Με βασικό συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως αισιόδοξοι για την πολιτική ομαλότητα εξ αιτίας της διαφαινόμενης ανόδου των περιθωριακών άκρων που κινούνται ανάμεσα στον παραλογισμό και τις υποσχέσεις χωρίς προοπτική.
Με μια συγκυβέρνηση που επιδίδεται ανερυθρίαστα σε ανηλεή φορολογική επιδρομή αντί να αναζητά τρόπους μείωσης των κρατικών δαπανών, μεγάλο μέρος της κοινωνίας αναζητά την ελπίδα στους φραστικούς βερμπαλισμούς εκείνων που δείχνουν ως μοναδικό αίτιο των κακών το Μνημόνιο.
Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα των
λαϊκιστών και των άκρων.
Ότι κάποιον δείχνουν. Ότι κάποιον στοχοποιούν.
Η κοινωνία δεν τρέφει ελπίδες εξ ου και η μικρή δυναμική των δυο εταίρων στην εξουσία και η παντελής έλλειψη αξιοπιστίας τους.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται σήμερα ελπίδα το κόμμα του Φώτη Κουβέλη!
Με στελέχη πιστά στον κρατισμό, με άλλα προερχόμενα από το «βαθύ» ΠαΣοΚ κι άλλα με σημαία τον πολιτικό καιροσκοπισμό!
Οι δυνάμεις που εκφράζουν ή μπορούν να εκφράσουν την Μεσαία τάξη, τους πραγματικούς εργαζόμενους, τις πολιτικές της οικονομίας της αγοράς, παραμένουν διάσπαρτες, κατακερματισμένες, διασπασμένες.
Όταν τόσο η «Δημοκρατική Συμμαχία», όσο η «Δράση», αλλά και άλλες μικρότερες ομάδες όπως η «Δημιουργία Ξανά», η «Φιλελεύθερη Συμμαχία» και άλλες ομάδες πολιτών, που συνθέτουν τις πλέον υπεύθυνες φωνές του τόπου και αποκρούουν κάθε ίχνος λαϊκισμού, είναι μακριά η μια από την άλλη, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε πολλά πράγματα.
Όταν οι δυνάμεις που υποστηρίζουν ξεκάθαρα την μείωση του κράτους σε όγκο και υπαλλήλους, τις αποκρατικοποιήσεις, την μικρότερη φορολογία, την ουσιαστική απελευθέρωση των επαγγελμάτων, τον περιορισμό των κρατικών δαπανών και μια σειρά απαραίτητων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να βρουν πεδίο συνεννόησης, επειδή σκοντάφτουν στο ποιος θα ηγείται του εγχειρήματος, τότε πού θα αναζητήσει ελπίδα ο διωκόμενος και απελπισμένος πολίτης;
Φυσικά, οι φιλελεύθερες φωνές, πλέον τούτου, έχουν κι άλλο ένα σημαντικό μειονέκτημα.
Οι θέσεις τους δεν απευθύνεται στο θυμικό της κοινωνίας, αλλά στο νου και την κρίση της.
Οι προτάσεις τους δεν στοχοποιούν αντιπάλους και δεν προκαλούν άναρθρες κραυγές.
Προτείνουν λύσεις, οι περισσότερες των οποίων είναι αντιδημοφιλείς ή μη αρεστές σε εκείνους που αρέσκονταν σε πελατειακές θέσεις κι εκείνους που στήριζαν αυτές – πολιτικούς και ΜΜΕ-.
Κι όταν βρισκόμαστε σε μια εποχή που η κοινωνία «γιαουρτώνει» την πολιτική, οι φωνές που της ζητούν να σκεφτεί και να προβληματιστεί δεν έχουν πολλά περιθώρια επιβίωσης.
Πολύ περισσότερο όταν είναι κατακερματισμένες.
Είναι πλέον ή βέβαιο ότι αν μπορεί να υπάρξει ελπίδα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των φιλελεύθερων δυνάμεων, αν μπορεί να υπάρξει κάποια προοπτική για ενεργή συμμετοχή στην αλλαγή του τόπου, αυτή μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από ενωτικές πολιτικές.
Διαφορετικά ίσως να έχουν την τύχη των αριστερών συνιστωσών ή του γνωστού προέδρου με τις πίτσες που…πήγαιναν κι έρχονταν στις τηλεοπτικές του εκπομπές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου