ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος
Η χώρα βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της ιστορικής διαδρομής της από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Είναι η ώρα της αλήθειας.
Αλήθεια πρώτη: Η αποτυχία του πρώτου Μνημονίου είναι δεδομένη.
Άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας και απειρία διαπραγματευτική οδήγησαν σε λάθος συνταγή. Το Μνημόνιο, όμως, εκτός από περιοριστικές πολιτικές για τη δημοσιονομική εξυγίανση, περιελάμβανε και μεταρρυθμίσεις, για να γίνει η οικονομία μας παραγωγική και ανταγωνιστική. Η αδυναμία εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων είναι
η αιτία που οι περιοριστικές πολιτικές έγιναν περισσότερο επώδυνες και περισσότερο άδικες.
Αλήθεια δεύτερη: Κύριο εμπόδιο των μεταρρυθμίσεων είναι κατεστημένα συντεχνιακά συμφέροντα. Εκπρόσωποι των συντεχνιών του ιδιωτικού τομέα (φαρμακοποιοί, γιατροί, δικηγόροι, ταξιτζήδες) και κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές άλωσαν τα κόμματα.
Από κοινού με τη συντεχνία των στελεχών του κομματικού σωλήνα, μετέτρεψαν την κομματική οργάνωση σε θερμοκήπιο διαπλοκής αναξιοκρατίας και διαφθοράς.
Όρθωσαν τείχη ανάμεσα σε κόμματα και κοινωνία.
Αποθάρρυναν ικανούς, πετυχημένους και έντιμους πολίτες να ασχοληθούν με τα κοινά.
Άνοιξαν τον δρόμο σε ανεπάγγελτους, τυχάρπαστους και εκφραστές του lifestyle.
Οδυνηρή συνέπεια η μετριότητα και η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού.
Αλήθεια τρίτη: Το οικονομικό πρόβλημα είναι πρωτίστως πρόβλημα πολιτικό.
Στην πολυεπίπεδη χρεοκοπία -οικονομική, ηθική και πολιτική- που βιώνει σήμερα η κοινωνία, οδήγησε η χρεοκοπία του κομματικού συστήματος.
Αλήθεια τέταρτη: Η ανεπάρκεια των κομματικών ηγεσιών οδήγησε στην επιστράτευση του Λουκά Παπαδήμου, ο οποίος μαζί με τον Ευ. Βενιζέλο -που πρέπει η συμβολή του να αναγνωρισθεί- πέτυχε μια συμφωνία, που χαρακτηρίζεται ιστορική. Όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη.
Η υπογραφή είναι το πρώτο βήμα για τη διάσωση της χώρας.
Το δεύτερο και δυσκολότερο είναι η εφαρμογή της.
Κι αυτό θέλουν να αναλάβουν τα κόμματα χωρίς τίποτα να έχουν διδαχθεί και σε τίποτα αλλάξει.
Στην κρισιμότερη καμπή για την επιβίωση της χώρας υπάρχουν δύο επιλογές:
1. Να ανοίξουμε την πόρτα του πολιτικού φρενοκομείου.
Είναι ο δρόμος των πρόωρων εκλογών.
Στην οικονομική αβεβαιότητα θα προστεθεί η πολιτική αβεβαιότητα και αστάθεια.
Στην απαιτούμενη ένταση των προσπαθειών για τα εφαρμοστικά μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις θα απαντήσουμε με δίμηνη προεκλογική χαλάρωση και αδράνεια.
Μια νέα κυβέρνηση, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη σύνθεσή της και κυρίως να εγγυηθεί την ικανότητα και επάρκεια των στελεχών της, θα κληθεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της δυσκολότερης διακυβέρνησης.
Απόφαση για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα αποτελέσει πράξη μέγιστης ανευθυνότητας και πολιτικής παραφροσύνης.
2. Η παράταση της θητείας Παπαδήμου, μέχρι το τέλος της τετραετίας, με νέα κυβέρνηση, ολιγομελή, με προσωπικότητες δικής του επιλογής, εγνωσμένου κύρους, ικανότητας και ακεραιότητας, εντός και εκτός πολιτικής.
Κύρια αποστολή της η επανατροχιοδρόμηση της εκτροχιασμένης οικονομίας μας.
Είναι ο δρόμος της ενότητας, της συναίνεσης και της συνεργασίας, που απαιτούν οι περιστάσεις, από τις υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις, που υπερψήφισαν το νέο Μνημόνιο.
Παράλληλα, τα δύο κόμματα εξουσίας, που μοιράζονται τις ευθύνες, από κοινού, για τα λάθη και τις ζημιές που επισώρευσαν οι κυβερνήσεις των επιγόνων, οφείλουν να επεξεργασθούν προτάσεις για τις επιτακτικές μεταρρυθμίσεις:
Α. Του πολιτικού συστήματος (σύστημα διακυβέρνησης, λειτουργία και χρηματοδότηση των κομμάτων, νόμος περί ευθύνης υπουργών) και του εκλογικού νόμου, με μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 250, σε πρώτη φάση, από τους οποίους θα εκλέγονται 150 σε μονοεδρικές περιφέρειες και 100 από λίστα και σε 200, σε δεύτερη φάση, (150 σε μονοεδρικές και 50 από λίστα). Είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να εκτονώσει τη λαϊκή οργή.
Β. Της Δημόσιας Διοίκησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με στόχο την αποτελεσματικότητα, τη διαφάνεια και την εξυπηρέτηση του πολίτη.
Γ. Του εκπαιδευτικού συστήματος με άμεση εφαρμογή του νέου νόμου για τα ΑΕΙ και ανάλογη μεταρρύθμιση των υπόλοιπων βαθμίδων της εκπαίδευσης.
Δ. Του Συντάγματος, ώστε να κατοχυρωθούν οι αλλαγές και να αρθούν οι αγκυλώσεις που τις αντιστρατεύονται.
Η εξάντληση της τετραετίας θα δώσει τον απαιτούμενο χρόνο στα δύο κόμματα να επαναπροσδιορίσουν την πολιτική τους ταυτότητα, να ανανεώσουν και να εμπλουτίσουν το στελεχικό τους δυναμικό με ικανά και καταξιωμένα κοινωνικά και επαγγελματικά στελέχη.
Έτσι θα αποκαταστήσουν τον δίαυλο επικοινωνίας τους με την κοινωνία, που έχουν αποφράξει τα λαϊκίστικα κρατικοδίαιτα και κομματικοδίαιτα στελέχη του συνδικαλιστικού και του κομματικού σωλήνα.
Έχοντας επίγνωση της πραγματικότητας, αντιλαμβάνομαι ότι οι προτάσεις αυτές κινούνται στη σφαίρα της ουτοπίας.
«Η ουτοπία στην εξουσία» ήταν το σύνθημα του Μάη του ’68.
Υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες και πολιτικοί που διαπερνούν οριζόντια ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Μπορούν να κάνουν την ουτοπία πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου