Το δικό μας Μνημόνιο!

Η ύφεση, συμφώνως με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας Της Ελλάδος, είναι και βαθειά και συνεχής.

Η ανεργία αγγίζει το 21%, με περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους να βρίσκονται χωρίς δουλειά (με μη υπολογισμένους τους ελεύθερους επαγγελματίες), ενώ υπάρχουν και 350.000 που εργάζονται αλλά δεν πληρώνονται.

Από την άλλη πλευρά, πανηγυρίζουμε για την αύξηση των εξαγωγών, αλλά στους αριθμούς δεν αποτυπώνεται. Το έλλειμμα του ισοζυγίου για τις τρέχουσες συναλλαγές, ελάχιστα

 μειώθηκε (9,8%) συγκριτικά με το 2010 που ήταν 10,1%.

Ταυτοχρόνως, δεν φαίνεται να ανακόπτεται η σπατάλη του δημοσίου.

Είναι τραγικό να έχουν υποστεί τέτοιες θυσίες οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, να έχει διαλυθεί ο ιδιωτικός τομέας και το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού να αυξάνεται για το 2011 σε 10,6% του ΑΕΠ, έναντι 9,8% του 2010.

Τι δεν πάει, λοιπόν, καλά;

Ας μη σταθούμε στην εύκολη απάντηση περί των Μνημονίων.

Όχι μόνο επειδή αυτά δεν εφαρμόστηκαν, αλλά και επειδή η κατάσταση πριν από αυτά ήταν εξόχως απελπιστική.

Η πιο λογική απάντηση είναι ότι όλα δεν πάνε καλά επειδή η οικονομία μας που έτρεχε ιλιγγιωδώς αλλά με δανεικά, ντεραπάρισε σε στροφή.

Μπορεί εκείνοι που με περισσή ευκολία χαρακτηρίζουμε τοκογλύφους ή κατακτητές να απέτρεψαν το μοιραίο και με το Μνημόνιο να μας βοήθησαν να κάνουμε την εξυπηρέτηση του χρέους λιγότερο δυσβάσταχτη, αλλά όλη η αλήθεια είναι ότι από εδώ και πέρα είμαστε μόνοι μας.

Μόνοι μας πρέπει να τα βγάλουμε πέρα.

Και μάλιστα με ταχύτητα Μακλάρεν με οδηγό τον Μπάτον ή τον Χάμιλτον.

Πρέπει, οφείλουμε θέλουμε δεν θέλουμε να σπάσουμε τον ομφάλιο λώρο που προστατεύει το καταστροφικό και πελατειακό δημόσιο. Τον λώρο, δηλαδή, που ξεκινά από τους πολιτικούς και τα κόμματα και φτάνει στους πελάτες τους.

Να διαλύσουμε την συμβιωτική σχέση πολιτικής εξουσίας και συντεχνιών – κοινωνικών ομάδων.

Να τελειώσουμε με τους αναχρονισμούς των συνδικαλιστών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Πρέπει, οφείλουμε θέλουμε δεν θέλουμε να προχωρήσουμε στη δίκαιη, πλέον, κατανομή των αναγκαίων θυσιών.

Να διαλύσουμε το παρασιτικό Κράτος, να απολύσουμε τους υπεράριθμους, να το απαλλάξουμε από τη γραφειοκρατία του.

Να αποφασίσουμε, επιτέλους, να σεβόμαστε τους νόμους.

Να προχωρήσουμε σε ουσιαστική ανάπτυξη.

Αλλά, για να μιλάμε για ανάπτυξη και αύξηση των επενδύσεων που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα ανοίξουν τον χορό για να γυρίσει το χρήμα, χρειάζονται να αλλάξουμε τα πάντα.

Είμαστε βέβαιοι, ότι χωρίς να υπογράψουμε το δικό μας Μνημόνιο, όσες θυσίες κι αν έχουμε κάνει, όσες κι αν κάνουμε ακόμη, θα είναι μάταιες.

Καλό το μότο «ήλιος, θάλασσα, Ακρόπολη, αρχαία», αλλά δεν αρκεί, αφού πάλι θα τρώμε από τα έτοιμα.

Καλό το τσιμέντο και η οικοδομή, αλλά φτιάχνει κτίρια που στέκουν στη θέση τους, δεν γυρίζει παραγωγικά το χρήμα.

Χρήσιμο το περιβόητο ΕΣΠΑ, αλλά με ποιο Κράτος; Της διαφθοράς, των εκβιασμών και της μίζας; Πριν το ΕΣΠΑ και μάλιστα σε υπερπολλαπλάσιο αριθμό ήταν τα Μεσογειακά προγράμματα, τα πακέτα Ντελόρ, τα πακέτα Σαντέρ, το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Ποιος τα είδε; Πήγαν στην κατανάλωση και όχι μόνο.

Γι αυτό λέμε: Χρειάζεται να υπογράψουμε το δικό μας Μνημόνιο.