Μια ιχνηλασία
στη διαδρομή του χρέους
«Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον», ειπώθηκε από σημαντικό άνθρωπο της αγοράς, «αν μπορούσε να γίνει μια έρευνα για να μάθουμε πόσα από τα χρήματα που ως κράτος καταβάλουμε κάθε χρόνο, σε αμοιβές ή σε λογής λογής δαπάνες που καταλήγουν… σε αμοιβές, είναι καταχρηστικά και αφορούν πελατειακές εξυπηρετήσεις, κακοδιοίκηση και διαφθορά».
Πριν από λίγες ημέρες, ο γράφων, βρέθηκε ομοτράπεζος με επιφανή οικονομολόγο, στέλεχος της Τράπεζας Ευρωπαϊκών επενδύσεων.
Ο άνθρωπος, είχε ζαλιστεί από τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας τα οποία οφείλονται στον δημόσιο τομέα.
Μας έλεγε, χαρακτηριστικά, ότι από τα 100 ευρώ που εισπράττει (με οποιονδήποτε τρόπο, δάνεια ή φορολογία) το ελληνικό κράτος, τα 70 (!!!!) προορίζονται για μισθούς και συντάξεις, τα 20 για αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων και τα υπόλοιπα 10 για όλες τις άλλες ανάγκες του κράτους, δηλαδή παιδεία, υγεία, άμυνα, ανάπτυξη κλπ. Χαριτολογώντας δε, ανέφερε ότι σ’ αυτά τα …10, συμπεριλαμβάνονται και οι διάφορες ανομίες, γνωστές ως …μίζες!
Αν δούμε με νηφαλιότητα τα ποσοστά, προκαλούν ίλιγγο.
Το 2003, οι πρωτογενείς δαπάνες του δημοσίου, ήταν 30,5 δισ.ευρώ.
Το 2009, ανήλθαν σε 58 δισ. ευρώ, δηλαδή σχεδόν διπλάσιες, όσο το έλλειμμα που ψάχνουμε σήμερα να καλύψουμε, με την πώληση ΔΕΚΟ και ακίνητης περιουσίας.
Από το 2004 μέχρι το 2009, χρειαστήκαμε περισσότερα από 80 δισ. ευρώ, για να χρηματοδοτήσουμε ΜΟΝΟ την ετήσια αύξηση των δημοσίων δαπανών. Είναι σαφές, ότι χωρίς αυτά, δεν θα είχαμε σήμερα ούτε αδυναμία να βγούμε στις αγορές και να δανειστούμε, ούτε την μεγάλη κρίση χρέους.
Ο δημόσιος τομέας, λοιπόν, είναι ο κύριος αίτιος του προβλήματός μας.
Κι όσο οι κυβερνώντες και σημαντική μερίδα της κοινωνίας δεν το αντιλαμβάνονται, δεν πρόκειται να δούμε το περιζήτητο φως στο τέλος του τούνελ.
Ο λαϊκισμός, συχνά πυκνά δημιουργεί μύθους.
Οι πολίτες πιστεύουν ότι (χοντρικά) τα 325 δισ. ευρώ του χρέους αναλώθηκαν σε διάφορα έργα υποδομής, στους εξοπλισμούς, στα Ολυμπιακά έργα και στις «αναγκαίες» υπερτιμολογήσεις και μίζες.
Οι αριθμοί, όμως, άλλα καταγράφουν.
Όποιος δει προσεκτικά - πλέον των δαπανών για τη συντήρηση του δημόσιου τομέα- τα στοιχεία των έργων στα τελευταία 15 χρόνια, θα διαπιστώσει ότι συνολικά δεν στοίχισαν περισσότερα από 15 δια. ευρώ, έστω και υπερτιμολογημένα ή με τις μίζες τους.
Δηλαδή, το μετρό στοίχισε περίπου 2 δισ. Ευρώ, η Αττική οδός στοίχισε 1,4 δισ. Ευρώ (εκ των οποίων η κρατική συμμετοχή δεν υπερέβη τα 400 εκατομμύρια), η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου 800 εκατομμύρια, με συμμετοχή του κράτους κοντά στα 300, ενώ το ίδιο συνέβη και με την Εγνατία, το αεροδρόμιο κλπ.
Συνολικά, για όλα τα έργα, η κρατική συμμετοχή – αφαιρουμένης της κοινοτικής συμμετοχής- δεν υπερέβη τα 6-7 δισεκατομμύρια ευρώ.
Όσον αφορά τα έργα των Ολυμπιακών αγώνων, παρότι ακόμη δεν υπάρχει σαφής αποτίμηση του κόστους, η εκτίμηση που γίνεται αναφέρει για συνολικό κόστος ανάμεσα στα 10 με 13 δισεκατομμύρια ευρώ.
Φυσικά, από αυτά πρέπει να αφαιρεθούν τα άμεσα και έμμεσα έσοδα.
Δηλαδή, οι χορηγίες, τα εισιτήρια και τα τηλεοπτικά ή άλλα δικαιώματα (άμεσα έσοδα), αλλά και η τουριστική ανάπτυξη που δημιουργήθηκε, αφού απόαπό 14,7 δισ. ευρώ που εισπράξαμε το 2003, φτάσαμε να εισπράξουμε 18,7, το 2007.
Συνολικά, λοιπόν, αν αθροίσουμε τη συμμετοχή του κράτους στα μεγάλα έργα της τελευταίας 15ετίας δεν βγάζουμε πάνω από 20-23 δισ. ευρώ...
Σε ότι αφορά, τις εξοπλιστικές δαπάνες, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ανέρχονται σε περίπου 30-35 δισ. ευρώ.
Αναλυτικότερα αποτελούν σημαντική παράμετρο και το 10% του συνολικού δημόσιου χρέους.
Αν υπολογίσουμε και μίζες της τάξης του 5-10% βγαίνει πως από αυτές πήγαν σε τσέπες επιτήδειων «πατριωτών» περί τα 2-3 δισ. ευρώ.
Αισίως όμως φτάσαμε τα 50-58 δισ. ευρώ δαπάνες σε 15 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων εκτός μεγάλων έργων που γίνονται κάθε 100 χρόνια στη χώρα, μιας Ολυμπιάδας και της γάγγραινας των εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Που πήγαν, λοιπόν, τα υπόλοιπα 250 δισ. του χρέους, πού μαζεύτηκαν σε δεκαπέντε χρόνια;
Η σημερινή κατάστασή μας, λοιπόν, αποτελεί άθροισμα αριθμών.
Ιχνηλατώντας τους αριθμούς και τις πολιτικές τόσων χρόνων, μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Πέραν των τεραστίων ποσοστών δαπανών για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου, ο ΟΣΕ, μόνο σε 10 χρόνια έχει επιβαρύνει το δημόσιο χρέος με 10 δισ. ευρώ.
Δηλαδή, με όσα χρήματα θα μπορούσαμε να είχαμε κατασκευάσει άλλα…5 μετρό σαν της Αθήνας ή 12 γέφυρες όπως του Ρίου –Αντιρρίου (σε ονομαστική τιμή, γιατί με βάση την κρατική συμμετοχή των 30 εκατ. Περίπου, θα χρηματοδοτούσαμε 28,5 γέφυρες...).
Αν σε αυτά, προσθέσει κάποιος τι συνέβη τόσα χρόνια με την Ολυμπιακή (για την οποία πληρώναμε πρόστιμα, σχεδόν, 1 εκατομμύριο τη ημέρα), τι συνέβη με τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας, τι συνέβη με την ΔΕΗ, τον Ιππόδρομο, την ΕΥΔΑΠ και δεκάδες άλλες αμαρτωλές ΔΕΚΟ και ανύπαρκτους – αντιπαραγωγικούς δημόσιους οργανισμούς, θα αντιληφθεί πλήρως τι πάρτι είχαμε στήσει…
Το άσχημο είναι, ότι κάποιοι στην κυβέρνηση, αλλά και σε όλα τα κόμματα, δεν μπορούν να διαβάσουν την πραγματικότητα.
Στήσαμε ένα κράτος με δομή καθεστώτος όπως της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, με κρατικά μονοπώλια (ΔΕΗ- ΕΥΔΑΠ- ΟΤΕ- Ολυμπιακή- ΟΣΕ, μέχρι και …κρατικό ιππόδρομο διαθέτουμε), ποινικοποιήσαμε το κέρδος, φορολογήσαμε και φορολογούμε ασύστολα, ενώ το δημόσιο καταδυναστεύει με τη γραφειοκρατία, την πολυνομία και τη διαφθορά κάθε υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία.
Κι είτε από ανικανότητα, είτε από ξεπερασμένες ιδεοληψίες, είτε από λαϊκισμό, δεν προχωρούμε σ’ αυτές τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, ούτως ώστε σε εύλογο χρονικό ορίζοντα, να μειωθεί κατά το ήμισυ, τουλάχιστον, ο αντιπαραγωγικός, αναποτελεσματικός, γραφειοκρατικός και διεφθαρμένος δημόσιος τομέας.
Εκεί πήγαν τα υπόλοιπα 250 δισεκατομμύρια του χρέους!
Δάνεια για να πληρώνουμε τον δημόσιο τομέα.
Τέλος, θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που μας ανέφερε προσφάτως κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης, ο οποίος ενστερνίζεται όλο το πρόβλημα.
«Κι αν ακόμη, ερχόταν ο καλός Θεός της Ελλάδας και έκανε ένα ακόμη θαύμα, σβήνοντας μονοκοντυλιά το χρέος μας, εμείς με το κράτος που έχουμε δομήσει, την επόμενη ημέρα θα βγαίναμε για δανεικά για να το συντηρήσουμε…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου