Πολιτικοί και τεχνοκράτες

Γράφει

ο Πάσχος Μανδραβέλης

Σ’ αυτή τη χώρα συνηθίζουμε να φτιάχνουμε λέξεις για να μη λύνουμε προβλήματα. Στήνουμε δίπολα ικανά για διαρκές κουβεντολόι και ανίκανα να φωτίσουν τα πράγματα.
Αυτές οι λέξεις γίνονται διά της πολυχρησίας μυθικές.
Επειδή δεν εμβαθύνουν στις καταστάσεις χωρίζουν τους πολίτες σε Παναθηναϊκούς - Ολυμπιακούς και το μόνο του τελικώς παράγεται είναι συνθήματα και καθυστερήσεις στη λύση προβλημάτων.
Το τελευταίο από αυτά τα δίπολα είναι το «πολιτικοί και τεχνοκράτες».
Έχει μακρά ιστορία, από την αλήστου μνήμης δεκαετία του ’80 όταν ο
 οραματικός λόγος είχε πάρει τα πάνω του και όσοι έλεγαν «ρε παιδιά, δεν έχουμε τα λεφτά...» εθεωρούντο στην καλύτερη περίπτωση «λογιστές της πολιτικής» και στη χειρότερη «τεχνοκράτες».
Η συζήτηση αυτή φούντωσε μόλις ο κ. Παπαδήμος ανέλαβε την πρωθυπουργία και όλοι μίλησαν για τους κινδύνους που έχει η ανάμιξη των τεχνοκρατών στην πολιτική.
Κάποιοι από την παλαβή αριστεροδεξιά εκστόμισαν και τα γνωστά περί «χούντας».
Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε: Ποιο είναι το τυπικό προσόν που ξεχωρίζει τους πολιτικούς από τους τεχνοκράτες;
Είναι το επάγγελμα των πρώτων κλειστό και πρέπει οι υπόλοιποι να πληρώνουν «κάτι τις» για να πάρουν την άδεια;
Και γιατί ένας τεχνοκράτης δεν μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και πολιτικός;
Επειδή δεν «αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθημα» και δεν σκορπάει εύκολα λεφτά;
Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί εκλέγονται και για να τους ψηφίσουν πρέπει μαζί με τα ρουσφέτια να φιλήσουν πολλά μωρά και πολλές ποδιές.
Αλλά, πάλι, οι πολιτικοί δεν εκλέγονται για υπουργοί ή πρωθυπουργοί.
Τους ψηφίζουμε για βουλευτές και κάποιοι από αυτούς γίνονται διπλοθεσίτες, έτσι ώστε να έχουν ως πρώτο μέλημά τους την επανεκλογή τους· στη Βουλή, πάντα. Έτσι, σε βάρος της εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας γίνονται ταυτοχρόνως ελέγχοντες την εκτελεστική εξουσία (ως βουλευτές) και ελεγχόμενοι (ως υπουργοί) από τους βουλευτές.
Τόσο καλή είναι η διάκριση των εξουσιών σ’ αυτή τη χώρα.
Αντί να έχουν ως προτεραιότητα το καλό της χώρας, φροντίζουν την περιφέρειά τους.
Αρκεί να δει κανείς την κατανομή των δημοσίων υπηρεσιών στην επικράτεια ή τον τόπο καταγωγής των υπαλλήλων σε διάφορους οργανισμούς και ΔΕΚΟ για να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα.
Αλλά και πραγματολογικά αν το δούμε, θα πρέπει να προσέξουμε ότι το σημερινό χάλι πολιτικοί το δημιούργησαν και όχι τεχνοκράτες.
Δεν είναι καλύτερο για τη χώρα να έχει υφυπουργό Οικονομικών κάποιον που ξέρει ποιος είναι ο κ. Πολ Κρούγκμαν;
Να σημειώσουμε ότι ο κ. Αθανάσιος Μπούρας, που το 2008 εκστόμισε το αμίμητο περί «κυρίας Κρούγκμαν», είναι καλός πολιτικός. Επανεξελέγη το 2009 για τέταρτη φορά από το 2000, αλλά αυτό δεν κάνει τον καλό υπουργό.
Επιπλέον: σκέφτεται κάποιος πού θα βρισκόταν σήμερα η χώρα αν αντί για τον «τεχνοκράτη» κ. Παπαδήμο είχε στην πρωθυπουργία τον κορυφαίο κοινοβουλευτικό κ. Φίλιππο Πετσάλνικο;
Μην ξεχνάμε ότι και ο κ. Πετσάλνικος είναι βουλευτής από το 1985 και η Βουλή τον έκανε πρόεδρό της.

Το λογικό θα ήταν η Βουλή να νομοθετεί και να ελέγχει και η κυβέρνηση να εκτελεί.

Αυτό σημαίνει όμως απαγκίστρωση από τα ιδεολογήματα περί τεχνοκρατών και κυρίως μάχη με τη συντεχνία των βουλευτών, που βλέπουν τον υπουργικό θώκο ως μπόνους επανεκλογής τους.

Μπορεί να αλλάξει αυτό;

Δύσκολα, αφού οι βουλευτές δεν θα καταψήφιζαν τα προνόμιά τους.

Πηγή: Καθημερινή