Οι μοιραίοι, ο κατακερματισμός και η νέα Ελλάδα του πολιτικού ρεαλισμού

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εξαέρωση των δυο κομμάτων εξουσίας, καταδεικνύει μια νέα πραγματικότητα που αναδύεται.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι φυσιολογική η αποδόμηση του σημερινού πολιτικού συστήματος, λόγω του σαθρού υπόβαθρού του.
Η Ελλάδα, έχει φτάσει στο τέλος μιας πορείας που δεν είχε καμιά λογική, ήταν παντελώς τυφλή και άκρως ασυνάρτητη.
Οι Βρυξέλλες, έχουν αναλάβει τη διαχείριση του τόπου στα οικονομικά του ζητήματα. Αυτό το γεγονός μπορεί να ενοχλεί την αξιοπρέπειά μας, αλλά αυτή
την έχουμε χάσει προ πολλού, όταν αρχίσαμε να απλώνουμε το χέρι για δανεικά σε όλη την υφήλιο. Το βέβαιο είναι ότι οδεύουμε μαθηματικά στην κατάργηση των πελατειακών σχέσεων, γεγονός που θα πλήξει τόσο τα κόμματα εξουσίας, όσο και εκείνα που δήθεν αντιστάθηκαν στις μεταρρυθμίσεις, αλλά κι εκείνα ήταν μέρος του συστήματος.

Λεπτό σημείο των επόμενων χρόνων για την διακυβέρνηση του τόπου, αποτελεί η κατάρρευση των ιδεολογικών διαφορών.
Δεν θ’ αργήσει ο καιρός που ο λαϊκισμός δεν θα βρίσκει πρόσφορο και γόνιμο έδαφος.
Προσωπικές στρατηγικές και παλαιοκομματικές πρακτικές δεν μπορούν πλέον να βρίσκουν ευήκοα ώτα.
Δεν θ’ αργήσει ο καιρός, που δεν θα ψηφίζουμε παρά με μόνο κριτήριο την αποτελεσματικότητα και τον πολιτικό ρεαλισμό.

Πάρτε παράδειγμα το σήμερα.
Το ΠαΣοΚ, με συνεχείς μεταλλάξεις, κατέληξε διαχειριστής των «εγκληματικών» λαθών της πρόσφατης ηγεσίας του.
Κάποια εκ των διαγραφέντων –πλην άκρως αναποτελεσματικών- στελεχών του (Κατσέλη, Καστανίδης) προχωρούν στην ίδρυση νέου κόμματος, μη αντιλαμβανόμενα το παραμικρό απ’ όσα δεινά δημιούργησαν, ενώ ακόμη και ο Χρήστος Παπουτσής που απέτυχε παταγωδώς σε όποιο υπουργείο ανέλαβε , θέλει να σώσει τον τόπο!
Ο Αντώνης Σαμαράς, αφού αναδείχθηκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από την λεγόμενη Λαϊκή Δεξιά και καταψήφισε το πρώτο Μνημόνιο, αφού έδωσε ανούσιες και ατελέσφορες μάχες που καθοδηγούσαν οι λαϊκιστές του κόμματός του, προσχώρησε στον πολιτικό ρεαλισμό.
Αυτό το γεγονός δημιούργησε κι άλλο ρήγμα στον κεντροδεξιό χώρο, ο οποίος εμφανίζεται πλέον κατακερματισμένος και ομοιάζων με την Αριστερά.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το πρώτο ρήγμα ήταν απολύτως προσωπικό και όχι πολιτικό (διαγραφή Καρατζαφέρη από Καραμανλή και εν συνεχεία ίδρυση του ΛΑΟΣ), κάτι που συνέβη και με το δεύτερο, που ήταν η διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη –της μόνης αυθεντικής εκφράστριας του φιλελευθερισμού- με ουσιαστική απαίτηση της Λαϊκής Δεξιάς.
Επιπλέον, ακόμη και ο γραφικός Καμμένος προχώρησε σε ίδρυση κόμματος με εθνικοπατριωτικές κορώνες και «χορηγό» την…Παναγία, ενώ σοβαρές πιθανότητες εκπροσώπησης έχει πλέον και η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή, που αναμένεται να διεμβολίσει το ΛΑΟΣ.

Όμως, κανένα από τα υφιστάμενα κόμματα –παλαιά, νέα και αναμενόμενα- δεν πείθουν ότι εκπροσωπούν τη νέα Ελλάδα που ξημερώνει.
Δείχνουν απομεινάρια ενός θλιβερού παρελθόντος και καλλιεργούν ελπίδες που τον Ιούνιο θα πάνε περίπατο.
Κι εκεί, ίσως όλοι αυτοί οι μοιραίοι, θα παραδώσουν την Ελλάδα στον πολιτικό ρεαλισμό.