Αλληλοσφαγές

Γράφει
ο Διονύσης Βίτσος

www.politismospolitis.org

Δεν υπήρξαν μεταπολιτευτικά στην ελληνική κοινωνία χειρότερα φαινόμενα βίας από εκείνα που εντιμετωπίζουμε τις τελευταίες μέρες.

Αλλοδαποί μαχαιρώνουν θανάσιμα στο κέντρο της Αθήνας ημεδαπό, που μεταφέρει τη σύζυγό του στο μεαιυτήριο για να γεννήσει, προκειμένου να του πάρουν μια κάμερα, και ημεδαποί δολοφονούν ένα νεαρό αλλοδαπό την επομένη για αντίποινα. Κι από εκεί και πέρα
 ξεκινά ένα κυνηγητό αλλεξόντωσης, με την αστυνομία να παίζει το ρόλο του πυροσβέστη.
Και σε όλο αυτό το χαμό ξεπροβάλλουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, για να εκφράσουν τον κεκανονισμένο αποτροπιασμό τους  και να πουν τα βαθυστόχαστα για το ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο:  Οι αλλοδαποί, οι ακροδεξιοί, η αστυνομία, οι κάτοικοι των γκετοποιημένων περιοχών, οι προστάτες των αλλοδαπών;
Αναδεικνυόμενοι για άλλη μια φορά κατώτεροι των περιστάσεων και ανίκανοι να τις αντιμετωπίσουν.
Κανείς από τους παραπάνω δεν έχει δίκιο και κανείς δεν έχει άδικο. Πώς να πεις σε έναν εγκλωβισμένο από το Κράτος στη χώρα μας αλλοδαπό που πεινάει ότι έχει άδικο όταν καταλήγει στην άσκηση βίας, αλλά και πώς να πεις πως έχει άδικο ο μόνιμος κάτοικος μια περιοχής της Αθήνας που δεν τολμά να βγει στο δρόμο μετά τις 7 το βράδυ ή η συνταξιούχος που πρέπει να προσλάβει μπόντυ-γκαρντ για να πάει να εισπράξει από την τράπεζα τη πενιχρή σύνταξή της;
Όταν οι Κυβερνήσεις, όταν το Κράτος, όταν οι Υπουργοί, όταν η Αστυνομία -κι όχι οι αστυνομικοί- είναι απόντες από εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, κάποια στιγμή το πρόβλημα θα φτάσει να επιλύεται με αυτοσχεδιασμούς εκείνων που τους απασχολεί.
Δεκαετίες κραυγών απόγνωσης ανθρώπων που έχαναν τα καταστήματά τους, τις κατοικίες τους, την ησυχία τους, την ασφάλειά τους χαρακτηρίζονταν ως ακροδεξιές κορώνες.  Οι ληστείες τραπεζών, καταστημάτων και οι αρπαγές τσαντών έγιναν τόσο συχνές, τόσο πολλές, που έπαψαν να αναφέρονται στο αστυνομικό δελτίο. Ολόκληρες περιοχές της Αθήνας μέχρι πρότινος σφίζουσες από κοινωνική ζωή και εμπόριο κατέληξαν να μην μπορούν να περπατηθούν. Η διακίνηση ναρκωτικών και η πορνεία κατέλαβε τις σημαντικότερες πλατείες της Αθήνας και τις μάντρες των σχολείων, γίνεται ανενδοίαστα μπροστά στα μάτια μας και έξω από την πόρτα μας. [Και την ίδια στιγμή τα κανάλια βάζουν σηματάκια στα προγράμματά τους για το αν είναι κατάλληλα για να τα παρακολουθούν παιδιά ή όχι!]
Και οι αρμόδιοι απόντες;
Γιατί άραγε; Δεν έβλεπαν, δεν βλέπουν; Τόση ανικανότητα; Δεν ήθελαν, δεν θέλουν; Τόση διαφθορά;
Ή μήπως σκοπίμως οικοδομήθηκε σιγά-σιγά ένα πρόβλημα  ώστε να απασχολεί τους πολίτες για να ξεχνούν όλα όσα επρόκειτο να γίνουν, όσα γίνονται σήμερα, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο;
Μήπως δηλαδή μας βάζουν να σφαζόμαστε μεταξύ μας ώστε να μην ασχολούμαστε και τόσο πολύ μαζί τους;