Ειδικά σε ότι αφορά το Μνημόνιο, εκτιμούμε ότι αν είχε εφαρμοστεί πολλά θα είχαν αλλάξει προς το καλύτερο και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Είναι πλέον σαφές, το ανέφεραν άλλωστε και τα μέλη της τρόικας στο Ευρωκοινοβούλιο, ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν εκείνη που έκανε τις επιλογές για την βαρύτατη φορολόγηση των Ελλήνων, χωρίς αυτό να είναι επιταγή του Μνημονίου.
Αν πρέπει, σώνει και καλά, να αναζητούμε
ευθύνες στην τρόικα, αυτές πρέπει να είναι στην κατεύθυνση του ότι αποδέχθηκε ασμένως τη φορολογική καταιγίδα της κυβέρνησης Παπανδρέου, αντί να θέτει όρους προς την κατεύθυνση –και μάλιστα δραστική- περικοπών των δημοσίων δαπανών και συρρίκνωσης του κράτους.
Η επιμονή της κυβέρνησης Παπανδρέου στην υπερφορολόγηση, αποδεικνύει έλλειψη στοιχειωδών οικονομικών γνώσεων και έλλειμμα κάθε ίχνους λογικής.
Η προφανής αιτία αυτών είναι η «προστασία» του δημοσίου τομέα είτε για ιδεολογικούς λόγους είτε επειδή σε αυτόν κατοικοεδρεύουν παλιοί και εν δυνάμει «πελάτες» της.
Το ερώτημα που προέκυπτε από τότε, αλλά συνεχίζει να τίθεται και σήμερα με την ίδια ένταση είναι ένα: Γιατί τις ελλείψεις στην ζητούμενη και απαιτούμενη δημοσιονομική ισορροπία πρέπει να την αναζητούμε στην αύξηση των εσόδων και όχι στην μείωση των δαπανών;
Σήμερα στην Ελλάδα ζούμε το απόλυτο παράλογο σε ότι αφορά την φορολογική πολιτική. Τοποθετεί το κράτος απέναντι στον πολίτη –φορολογούμενο και τούμπαλιν.
Το κράτος ρημάζει χωρίς τσίπα τους πολίτες του και καθίσταται συνεταίρος τους, χωρίς να τους προσφέρει το παραμικρό.
Εξοντώνει τους καθημερινούς ανθρώπους – κατά κόρον συνεπείς φορολογούμενους – και με την υπέρογκη φορολόγηση σταδιακά δημεύει την ατομική περιουσία.
Κι είναι σαφές ότι έχει αρχίσει να διαφαίνεται ζήτημα προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων.
Ας τα δούμε όλα αυτά με παραδείγματα και λογική.
Σήμερα, ο φόρος εισοδήματος βρίσκεται στο 40% των εσόδων του πολίτη.
Αυτό το ποσοστό, περιλαμβάνει το σύνολο των εισοδημάτων του και από αυτό δεν εξαιρείται το 20% που παρακρατείται απ’ όσα εισπράττει έκαστος.
Μπορεί ο υπολογισμός του φόρου να περιλαμβάνει όσα έχουν καταβληθεί στην πηγή, αλλά το εισόδημα αυτό ποτέ δεν βρέθηκε ολόκληρο στα χέρια του φορολογούμενου.
Αν βρισκόταν, θα μπορούσε να το αξιοποιήσει είτε προς την κατανάλωση, είτε προς οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη επένδυση.
Συνεπώς, τα δεδομένα δείχνουν ότι ο φόρος είναι αισθητά περισσότερο από 40%.
Πέραν της υπέρογκης φορολόγησης που καταβάλλεται στο κράτος, ο πολίτης πρέπει και να ζήσει. Πού όμως;
Έχουμε ένα περιβάλλον άθλιων κοινωνικών υπηρεσιών (συγκοινωνίες, ασφάλεια, υγεία, ασφάλιση, δημόσιες υπηρεσίες), έχουμε τραγικό επίπεδο εκπαίδευσης, διαφθορά που εξακολουθεί να ανθεί κι ένα απίστευτο πολεοδομικό χάος.
Αυτά και πολλά άλλα, αναγκάζουν τον πολίτη να πληρώνει από την τσέπη του για να τα αντιμετωπίσει. Πληρώνει τεράστια ποσά για βενζίνη (πάλι λόγω φορολογίας σε αυτή), για ιδιαίτερα μαθήματα στα παιδιά του, για τις αθλητικές ή άλλες δραστηριότητές τους και φυσικά για τη διατροφή του σε ένα περιβάλλον ανεξέλεγκτης ακρίβειας.
Κι όλα αυτά, με τα υπόλοιπα 60% του εισοδήματός του….
Κι ύστερα, έρχονται τα λογής λογής χαράτσια εναντίον της ιδιοκτησίας (ΕΤΑΚ, ΔΕΗ κλπ), αλλά και οι …συνηθισμένες έκτακτες εισφορές, φόροι αλληλεγγύης κλπ.
Αναρωτιούνται οι ανάλγητοι αυτών των πολιτικών από πού θα βρεθούν χρήματα για να πληρώνονται όλα αυτά;
Από το «μαξιλαράκι» της ατομικής πρόνοιας βρέθηκαν και πληρώθηκαν την πρώτη φορά.
Τώρα που έχουν στεγνώσει τα πάντα, από πού θα βρεθούν;
Είναι σαφές ότι τα ακίνητα έχουν πληρώσει και φόρους (για τα χρήματα πριν τη κτήση τους αλλά και τους λοιπούς μετά από αυτήν), αλλά εξακολουθούν να φορολογούνται υπέρογκα!
Η δε πώλησή τους είναι πλέον αδύνατη για ευνόητους λόγους.
Τι απομένει λοιπόν για τον απεγνωσμένο πολίτη;
Η ριζοσπαστικοποίησή του, η αποδοχή εξωπραγματικών ισχυρισμών για υποτιθέμενες θεωρίες συνωμοσίας και η στράτευση κάτω από λάβαρα ακροτήτων που ενδεχομένως να οδηγήσουν τελικά τον τόπο σε τραγικές περιπέτειες.
Κι όλα αυτά γατί το σύνολο της πολιτικής εξουσίας δεν μπορεί να δει παραπέρα από την μύτη του.
Και να καταλάβει πως οι φόροι οφείλουν να εξορθολογισθούν και να μειωθούν.
Και να αντικατασταθούν από περικοπές στο κράτος.
Κατάργηση φορέων και εξάλειψη δαπανών.
Οτιδήποτε δεν είναι απόλυτα απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας να καταργηθεί.
Έστω, και με "θυσία" των διορισμένων κομματικών στρατών.
Διαφορετικά ο τόπος μας, δεν μπορεί να έχει κανένα μέλλον!
Επειδή, έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο, έχετε ακούσει κάποιο κόμμα να αναφέρει τον τρόπο που θα μειώσει το κράτος και θα "θυσιάσει" τους στρατούς του σε αυτό;
Πολύ φοβούμαστε ότι δεν θα το ακούσουμε...
Όσο κι αν το ερώτημα επαναλαμβάνεται συνεχώς από τους πολίτες.
Υστρ. Πλέον όσων αναφέρουμε που αφορούν την ατομική φορολόγηση, σκοπίμως δεν αναφερόμαστε στην επιχειρηματική φορολόγηση, το ύψος και βάρος της οποίας αποτελεί βασικός αντιαναπτυξακός και αντιεπενδυτικός άξονας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου