Πολιτική η ρεμούλα στον δημόσιο τομέα

Γράφει

ο Στάμος Ζούλας

Τουλάχιστον επί μία 25ετία «ανακύπτει» στην επικαιρότητα το θέμα της ρεμούλας με τους χιλιάδες «επιδοματούχους», «συνταξιούχους», αναπήρους-μαϊμούδες κ.λπ.

Ο υπογράφων –και όχι μόνον– αναφέρθηκε πλειστάκις στο ζήτημα, με συγκεκριμένα στοιχεία για περιοχές στις οποίες διάφορες αναπηρίες και κρατικές παροχές εμφανίζονταν ως επιδημικές.

Ουδεμία, όμως, κυβέρνηση επιχείρησε να θίξει τους «δικαιούχους».

Ωσότου ευρέθη η λύση της «σιωπηρής απόσυρσης» των... νεκρών συνταξιούχων, των αρτιμελών αναπήρων και των αετομάτηδων τυφλών.

Με τη διαδικασία

 μιας απλής ανανέωσης των σχετικών δικαιολογητικών, την οποία απέφυγαν οι περισσότεροι αδικοπραγούντες.

Φυσικά, η «λύση» αυτή δεν αποδίδει δικαιοσύνη, με την τιμωρία των παρανομίας.

Ουδόλως αποκαθιστά την τεράστια ζημία που υφίσταται επί 10ετίες το Δημόσιο και τέλος, ουδεμία εξήγηση δίδει για το μέγεθος και τη διάρκεια αυτής της πρωτοφανούς, παγκοσμίως, απάτης.

Το τελευταίο αυτό προφανώς εξηγεί και γιατί επί τόσο μακρό διάστημα οι κυβερνήσεις μας αδράνησαν, επιλέγοντας τελικά το «ούτε γάτα ούτε ζημιά».

Ας μην καμώνονται οι σημερινοί αρμόδιοι πως τα «κυκλώματα» στήθηκαν και λειτούργησαν επί 10ετίες από ομάδες επίορκων υπαλλήλων, οι οποίοι ενήργησαν με ιδιοτελή κίνητρα.

Οι περισσότεροι «επιδοματούχοι» είχαν πιστοποιητικά αναπηρίας εγκεκριμένα από δύο επιτροπές. Μια πρωτοβάθμια και μια δευτεροβάθμια, οι οποίες κατά κανόνα είχαν διοριστεί από τον «νέο» υπουργό. Οχι για να ελέγχουν, αλλά αφ’ ενός για να έχουν έναν πρόσθετο μισθό, συνήθως ως κομματική επιβράβευση και αφ’ ετέρου να υπηρετούν πιστά τον πολιτικό τους προϊστάμενο, με προέχοντα στόχο την «άνετη» επανεκλογή του.

Μπορεί αυτό το καθεστώς της μακράς και διακομματικής ασυδοσίας να ενθάρρυνε ορισμένους «επίορκους λειτουργούς» να αυτονομηθούν, ώστε να καρπώνονται απ’ ευθείας και εις χρήμα το «τίμημα» της συναλλαγής. Το ίδιο, άλλωστε, έχει συμβεί, έπειτα από πολύχρονη ασυδοσία και ατιμωρησία, σε πλείστους τομείς της δημόσιας ζωής.

Ωστόσο, αυτό που επιβάλλεται να τονισθεί είναι ότι το καθεστώς της παράνομης κρατικής επιχορήγησης έχει εγκαθιδρυθεί και λειτουργήσει επί 10ετίες στο πλαίσιο της «πελατειακής σχέσης», από πολιτικούς, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων και φυσικά με την ανοχή των εκάστοτε ηγεσιών τους.

Η χρονική «έξαρση» του φαινομένου σε συγκεκριμένες περιοχές και με «επώνυμες» υπουργικές θητείες αποκαλύπτει αναμφίβολα τους «φαυλεπίφαυλους πολιτικούς».

Το ερώτημα είναι αν οι ηγεσίες των κομμάτων τους επιθυμούν αυτήν την αποκάλυψη, η οποία θα αποτελέσει –έστω– μια έμμεση αποδοκιμασία του επίσης φαύλου παρελθόντος τους.

Όμως, ούτε τούτο τολμούν εν όψει εκλογών να πράξουν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.

Στις τάξεις τους –και μάλιστα στις πρώτες σειρές των κοινοβουλευτικών εδράνων– εξακολουθούν να εμφανίζονται «εμβληματικά» πρόσωπα της πολιτικής παρακμής της χώρας, τα οποία μας υποδηλώνουν με σαρδόνιο χαμόγελο, όπως κάποτε και ο κ. Κώστας Μητσοτάκης, πως «ο καιρός έχει γυρίσματα».

Το πλέον δε κωμικοτραγικό είναι ότι τα πρόσωπα αυτά, στην κατάσταση μεγάλης καθίζησης των δύο μεγάλων κομμάτων, εξακολουθούν να έχουν τις περισσότερες πιθανότητες επανεκλογής.

Ως πρωταθλητές των αθρόων διορισμών, της διανομής παρανόμων επιδομάτων και της δημιουργίας εκλογικής βάσης, μέσω της αδίστακτης φαυλότητος.

Πιθανότατα δε από τις άβουλες και μοιραίες κομματικές τους ηγεσίες θα ακούσουμε μετεκλογικά και το εξής: «Εμείς θέλαμε την ανανέωση και την πολιτική αναγέννηση, αλλά η λαϊκή βούληση ήταν διαφορετική. Μας υποχρεώνει να ξαναχρησιμοποιήσουμε τα υλικά κατεδαφίσεως»...

Πηγή: Καθημερινή