Αλήθεια, με ποιους θα μας κυβερνήσουν;

Γράφει ο Στάμος Ζούλας

 Στις εκλογές του 1990, αν θυμάμαι καλά, ο κ. Κ. Μητσοτάκης είχε επιλέξει ως προεκλογικό σύνθημα την «ισχυρή ομάδα στελεχών», με την οποία η Ν.Δ. θα ασκούσε την εξουσία.
Και η ομάδα αυτή από περίπου 30 στελέχη φωτογραφήθηκε μαζί του προεκλογικά, «βαδίζουσα» προς την εξουσία. Διερωτώμαι αν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσαν –ή καλύτερα θα αποτολμούσαν– να μας παρουσιάσουν σήμερα τα πρόσωπα, με τα οποία προτίθενται μετεκλογικά να μας κυβερνήσουν.
Η αδυναμία τους είναι καταφανής.
Μια τέτοια φωτογραφία θα προκαλούσε στους ψηφοφόρους μάλλον απογοήτευση, αν όχι και
 αποστροφή, παρά θα ενέπνεε εμπιστοσύνη και αισιοδοξία.
Τούτο συνιστά και το μείζον πρόβλημα των δύο κομμάτων εξουσίας.
Τους καταλογίσθηκε δικαίως η ευθύνη ότι συνέπραξαν κατά την τελευταία 30ετία στην οικονομική καταστροφή της χώρας και στην ένδεια του ελληνικού λαού.
Ωστόσο, ουδόλως μας έχουν πείσει ότι αναγνωρίζουν εμπράκτως την ευθύνη τους.
Εξακολουθούν να υπεραμύνονται του «έργου» των προηγούμενων κυβερνήσεών τους, να πρεσβεύουν στη στείρα και καθ’ όλα αρνητική αντιπολίτευση, να στεγάζουν πρόσωπα, τα οποία ανέδειξαν το σαθρό και φαύλο καθεστώς, εξακολουθούν να στηρίζονται στις νοσηρές καταστάσεις του παρελθόντος.
Σε μια περίοδο κατά την οποία οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες έχουν φυσιολογικά εκλείψει, λόγω αδυναμίας καινοτόμων, ριζοσπαστικών, αλλά εν πολλοίς και εθνικών επιλογών, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. παραμένουν «αρχηγικά» κόμματα.
Με τη λογική των εσωκομματικών κατεστημένων και ισορροπιών αποφεύγουν μια ριζική ανανέωση του στελεχικού τους δυναμικού, απωθούν κάθε νέο και υγιές στοιχείο, που θεωρεί την πολιτική ως προσφορά και όχι ως απολαβή και τέλος, δεν τολμούν να εναντιωθούν σε «θεσμικές» και διαπιστωμένες στρεβλώσεις του πολιτικού μας συστήματος.
Όπως η ανάγκη της μειώσεως του αριθμού των βουλευτών, ο περιορισμός της ασυλίας τους, η διαφάνεια και ο εξορθολογισμός στα έσοδα και τις δαπάνες των κομμάτων κ.ά.
Με άλλους λόγους τα δύο μεγάλα κόμματα όχι μόνον δεν έχουν ανταποκριθεί στην απαιτούμενη έμπρακτη αυτοκριτική και –κυρίως– μεταμέλεια, αλλά συμπεριφέρονται ωσάν τίποτε να μην έχει συμβεί και τίποτε να μην έχει αλλάξει στην πολιτική τους «αντιπαράθεση».
Σε ποiιά άλλη αιτία μπορεί να οφείλεται η διαφαινόμενη κατάρρευση του δικομματισμού, η αδυναμία αυτονομίας και η πολιτική πανσπερμία, που απειλεί τον τόπο με περίοδο επικίνδυνης ακυβερνησίας; Γι’ αυτό από τη θέση αυτή, την περασμένη Κυριακή, υποστηρίχθηκε η ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα, που πρότεινε ο κ. Πάγκαλος ως δεσμευτική όχι μόνον για την επόμενη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ως πεδίο πολιτικής συναίνεσης και κυβερνητικής συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων.

Ωστόσο, η κυριαρχούσα άποψη στη Ν.Δ. συμπίπτει με τη θέση του κ. Χρ. Παπουτσή.

Οτι, δηλαδή, κάθε τέτοια συζήτηση, υπονομεύει τον στόχο της αυτοδυναμίας.

Κατά τ’ άλλα, ουδείς μπορεί σήμερα να μας εξηγήσει πόσο ισχυρή μπορεί να είναι μια μονοκομματική κυβέρνηση, υπό το καθεστώς εποπτείας της τρόικας, να αποδεχθεί πως το προχθεσινό βήμα σωτηρίας της χώρας επιτεύχθηκε μόνον με την έξωθεν επιβολή συνεργασίας των δύο κομμάτων και να συνομολογήσει τη στελεχική ανεπάρκειά τους, η οποία αντιμετωπίζεται μόνον με την αξιοκρατική επιλογή των ολίγων «υπουργήσιμων» βουλευτών τους.

Οι δύο πολιτικοί μας «πυλώνες» εξακολουθούν να θέλουν μόνον να κυβερνήσουν.

Αδιαφορούν για το πώς…

Πηγή: Καθημερινή