Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.
Πριν από λίγους μήνες, η Ελλάδα βυθιζόταν στην ανυποληψία και στην αναξιοπρέπεια που την είχε οδηγήσει η κυβέρνηση του μοιραίου πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.
Στο εξωτερικό μιλούσαν άκρως υποτιμητικά για τους Έλληνες, ενώ ακόμη κι ο Πορτογάλος υπουργός Οικονομικών έλεγε χαρακτηριστικά «μη μας συγκρίνετε με τους Έλληνες, δεν είμαστε ίδιοι»!
Πριν λίγους μήνες η υπεύθυνη ελληνική πολιτεία άλλα έλεγε προς τα μέσα, άλλα προς τα έξω, άλλα συμφωνούσε άλλα έκανε.
Κορόιδευε και τους μέσα και τους έξω.
Η Ελλάδα κινδύνευε να πεταχτεί με τις κλωτσιές από την Ευρωζώνη και το
πολιτικό σύστημα εξακολουθούσε να ζει και να κινείται στις αυταπάτες του.
Πριν από λίγους μήνες, ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς δεν άλλαζαν κουβέντα κι αν την άλλαζαν ήταν για να βρίσουν ο ένας τον άλλο.
Οι δε λαϊκιστές και οι ουτοπιστές έβρισκαν πεδίο δόξης λαμπρό!
Η κοινωνία παρακολουθούσε ανήμπορη να αντιδράσει τα τελευταία βήματα της χώρας πριν τον γκρεμό.
Ακόμη κι …η αγανάκτηση, είχε κομματικά πανωφόρια και στεγαζόταν σε προκαθορισμένα κομματικά σημεία στην πλατεία Συντάγματος.
Πριν από λίγους μήνες, με το…δημοψήφισμα που σκαρφίστηκε ο μέγας πολιτικός εγκέφαλος Καστανίδης (κι όμως κυβέρνησε κι αυτός τον τόπο!) και υιοθέτησε ο μοιραίος και άβουλος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, η Ελλάδα «έπεσε» ουσιαστικά στον γκρεμό, αφού η διεθνής ανυποληψία της κτύπησε κόκκινο.
Η αντίδραση των πιστωτών μας, αλλά και μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, καθαίρεσε ουσιαστικά τον μοιραίο άνθρωπο.
Ακόμη και πεσμένος, όμως, επιχειρούσε να κάνει τα δικά του πειράματα στην πλάτη της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Έψαχνε για πρωθυπουργό μια στο πρόσωπο του Πετσάλνικου, μια στο πρόσωπο της Έλσας Παπαδημητρίου, ίσως και κάποιου άλλου κηπουρού.
Πριν από λίγους μήνες, ο Αντώνης Σαμαράς, εγκλωβισμένος σε μια δράκα ανεύθυνων και έξαλλων ομοτράπεζών του, φώναζε για …επαναδιαπραγματεύσεις και για κόκκινες γραμμές, πνιγμένος σε λογικές «Ζαππείων», κάποιων μάγων οικονομολόγων της κακιάς ώρας.
Κουβέντα στον τόπο για την απαραίτητη συναίνεση.
Κουβέντα για την απαραίτητη συνεργασία.
Κουβέντα για την απαραίτητη εθνική ομοψυχία.
Να μη τα πολυλογούμε, φτάσαμε στη σωτήρια λύση Παπαδήμου, στον οποίο παρέδωσαν την Ελλάδα για να την φρενάρει κυριολεκτικά επάνω από τον γκρεμό.
Μάλιστα, ήταν τόσο γελοίο το όλο σκηνικό, ώστε μια χώρα ουσιαστικά νεκρή, έβλεπε τους πολιτικούς της ταγούς να τσακώνονται για το ποιος υπουργός θα είναι στο τάδε ή το δείνα υπουργείο.
Ο Παπαδήμος δεν αντέδρασε, ούτε καν στον σχηματισμό της κυβέρνησης.
Δεν τον ενδιέφεραν τα πρόσωπα, ούτε ο αριθμός τους.
Μόνο τον Γιαννίτση ζήτησε.
Αμέσως, άρχισε η υπονόμευση.
Την επόμενη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του, λαϊκιστές και πολιτικά ανεγκέφαλοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, άρχισαν να τον κατηγορούν και να διαρρέουν ότι τάχα μου το κόμμα τους δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση, την ίδια ώρα που συμμετείχε με τους δυο αντιπροέδρους του.
Η Αριστερά μιλούσε για χούντα!
Μασκαραλίκια!
Ο Παπαδήμος δεν αντέδρασε.
Κλείστηκε στο Μέγαρο Μαξίμου κι έπιασε αμέσως δουλειά ενώ αποποιήθηκε τον μισθό του χωρίς να το βγάλει βούκινο.
Οι ελληνάρες όλων των αποχρώσεων, συνέχισαν το έργο τους.
«Ο Παπαδήμος είναι τσιράκι των Τραπεζών».
«Ο Παπαδήμος δεν έχει καμιά νομιμοποίηση», ασχέτως αν είχε την ψήφο των 2/3 της βουλής.
«Ο Παπαδήμος είναι ένα ανθρωπάκι, που δεν ξέρει να κάνει πολιτική και να διαπραγματεύεται»! Προφανώς είχαν στο νου τους τον Παπανδρέου ή τον «γίγαντα» Παπακωνσταντίνου!
«Ο Παπαδήμος δεν έχει σχέδιο»!
«Ο Παπαδήμος είναι αντιεπικοινωνιακός»!
Όλα αυτά, λίγους μήνες πριν, αλλά και μέχρι προσφάτως.
Ωστόσο, τα γεγονότα έδειξαν ότι και σχέδιο είχε και διαπραγμάτευση έκανε.
Εμείς μείναμε στις εντυπώσεις των πράγματι δυσμενών εντυπώσεων και προεκτάσεων από τις μειώσεις μισθών του ιδιωτικού τομέα.
Αλλά, ως συνήθως, χάσαμε και πάλι το δάσος, που ήταν η συνολική σωτηρία του τόπου.
Ο Παπαδήμος, χωρίς να τον αγγίζει το πολιτικό κόστος, στόχευσε στην καρδιά του προβλήματος.
Ελάφρωσε με περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια τους Έλληνες από το χρέος τους.
Στήριξε τις τράπεζες για να μπορούν να ξαναγίνουν μοχλός ανάπτυξης.
Άρχισε να αποκαθιστά την αξιοπιστία της χώρας και να κάνει τους πιστωτές να αισθάνονται ότι έχουν απέναντί τους έναν φερέγγυο συνομιλητή.
Κι όπως έδειξαν τα αποτελέσματα όλα πήγαν κατ’ ευχήν με την επικύρωση της νέας συμφωνίας.
Ταυτοχρόνως, προχωρά η συμμετοχή των ιδιωτών στο PSI, ενώ με τη χθεσινή του απόφαση το ISDA (ο φορέας που αποφασίζει εάν υπάρχει ή όχι πιστωτικό γεγονός) ότι δεν υπάρχει πιστωτικό καθεστώς, σταθεροποίησε ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Είναι και κάτι ακόμη.
Μπορεί μεμονωμένοι υπουργοί ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ή και δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού Τύπου να καταφέρονται συστηματικά εναντίον της Ελλάδας, αλλά είναι βέβαιο ότι κλίμα στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά βελτιωμένο.
Το γεγονός, μάλιστα, ότι οι ευρωπαίοι, πέραν των περιοριστικών πολιτικών, συζητούν πλέον τόσο για την ελληνική ανάπτυξη , όσο και για κοινωνική συνοχή , μαρτυρά ότι ο σκληρά εργαζόμενος πρωθυπουργός όχι μόνο διαπραγματεύεται ,αλλά ταυτόχρονα οργανώνει , κινητοποιεί και πείθει την Ευρώπη για την ελληνική προσπάθεια και τις ελληνικές ανάγκες.
Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, δίνουν στον πρωθυπουργό αποδοχή που ξεπερνά κατά πολύ το ήμισυ του πληθυσμού.
Κι αυτό έχει εξήγηση, πλέον της επιτυχίας που έχει η αποστολή του.
Η εξήγηση είναι ότι ο Λουκάς Παπαδήμος δεν κορόιδεψε κανέναν.
Είπε από την πρώτη στιγμή αλήθειες.
Μίλησε και μιλάει λίγο.
Δουλεύει πολύ και γεμίζει με θέσεις τους φακέλους εργασίας του.
Έχει την ικανότητα να μετουσιώνει τις θέσεις σε αποτέλεσμα.
Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί με τις εκλογές.
Ήδη υπάρχουν φωνές που εκφράζουν την άποψη ότι αυτές πρέπει να καθυστερήσουν.
Υπάρχουν κι εκείνες που εκφράζουν την άποψη ότι πρέπει να γίνουν και μάλιστα ταχύτατα.
Σεβαστές και οι δυο απόψεις.
Έχουμε, όμως, την άποψη ότι η επίλυση του προβλήματός μας δεν είναι υπόθεση κάποιων, ακόμη, εβδομάδων.
Πιστεύουμε ότι θα απαιτηθούν κάποιοι επιπλέον μήνες επίπονης και οργανωμένης προσπάθειας.
Υπό αυτήν την έννοια δεν θα ήταν παράλογη η παράταση του βίου της πρωθυπουργίας Παπαδήμου μέχρι τον Σεπτέμβριο και μάλιστα ανασχηματισμένη και με μικρό σχήμα.
Κι η σταθερότητα θα εμπεδωθεί και θα απομακρυνθούν οι πολλοί –ακόμη- κίνδυνοι που απειλούν την οικονομία μας.
Χώρια που πολλές από τις αναγκαιότατες μεταρρυθμίσεις που έχουμε δεσμευθεί να πραγματοποιήσουμε, θα γίνουν συναινετικά και με μεγαλύτερη αποδοχή από την κοινωνία, αφού θα τις στηρίζουν τα δυο –τουλάχιστον- κόμματα.
Επιπλέον, υπάρχει κι ένα αδυσώπητο ερώτημα που καθίσταται διλημματικό.
Τι θα συμβεί αν η Νέα Δημοκρατία δεν έχει αυτοδυναμία (το πλέον πιθανό) και δεν καταφέρουμε να σχηματίσουμε κυβέρνηση;
Θα ξανακάνουμε εκλογές ή θα ξαναψάχνουμε τον Παπαδήμο;
Γνωρίζουμε ότι η άποψή μας περί παράτασης της πρωθυπουργίας Παπαδήμου δεν βρίσκει ευήκοα ώτα στον κομματισμό.
Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Το ζητούμενο είναι να αρπάξουμε την ευκαιρία που μας δίνει η νέα συμφωνία.
Η ευκαιρία αυτή, είναι η τελευταία μας.
Το δε ερώτημα - δίλημμα, όπως κι αν απαντηθεί σήμερα, ουσιαστικά θα απαντηθεί υπεύθυνα από την ιστορία.
Ας της δώσουμε την ευκαιρία να μας αντιμετωπίσει με επιείκεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου