Μπορεί η σημερινή Δημοκρατία μας να απαντήσει στον φασισμό της αριστεράς;

Ο Μίκης Θεοδωράκης, είχε πει κάποτε ότι «Νόμος είναι το δίκιο του λαού»!

Άτοπο!

Η αριστερά, παρασυρμένη στην σχεδόν αιώνια ουτοπία της, το προχώρησε ακόμη πιο πολύ.

Είπε και λέει, ότι «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Ακόμη πιο άτοπο.

Όπως ακόμη πιο άτοπη είναι η δήλωση του καταδικασθέντος περιφερειάρχη, που με

 κυνισμό και έντονο αριστεροδεξιό λαϊκισμό τόνισε ότι «ο λαός με ψήφισε…παρά τις κατηγορίες»…

Είπε, δηλαδή, ότι αφού τον ψήφισε ο λαός είναι αθώος και το δικαστήριο έπρεπε να σεβαστεί τη γνώμη του…λαού και να τον…αθωώσει!

Όμως, σε μια χώρα σαν τη δική μας στην οποία έχουμε ελαστικοποιήσει την έννοια του νόμου, όλα επιτρέπονται στο όνομα… των νόμων της δημοκρατίας.

Αν ο νόμος είναι το δίκιο του λαού ή του εργάτη, τότε γιατί να έχουμε Δικαιοσύνη και δικαστήρια; Τι μας χρειάζονται; Να ψηφίζουμε εμείς για την τύχη κάθε κατηγορουμένου.

Αυτή η ανομία, όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει χωρίς να δίνει λόγο, είναι ένα φαινόμενο που άνθισε μαζί με τον λαϊκισμό, «έφαγε» και «τρώει» ακόμη κάθε ίχνος του κοινωνικού μας ιστού.

Κι αν για τα παλαιότερα, όλοι ξέρουμε τον αίτιο, για το σήμερα οι απόψεις διίστανται.

Οι νουνεχείς, όμως, όσοι μπορούν και διαβάζουν πίσω από τις γραμμές και τα γεγονότα, δεν δυσκολεύονται να διακρίνουν ότι οι αίτιοι βρίσκονται πίσω από τις τάξεις της ουτοπικής αριστεράς.

Εκβιάζουν την Πολιτεία με νεκρούς (Νομική – μετανάστες) και εκθειάζουν τη Δημοκρατία όπως εκείνοι την αντιλαμβάνονται, με ευφάνταστα και πολλές φορές κωμικά προπαγανδιστικά μέσα.

Βολεμένοι οι περισσότεροι σε κάποια σχόλη του δημοσίου, επιχειρούν να κάνουν το άσπρο μαύρο και την παραλογία λογική.

Είναι οι ομαδούλες που έκαναν άνω κάτω την Αθήνα για συμπαράσταση στους αδελφούς Ξηρούς και στους άλλους «αγωνιστές» που συλλάμβανε η αστυνομία.

Είναι οι ομαδούλες που κινητοποίησαν την πιτσιρικαρία να κατέβει στους δρόμους της Αθήνας, επειδή δολοφονήθηκε ο συμμαθητής τους, κι όταν τα κατάφεραν, κρύφτηκαν πίσω από τα σχολιαρόπαιδα κι έκαψαν την πόλη.

Είναι οι ομαδούλες που με ταμπέλες του τύπου «πρωτοβουλία αλληλεγγύης», ή «πρωτοβουλία για τη Γένοβα» ή «πρωτοβουλία για τα συμφέροντα της πάπιας Πεκίνου», συμπορεύονται με κάθε τι παλαβό και δήθεν αντισυμβατικό.

Καταστρέφουν, έτσι, τη συγκολλητική ουσία της κοινωνίας, που είναι ο απόλυτος σεβασμός της ελευθερίας του άλλου και των κανόνων συμβίωσης.

Είναι οι ομαδούλες που συναντήσαμε στη Νομική και στην Υπατία, τις βρήκαμε στην Κερατέα (απέναντι στους νόμους), τις βρήκαμε στο Παρίσι (όπου απαγόρευσαν στον Πάγκαλο ακόμη και να μιλήσει), τις βρήκαμε στο «κίνημα δεν πληρώνω» (απέναντι στους νόμους), τις βρήκαμε στην αντισυγκέντρωση των Αγίων Αναργύρων (στην επίθεση εναντίον του Ανδρέα Λοβέρδου), τις βρήκαμε στην Πάτρα, όπου απαγόρευσαν στον Νομπελίστα James Watson να παραστεί και ναμιλήσει (με το πρόσχημα ότι είναι ρατσιστής), τις βρίσκουμε καθημερινά στα Πανεπιστήμια (όπου θλιβερές μειοψηφίες έχουν καταστεί δυνάστες των πολλών), τις βρίσκουμε σε κάθε βήμα της καθημερινότητάς μας.

Κι όπως είπαμε, είτε από την ελαστικοποίηση των νόμων και την ανοχή της Πολιτείας που φοβάται μήπως κατηγορηθεί ….ως φασιστική, δείχνουν …να κυβερνούν τον τόπο!

Συντελούν δε, πέραν της συστηματικής αποδόμησης του κοινωνικού ιστού και στο  γκρέμισμα της μεγαλύτερης κατάκτησης της μεταπολίτευσης, της Δημοκρατίας.

Τη Δημοκρατία, θα έπρεπε όλοι μας να την εννοούμε όχι μόνο με το να μη φοβόμαστε τον αστυνομικό άλλων εποχών, αλλά να μη φοβόμαστε και τον αριστεριστή με το στειλιάρι και την κουκούλα, που σπάει, καταστρέφει περιουσίες και τις περισσότερες φορές απειλεί ακόμη και ζωές.

Τη Δημοκρατία θα έπρεπε όλοι μας να την εννοούμε με συλλήψεις των παρανομούντων.

Τη Δημοκρατία θα έπρεπε όλοι μας να την εννοούμε ως αντίσταση στην ακατάσχετη παρανομία…στο όνομα «ανώτερων ιδανικών».

Τη Δημοκρατία θα έπρεπε να την εννοούμε όλοι μας ως ανηλεή πάταξη της παρανομίας και όχι της ανοχής της.

Μπορεί η σημερινή Δημοκρατία μας να απαντήσει στον φασισμό;

Ερώτημα προς διαβούλευση…