Τα σχήματα βλαχομπαρόκ, Μεσανατολικής ή Βορειοαφρικανικής καθυστέρησης κι η ευθύνη

Το σκηνικό ήταν αναμενόμενο. Η κατάρρευση των κομμάτων εξουσίας και η έλλειψη στιβαρών ηγετών, δημιουργεί έναν άνευ προηγουμένου κίνδυνο για τον τόπο, τη στιγμή που απαιτείται συστράτευση και εθνική συνεννόηση. Ο κάθε πικραμένος αυτοδιορίζεται σωτήρας των Ελλήνων και με άκρατο λαϊκισμό και «μπαρουφολογία» ιδρύει κι από ένα κομματίδιο. Ο κάθε θρησκόληπτος κάνει μια κίνηση. Ο κάθε εκφραστής παρωχημένων αντιλήψεων κι ένα κόμμα. Ακόμη και υγιείς δυνάμεις εγκλωβίζονται σε παραλογισμούς περί

 του ποιος θα ηγηθεί προσπαθειών που θα μπορούσαν να δώσουν διεξόδους και στους ψηφοφόρους και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Δεξιά κι αριστερά ξεφυτρώνουν κομματίδια. Όλα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Επιθετικές συμπεριφορές, διανθισμένες με στοιχεία βλαχομπαρόκ πατριωτισμού. Όλα λένε όσα θέλουν να ακούσουν οι ευκολόπιστοι και οι μη έχοντες πολιτική κουλτούρα. Ο λαϊκισμός στην αποκορύφωσή του.

Ωστόσο, οι στιγμές δεν είναι για γραφικότητες. Αν επικρατήσουν οι λαϊκιστές, δεν θα αργήσει η στιγμή που ο τόπος θα μεταβληθεί σε ζώνη πραγματικών ερειπίων και πεδίο συγκρούσεων.

Δεν μας αρμόζει κάτι τέτοιο.

Οι Έλληνες, έχουν κατακτήσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Κι επ’ ουδενί πρέπει να οπισθοδρομήσουν και να καταστούν σχήμα Βορείου Κορέας ή Μεσανατολικής και Βορειοαφρικανικής καθυστέρησης. Ούτε ταλιμπανιστές του άκρατου πολιτικού φανατισμού και κιτσαριού.

Οι αστικές δυνάμεις οφείλουν να απαντήσουν. Να στηρίξουν σθεναρά τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας και να υπερασπιστούν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό του τόπου. Να εκφράσουν όσο πιο έντονα γίνεται την αξιοπρεπή πορεία του. Να ξεγυμνώσουν τους λαϊκιστές. Να τους απομονώσουν.

Είναι πια σαφές. Οι επόμενες εκλογές θα έχουν ένα διακύβευμα. Την πορεία του τόπου στην Ευρώπη.

Κι η εκλογική μάχη θα δοθεί ανάμεσα σ’ εκείνους που επιμένουν στην στασιμότητα και τις πρακτικές του παρελθόντος κι εκείνους που μπορούν να επιχειρήσουν την συνέχεια της ευρωπαϊκής προοπτικής μέσα από ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα.

Ο καθείς από εμάς, ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Κι η ελληνική κοινωνία οφείλει να τους απομονώσει. Όχι μόνο επειδή ξέρει πλέον γι’ αυτούς, αλλά κι επειδή είναι άκρως επικίνδυνοι.