Οι δανειολήπτες, οι τράπεζες, το «κούρεμα» και μια έξυπνη λύση για τα "παγωμένα" δάνεια

Γράφει ο Ντίνος Χρυσικόπουλος

Έχει γίνει μόνιμη επωδός εσχάτως, το ζήτημα των δανειοληπτών που βρίσκονται σε αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεών τους στις τράπεζες.

Βουλευτές, Ενώσεις καταναλωτών, νομικοί κλπ πιέζουν στην κατεύθυνση εξεύρεσης λύσεων.

Σήμερα, εκείνο που συμβαίνει είναι ότι δεν εκπληστηριάζεται η πρώτη κατοικία βάσει διοικητικών μέτρων, με αποτελέσματα οι Τράπεζες να μην εξασφαλίζουν «κάλυψη», τα «ακίνητα» να είναι στον «αέρα» και να χάνουν όλοι.

Τώρα, με την επικείμενη ανακεφαλαιοποίηση

 των Τραπεζών, όπου θα διαθέτουν κεφάλαια για να τροφοδοτήσουν την αγορά και τα στεγαστικά δάνεια, τα συγκεκριμένα διοικητικά μέτρα θα αποτελέσουν τροχοπέδη.

Πολύ περισσότερο, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας και τα εξής:

1.      Οι μισθοί έχουν μειωθεί δραματικά, ενώ η φορολογία των ακινήτων (έμμεση και άμεση) έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα.

2.      Έχουν περιοριστεί –αν όχι εκλείψει- τα λεγόμενα «μαύρα» χρήματα-εισοδήματα (επί παραδείγματι στο εισόδημα του εκκαθαριστικού ενός καθηγητή προστίθονταν και εκείνα που υπολογιζόταν ότι εισέπραττε από φροντιστήρια κλπ), τα οποία οι Τράπεζες λάμβαναν σοβαρά υπόψη τους για να προσδιορίσουν την πιστοληπτική ικανότητα των δανειοληπτών.

Σήμερα, λοιπόν, με την οικονομική δυστοκία της αγοράς και τις διοικητικές παρεμβάσεις του Κράτους, έχει δημιουργηθεί τεράστια δυστοκία.

Οι δανειολήπτες πιέζουν για κρατική παρέμβαση που θα έχει στόχο το «κούρεμα» του χρέους τους προς τις Τράπεζες.

Όμως, υπάρχουν τριών ειδών δανειολήπτες.

1.      Εκείνοι που είχαν λάβει το δάνειο για πραγματική αγορά ακινήτου, ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, αλλά σήμερα αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες στην συνέχιση αποπληρωμής και πληρώνουν όπως μπορούν.

2.      Εκείνοι που είχαν λάβει στεγαστικό δάνειο και είτε από αδυναμία, είτε από αδιαφορία, έχουν να πληρώσουν πολλές δόσεις τους. Βασίζονται, κυρίως, στο διοικητικό μέτρο του μη εκπληστηριασμού από την τράπεζα. Κι αφού δεν είχαν επενδύσει το παραμικρό για το σπίτι, ουσιαστικά ζουν σε μια ξένη περιουσία χωρίς κανένα κόστος (ενοίκιο ή δόση). Είναι εκείνοι που είτε χάσουν το σπίτι είτε «κουρευτεί» το δάνειό τους θα είναι κερδισμένοι.

3.      Εκείνοι που είχαν πολλά καταναλωτικά δάνεια και κάρτες και για να τα εξοφλήσουν έβαλαν προσημείωση κάποιο ακίνητο. Η ελληνική εμπειρία και πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι αυτή η κατηγορία έχει συνεχή ροπή προς τον δανεισμό, με αποτέλεσμα τελικά να είναι αφερέγγυα συνεχώς.

Το να επέλθει «σεισάχθεια», δημιουργεί πολλά προβλήματα, αλλά τα ιδιαιτέρως σοβαρά είναι τρία.

Το πρώτο είναι ηθικό. Γιατί να μπουν στο ίδιο τσουβάλι συνεπείς και ασυνεπείς;

Το δεύτερο αφορά το μέλλον. Θα δημιουργηθεί ένα δεδικασμένο εις βάρος των συνεπών και υπέρ των «μπαταχτσήδων»; Πολύ περισσότερο όταν το στεγαστικό πρόγραμμα θα υπάρχει εσαεί στο τραπεζικό σύστημα;

Το τρίτο πρόβλημα αφορά όλους μας.

Αν «κουρευτούν» τα δάνεια, τα χαμένα χρήματα των τραπεζών θα «πέσουν» στις πλάτες όλων των καταθετών.

Ιδού πως:

Αν η τράπεζα έχει χορηγήσει δάνειο 100 χιλιάδων ευρώ σε έναν δανειολήπτη, το έκανε από τις καταθέσεις των υπολοίπων πολιτών, από το αποταμίευμα των Ελλήνων.

Αν «κουρευτεί» αυτό το ποσό, από ποια χρήματα θα «κουρευτεί» και ποιος θα τα χάσει;

Ήδη ο πολίτης έχει χάσει πολλά χρήματα από το «κούρεμα» των ομολόγων, θα χάσει κι άλλα;

Κι αν όλα αυτά αποτελούν διαπιστώσεις, κριτική και προβληματσιμούς, ας προχωρήσουμε στο δια ταύτα.

Στις προτάσεις.

Μέχρι τώρα, εκείνο που κάνει η Τράπεζα, είναι το «πάγωμα» ή η επέκταση του δανείου εκείνου που για οποιονδήποτε λόγο δεν πληρώνει.

Έτσι, όμως, δεν λύνεται το πρόβλημα, απλώς μεταφέρεται για το εγγύς ή το απώτερο μέλλον χωρίς ουδείς να έχει όφελος.

Ούτε οι τράπεζες, αφού ακόμη κι αν εισπράξουν περισσότερους τόκους, η δυναμική του δανείου είναι η αξία του χρήματος σε βάθος χρόνου και όχι ένας απλός αριθμός.

Ούτε οι δανειολήπτες, αφού θα πληρώσουν πολλά περισσότερα χρήματα.

Ιδού, όμως, ένας τρόπος που θα έλυνε το ζήτημα και μάλιστα με το παράδειγμά του:

Έστω ότι ένας δανειολήπτης έχει υπόλοιπο προς την τράπεζα ποσό 100 χιλιάδων ευρώ, το οποίο δεν μπορεί να αποπληρώσει.

Η Τράπεζα διαθέτει ή δημιουργεί μια εταιρεία διαχείρισης ακινήτων, στην οποία περιέρχεται το ακίνητο.

Η εταιρεία διαχείρισης νοικιάζει, εν συνεχεία, το ακίνητο στον ίδιο δανειολήπτη, αφού καθοριστεί το ποσό ενοικίασης και το χρονικό διάστημα.

Στο τέλος, το ακίνητο περνά στην κατοχή του δανειολήπτη.

Τι προκύπτει έτσι;

Κατ’ αρχάς λογιστικά αποπληρώνεται το δάνειο.

Κερδίζει ο δανειολήπτης  αφού αποπληρώνει το ακίνητο έναντι ενοικίου, το οποίο ασφαλώς θα είναι μικρότερο από τη σημερινή υφιστάμενη δόση.

Κερδίζει –έστω και λογιστικά- και η τράπεζα, αφού «κλείνει» ένα «παγωμένο» δάνειο.

Κερδίζει, επιπλέον και η εταιρεία διαχείρισης της Τράπεζας, αφού έχει κι εκείνη κέρδη.

Πάνω απ’ όλα, όμως, εξορθολογίζεται το σύστημα.

Δηλαδή, κάτι σαν sale and lease back, που σήμερα απαγορεύεται από τη νομοθεσία.

Για να δούμε;

Υπάρχει η περιβόητη φαντασία στην εξουσία, για να μπορέσουν κάποιοι να αντιληφθούν τι γίνεται σήμερα και τι μπορεί να γίνει στο εγγύς μέλλον;

Μπορεί η χρόνια ξύλινη σκέψη των κρατούντων να ξεφύγει από τα ειωθότα;