Η απόφαση του Αρείου Πάγου, η οποία και δικαιώνει τους συμβασιούχους, προκαλεί ταυτοχρόνως σειρά ερωτηματικών για τη στάση των αιρετών μας αρχόντων, αλλά και της Δικαιοσύνης.
Κατ’ αρχάς, με απόλυτο σεβασμό στη Δικαιοσύνη, λίγοι μπορούν να κατανοήσουν την απόφασή της να δικαιώσει τους συμβασιούχους.
Η λογική (πάντα η λογική είναι κυρίαρχη, ακόμη και στους νόμους), λέει, ότι κάποιος
που υπέγραψε μια σύμβαση για εργασία συγκεκριμένου χρόνου και συγκεκριμένης αμοιβής, όταν αυτή τελειώσει, παύει να απασχολείται.
Δηλαδή, πάει σπίτι του ή αναζητά άλλη εργασία.
Πως, λοιπόν, έρχεται η Δικαιοσύνη και επιβάλλει στο κράτος την επαναπρόσληψη κάποιου που έχει τελειώσει η σύμβασή του, έστω κι αν καλύπτεται από το «νομοθέτημα – εφεύρημα των πολιτικών, περί κάλυψης πάγιων αναγκών;
Στη δημοκρατία, ο λαός εκλέγει τους βουλευτές του για να διοικούν το κράτος. Εκλέγει κυβέρνηση, εκλέγει αντιπολίτευση, εκλέγει τοπική αυτοδιοίκηση.
Τους δικαστές δεν τους εκλέγει.
Όμως, στην Ελλάδα, έχουμε την απίστευτη στρέβλωση (μεταξύ δεκάδων άλλων), η Δικαιοσύνη να …διοικεί.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τα οποία δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε.
Οι δικαστές και η Δικαιοσύνη, χρειάζονται για να τηρούνται οι νόμοι.
Από την άλλη πλευρά, στον τόπο μας, με την πολυνομία και τους νόμους που …χρειάζονται ερμηνείες, είναι σαφές ότι οι εκλεγμένοι άρχοντες δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Και, είναι οξύμωρο οι εκλεγμένοι να παραπέμπουν τους εργαζομένους (στην προκειμένη περίπτωση – αφορμή αυτού του σημειώματος, τους συμβασιούχους), στη Δικαιοσύνη.
Έτσι, αρνούνται να διοικήσουν!
Αρνούνται να πράξουν όσα απαιτεί η λαϊκή ψήφος που έλαβαν.
Η παραπομπή των σημαντικών πολιτικών αποφάσεων στη Δικαιοσύνη, εγκυμονεί κινδύνους και δείχνει ξεκάθαρα πόσο αναποτελεσματικό κράτος έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου