Πρωτιές της Αθήνας

Γράφει

ο Θεόδωρος Π. Λιανός*

Έχετε σκεφθεί σε πόσα πράγματα είναι η Αθήνα, πρώτη σε όλη την Ευρώπη;

Μπορώ να σας αναφέρω μερικά.

Το πρώτο και πιο φανερό είναι η βρώμα.

Μια βόλτα σε οποιαδήποτε γειτονιά της, οποιαδήποτε ώρα θα σας πείσει. Χαρτιά, πλαστικά, κουρέλια, τενεκεδάκια, μπουκάλια, αποτσίγαρα, κόπρανα σκύλων

 και ότι άλλο σχετικό μπορείτε να  φανταστείτε είναι εκεί για να μας πείσει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η πρωτεύουσα της χώρας είναι η πιο βρώμικη πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Μια άλλη πρωτιά της Αθήνας είναι ο εκπληκτικά μεγάλος αριθμός διαδηλώσεων, που οποιαδήποτε ημέρα και οποιαδήποτε ώρα μπορούν να πραγματοποιηθούν απροειδοποίητα. Οποιαδήποτε ομάδα πολιτών, με δεκαπέντε άτομα ή με δεκάδες χιλιάδες μπορεί να κλείσε το κέντρο της πόλης ανενόχλητη, για ώρες και να μας κάνει τη ζωή εξαιρετικά δύσκολη.

Μεγάλο το κόστος για εμάς, κανένα για εκείνους που μας ταλαιπρωρούν.

Μια ακόμη πρωτιά της όμορφης πόλης μας, είναι οι κλοπές.

Κλοπές στα σπίτια, κλοπές στα τρόλεϊ και λεωφορεία, κλοπές στους δρόμους, κλοπές στα μαγαζιά. Εν ολίγοις, όπου και να σταθείτε είσθε υποψήφιο θύμα. Δεν ξέρουμε πόσες είναι οι κλοπές, διότι οι πολίτες έχουν βαρεθεί πλέον να το αναφέρουν στην Αστυνομία, δεδομένου ότι η καταγγελία δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα.

Εμένα με έχουν κλέψει μόνο μια φορά αλλά ξέρω πολλούς που έχουν πέσει θύματα κλοπής πολλές και δεν ξέρω κανέναν που να μην τον έχουν κλέψει τουλάχιστον μια φορά.

Υπάρχει μια ακόμη σίγουρη πρωτιά της πρωτεύσασάς μας.

Σίγουρη πρωταθλήτρια στους ζητιάνους. Όπου και να σταθείτε θα δείτε ζητιάνους. Στις εισόδους των δημοσίων κτιρίων, των εκκλησιών, των σουπερμάρκετ, στα φανάρια των δρόμων, στις πλατείες και γενικά όπου υπάρχει κόσμος θα βρείτε μικρούς και μεγάλους, γυναίκες με μωρά, ανάπηρους και αρτιμελείς, άσπρους και μαύρους να απλώνουν το χέρι ζητώντας βοήθεια.

Το ενδιαφέρον στην περίπτωση αυτή είναι η εκπληκτική ποικιλία επαιτών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του νέου άνδρα, εξαιρετικά καλοντυμένου, με μπλε πουκάμισο, άσπρο καλοσιδερωμένο παντελόνι και ροζ φουλάρι, που με πλησίασε στη διασταύρωση Σόλωνος και Ασκληπιού και μου λέει με σοβαρό ύφος:

«Μπορείτε κύριε να μου δώσετε δυο ευρώ;».

Τον κοιτάζω έκπληκτος και καταφέρνω να πω:

«Αν κρίνω από το ντύσιμο, μάλλον εσύ πρέπει να μου δώσεις δυο ευρώ».

Με κοίταξε περιφρονητικά και έφυγε ατάραχος.

Συχνά αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί είναι συμπολίτες μας που βρίσκονται σε απελπιστική ανάγκη ή πρόκειται για συνειδητά παράσιτα ή και μέλη κυκλωμάτων.

Δεν χρειάζονται πολλά για να συμπεράνει κανείς ότι η Αθήνα είναι μια πόλη της παρακμής και της ντροπής, μια πόλη όπου η ποιότητα ζωής των κατοίκων της είναι φανερά πολύ χαμηλή.

Το ερώτημα που αβιάστως προκύπτει είναι τι κάνει το κράτος.

Τι κάνουν οι πολιτικοί μας πέραν του να εκτρέπονται σε ατελείωτες ανόητες οδολεσχίες.

Τι νυγμός απαιτείται για να ξυπνήσουν;

Ο Θεόδωρος Π. Λιανός, είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.