Η Αριστερά, ορθόδοξη και ανανεωτική, θεώρησε ότι βρήκε τη μεγάλη ευκαιρία… να «γκρεμίσει» το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και την Ευρώπη.
Ουτοπικό θα πει κάποιος σώφρων.
Μήπως, όμως, σε μια ουτοπία δεν βασίστηκε όλη η κοσμοθεωρία της.
Με μια ουτοπία δεν πορεύτηκε εδώ κι έναν αιώνα;
Από την άλλη πλευρά, το έχουμε γράψει επανειλημμένως, η ηττημένη
του εμφυλίου και της ζωής Αριστερά, κέρδισε στην Ελλάδα τον «πόλεμο» της ιδεολογίας.
Οι αιτίες είναι πολλές.
Εκτίμησή μας είναι ότι αυτό κυρίως οφείλεται στα ενοχικά σύνδρομα των νικητών (δεξιοί, φιλελεύθεροι και κεντρώοι) απέναντι σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα της Αριστεράς που ξεκίνησε με την διείσδυσή της στα Πανεπιστήμια και στα ΜΜΕ, ενώ σιγά σιγά αλλά σταθερά εισχώρησε και στον δημόσιο τομέα.
Χρησιμοποίησε δε, ακόμη και τον Πολιτισμό για να πετύχει τον στόχο της, με πληθώρα στρατευμένων καλλιτεχνών να επιβάλλονται και να στηρίζονται, ενώ οι ίδιοι ανταπέδιδαν με τον… τρόπο τους.
Δημιούργησε στο θυμικό της κοινωνίας συνείδηση.
Ψεύτικη μεν αλλά συνείδηση Αριστερής πολιτικής κουλτούρας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η χούντα των παρανοϊκών συνταγματαρχών χρεώθηκε στην δεξιά, την ώρα που οι πολιτικοί της ηγέτες ήταν στις φυλακές, τουλάχιστον όσο και οι Αριστεροί.
Οι Αριστεροί φυλακισμένοι έγιναν, περίπου, θρύλοι ενώ για τους αστούς (Γεώργιος Ράλλης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Ευάγγελος Αβέρωφ, Παναγής Παπαληγούρας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Γεώργιος Παπανδρέου, Γεώργιος Μαύρος και άλλους ουκ ολίγους), η αριστερογραμμένη ιστορία ουδόλως υπήρξε γενναία.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό και σημειολογική εξήγηση της ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, αποτελεί το γεγονός ότι ο κύριος εκφραστής της κεντροδεξιάς το τελευταίο μισό του περασμένου αιώνα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αν όχι αδιαφόρησε τουλάχιστον δεν ασχολήθηκε με το ιδεολογικό ζήτημα της παράταξής του.
Ας μη ξεχνάμε ότι μόλις το 1979, η Νέα Δημοκρατία απέκτησε επίσημη- καταστατική ιδεολογία, στο συνέδριο της Χαλκιδικής, με τον ορισμό του «κοινωνικού φιλελευθερισμού»!
Κι αυτή, όμως, δεν ήταν απολύτως σαφής, ούτε με τα κελεύσματα των καιρών, ούτε με τον ίδιο τον φιλελευθερισμό, αλλά αυτό δεν είναι αντικείμενο του παρόντος.
Μοιραία, η Αριστερά, ορθόδοξη και ανανεωτική, είτε με τον λαϊκίστικο λόγο της, είτε με τις επαγγελίες της, είτε και με το θυμικό, κατέστησε την πολιτική της κουλτούρα περίπου βίωμα της ελληνικής κοινωνίας.
Όσοι επιχείρησαν να αντιδράσουν στις φασιστικές της πρακτικές και κελεύσματα, είτε σε πανεπιστήμια, είτε σε χώρους εργασίας είτε στον δημόσιο διάλογο βαφτίστηκαν «αντιδραστικοί», «φασίστες», «όργανα του ιμπεριαλισμού» και λοιδορήθηκαν!
Κι αν η Αριστερά λεηλατήθηκε επί χρόνια από το «Αριστερό» ΠαΣοΚ, συνέβη και κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Με τους μύθους της γαλουχήθηκαν ακόμη και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, μερικά εκ των οποίων συνετάχθησαν μαζί της είτε στο συνδικαλιστικό κίνημα είτε στη Βουλή.
Ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια.
Ίσως αυτό να οφείλεται και στην αριστερολαγνεία του Κώστα Καραμανλή, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι οφείλεται περισσότερο στην θεωρούμενη «ηθική» υποχρέωση κάποιων –κατ’ όνομα φιλελεύθερων- για να υπερκεράσουν σε λαϊκισμό την Αριστερά και να μην αφήσουν –δήθεν- την κοινωνία στα χέρια της.
Σήμερα η Αριστερά επιχειρεί να εμφανίζεται αποστασιοποιημένη από τις αιτίες που δημιούργησαν την ελληνική κρίση.
«Δεν κυβερνήσαμε εμείς», λένε οι Παπαρήγα, Τσίπρας και Κουβέλης.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά είχε βασικό ρόλο στη διαμόρφωση πολλών παθογενειών της κοινωνίας και της οικονομίας του τόπου.
Η Αριστερά δεν κυβέρνησε, αλλά «συγκυβέρνησε».
Η Αριστερά είχε πρωτοφανή ασυλία είτε για τις πράξεις της, είτε για τις πρακτικές της.
Η Αριστερά δεν ήταν εκείνη που στήριξε κάθε είδους προνόμια στο δημόσιο;
Η Αριστερά δεν ήταν εκείνη ανέχθηκε το όργιο σπατάλης σε αυτό;
Η Αριστερά δεν αντιτάχθηκε σε κάθε είδους εξορθολογισμό του ΄Κράτους;
Η Αριστερά δεν ήταν εκείνη που ενοχοποίησε το κέρδος της επιχείρησης;
Η Αριστερά δεν ήταν εκείνη που καταχράστηκε συστηματικά τον συνδικαλισμό;
Η Αριστερά δεν ήταν εκείνη που πρωτοστάτησε στο χάος των Πανεπιστημίων;
Η Αριστερά δεν ήταν εκείνη που –κατά κόρον – με 50-100 άτομα κατέλυε τους δρόμους της πρωτεύουσας και δημιουργούσε μέρα παρά μέρα συνθήκες «πολέμου» στην πρωτεύουσα, που κατέλυαν κάθε παραγωγική και οικονομική δραστηριότητα;
Η Αριστερά δεν ήταν εκείνη προέβαλλε αντίσταση σε κάθε επιχειρούμενη μεταρρύθμιση (καμποτάζ, κατάργηση ασύλου, αποκρατικοποίηση μη παραγωγικών δημοσίων οργανισμών κλπ);
Κι ας μη ξεχνάμε και κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό;
Η Αριστερά (ΚΚΕ) δεν είναι εκείνη που δηλώνει ότι δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου