάξει την φοροδιαφυγή.

Κι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι συνεθλίβησαν, αλλά και η αγορά στέρεψε.

Πρωτοφανής ανικανότητα που κάνει τους συμμαθητές του στα αγγλικά πανεπιστήμια να σκίζουν τα διπλώματά τους.

Οι μισθοί, όμως και οι συντάξεις δεν μπορούν να μειώνονται εσαεί.

Όλα τα άλλα που έπρεπε να κάνει ο Παπακωνσταντίνου, τα πήρε ο αέρας του πολιτικού κόστους, των δογματισμών των συναδέλφων του και του πελατειακού κράτους που το κόμμα του έστησε και –δυστυχώς- η Νέα Δημοκρατία συντήρησε.

Η αποτυχία του, σε όλους τους δείκτες, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών.

Με την πολιτική που εφαρμόζεται, διέξοδος δεν υπάρχει, παρά μόνο ο συνεχής δανεισμός για τη συντήρηση του σπάταλου δημόσιου τομέα.

Αν αναλογιστούμε ότι τα ελλείμματα της Ελλάδας αγγίζουν τα 2,4 δισεκατομμύρια τον μήνα, ήτοι κοντά στα 30 δισ. τον χρόνο, τα οποία πρέπει συνεχώς να δανειζόμαστε, χωρίς να υπάρχει προοπτική, χωρίς να υπάρχει φως στο τούνελ, τότε είναι εύκολο ακόμη και για πρωτοετή φοιτητή οικονομικών σπουδών, ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει με μειώσεις μισθών, συντάξεων και συνεχή επιβολή φόρων.

Άρα, ή πρέπει να κλείσουμε το μαγαζί ή να αλλάξουμε αφεντικό που διαφεντεύει τα οικονομικά.

Επειδή, όμως η πατρίδα δεν είναι μαγαζί, δεν μπορεί να κλείσει.

Μπορεί, φυσικά να αλλάξει το αφεντικό, αλλά δεν το αλλάζει το άλλο το αφεντικό, το μεγαλύτερο, ο ελέω επωνύμου πρωθυπουργός, επειδή θα τεκμηριώσει έτσι την αποτυχία της κυβέρνησής του.

 Μετά, όμως, όσα διαδραματίστηκαν σήμερα στη συνεδρίαση του ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, είναι πασίδηλο ότι ο  Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν μπορεί πλέον να βρίσκεται στον θώκο του υπουργείου Οικονομικών.

 Τα όσα ακούστηκαν εις βάρος του υπερβαίνουν κάθε πολιτική κριτική και κάποια, όπως, όσα είπε η Βάσω Παπανδρέου (βλέπε ανάρτηση με τίτλο «Πυρ ομαδόν κατά τσάρου και ΓΑΠ»), περί συνεργασίας του με κερδοσκόπους, αφήνουν σοβαρότατα υπονοούμενα.

Βουλευτές του ΠαΣοΚ, τον χαρακτήρισαν αναποτελεσματικό, ανίκανο, επηρμένο, εκβιαστή δια διλημμάτων, ενώ ο Απόστολος Κακλαμάνης του είπε πως « οφείλει να θυμηθεί ότι κάποιοι κάποτε εκτελέστηκαν στου Γουδή»...

Μπροστά σε όλα αυτά, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ποιεί τη νήσσα.

Όταν σύσσωμη η κοινωνία τον φτύνει, εκείνος μπορεί και κοιμάται.

Όταν σύσσωμο το κόμμα του τον αποδοκιμάζει, αποδεικνύεται ότι είναι και απομονωμένος.

Συμπερασματικά:  Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, στο μέλλον θα αναφέρεται ως ο υπουργός των φόρων, ίσως να αποκτήσει και προσωνύμιο και να αναφέρεται ως Φοροκωνσταντίνου.

Όπως και νάναι, η τσίπα θα παραμένει για εκείνον άγνωστη έννοια…