Ισολογισμοί κι… ανάπηροι πολέμου

Δυο σχόλια για τελείως διαφορετικά ζητήματα.

Το πρώτο: Κινδυνεύουν, λέει, να κλείσουν η «Αυγή» και ο «Ριζοσπάστης», επειδή το υπουργείο Ανάπτυξης καταργεί τον πεπαλαιωμένο και άκρως αντιαναπτυξιακό νόμο που καθιστούσε υποχρεωτική δημοσίευση ισολογισμών σε εφημερίδες. Η κατάργηση του συγκεκριμένου νόμου ήταν επί χρόνια αίτημα των παραγωγικών τάξεων, αφού το

 κόστος του (μέσος όρος 3.000 ευρώ ετησίως) αφ’ ενός ήταν υπερβολικό και αφετέρου πέρναγε στην κατανάλωση.

Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι τώρα θα ανακουφιστεί η κατανάλωση ή θα φτηνύνουν κάποια προϊόντα, δεν ήταν δυνατόν στην εποχή της τεχνολογίας και του διαδικτύου οι επιχειρήσεις να υποχρεώνονται στη δημοσίευση των ισολογισμών τους από τις εφημερίδες. Συνεπώς, σωστή η κίνηση του υπουργείου Ανάπτυξης.

Φυσικά, άρχισαν οι κραυγές. Κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς, αλλά και από εκείνους που με μια επαρχιακή εφημεριδούλα 4 σελίδων, παρίσταναν τους λειτουργούς του Τύπου με μόνη τους προσφορά την στήριξη κάποιου βουλευτή και το γέμισμα της τσέπης τους από τη δημοσίευση ισολογισμών.

«Φιμώνεται», λένε, «η ελευθερία του Τύπου»!

Μπα; Από πού κι ως που αποτελεί φίμωμα του Τύπου η κατάργηση ενός συντεχνιακού και άκρως αντιπαραγωγικού και αντιαναπτυξιακού νόμου;

Από πού κι ως που αποτελεί φίμωμα του Τύπου το γεγονός ότι η μη δημοσίευση ισολογισμών θα τους στερήσει τη δυνατότητα να γράφουν όσα επιθυμούν ή τις αλήθειες τους;

Από πού κι ως που αποτελεί φίμωμα του Τύπου το γεγονός ότι οι αναγνώστες δεν θα ξαναδιαβάζουν…. φιλολαϊκούς ισολογισμούς;

Από πού κι ως που στηρίζεται ή μπορεί εσαεί να στηρίζεται η κυκλοφορία μιας εφημερίδας, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, που τελικά επιβαρύνεται το κόστος που οι εταιρείες μετακυλούν σε αυτό; 

Αστεία πράγματα και κουλτουροαμπελοφιλοσοφίες περασμένων δεκαετιών.

Το δεύτερο: Δεν θα παρελάσουν, λέει, για πρώτη φορά, οι ανάπηροι πολέμου επειδή είναι αγανακτισμένοι με τους πολιτικούς και το Μνημόνιο!

Μάλιστα!

Άλλη μια μπαρούφα διανθισμένη με μπόλικο πατριωτισμό και ντυμένη με συναίσθημα.

Κανένας δεν σκέπτεται ρεαλιστικά.

Μα, υπάρχουν εν έτη 2012, ακόμη ανάπηροι πολέμου; Από τον πόλεμο με τους Ιταλούς έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια. Ζουν ακόμη άνθρωποι από τότε; Κι αν ζουν πόσοι είναι; Τρεις, πέντε, δέκα, είκοσι; Πώς γίνεται σε κάθε παρέλαση και σε κάθε πόλη να παρελαύνουν κάποιες δεκάδες κάθε φορά;